anticrisis.
De gedachte van de ochtend: ik mis rommellandje, maar al een geluk dat ik de anticrisis nog heb.
Als ik iets nodig heb dat ze in elke doorsnee supermarkt in principe verkopen, maar ik weet dat ze het daar ook hebben, dan ga ik naar de anti-crisis. Gewoon omdat die winkel dus anti-crisis heet en ik dat vreselijk grappig vind. Emmers, dweilen, plastiek dozen, tassen, haarrekkers, brikets: die haalt u daar.
Ik heb een voorliefde voor dat soort doeningen. Een verzameling plastiek rommel. Appelblauwzeegroene thermoskannen met knalrode bloemen. Haarspelden met van die glazen edelsteentjes. In veel verschillende kleuren. Ik zweer u dat ik er recent zelfs scrunchies vond.
Dat is één van de voordelen van mijn schone wijk: fluo-roze scrunchies op wandelafstand.
‘Grootste discounter van Gent en omstreeks!’
Alleen al daarom zou ik het een bezoekje waard vinden. Maar ‘t is een beetje ver vanuit Kessel-lo.
O, dat is gelijk de Actionshop in Lochristi,Tsjechische Colgate in halveliterverpakkingen etcetera.
Ik krijg altijd geweldig veel jeuk als ik daar binnenkom, en niet op een aangename manier.
Weer iets bijgeleerd. Nooit geweten dat die dingen srunchies zijn 🙂
Bij ons noemen ze die scrunchies “froezels” (klinkt ook lekker groezelig)
sinds sex and the city is de scrunchie mij ook bekend. “Women in New York don’t wear a scrunchie” (carrie tegen berger)
Moh! Hier hebben we ook zo iets: De Batjeshoek. Met plastieken tuin’decoraties’, binnen-huis-fonteintjes, haar-accessoires die zelfs in de jaren ’80 ‘not-done’ waren en al de mogelijke en onmogelijke kuisproducten. En van zodra de kerstperiode in zicht is (lees en begrijp: eind september of zo…) dan gaan ze pas écht in overdrive! Ik ben er nog steeds niet aan uit of ik het fantastisch of afschuwelijk moet vinden. Het is op z’n minst fascinerend.