Ik ga eens stoefen zie. En mensen doen blozen.

Sinds wij aan het verbouwen zijn, fase 631, ook wel bekend als DE LAATSTE KEER DAT WE ECHTECHT VERBOUWEN, hebben we hier thuis een extra paar handen, bij elke stap. Handen van mijn papa. Afbreken, uitbreken, sleuren: die mens heeft hier al bergen werk verzet. En met drie gaat dat dus veel sneller dan met twee, dat is zo.

Bovendien kan mijn vader elektriek leggen en is hij ook daarmee hier bezig, de laatste maanden. Zoals deze week: alle elektriciteit ligt klaar, zowel in het tweede verdiep (helemaal afgewerkt!) als op de gang/badkamer. Het is niet gemakkelijk, ons plan, want wij zijn van die mensen die afkomen met “indirect licht daar” en “een ledstrip daar rond dat volume” en al. Enfin, gisteren en vandaag heeft hij weer de hele dag gewerkt en ik ben zo blij met het resultaat dat ik wel kan janken.

En mijn mama dan. Die was geopereerd aan haar rug, weet u nog? En die heeft nu al een paar maand de kriebels omdat ze eigenlijk wil komen meehelpen en wij zeggen dat ze moet rusten. Ze heeft de afgelopen maanden constant de dochter opgevangen, zodat die niet in een huis vol losliggende kabels en rondslingerend puin moest rondlopen, maar ze vond nog altijd dat ze niet genoeg deed. Nu ze aan de beterhand is, is er geen houden meer aan: deze week heeft ze vier manden strijk voor mij gedaan en vandaag was ze de hele dag hier terwijl papa de elektriciteit kwam in orde maken en ik aan het werken was. Om gewoon efkes onze leefruimte en keuken van onder tot boven te poetsen. Inclusief de keukenkasten. Ik heb dus niks meer in huis nu dat al jaren ligt te sterven, alle stof is weg, en mijn terras is zo netjes dat ik daarnet een gevoel van gezelligheid ontwaarde, toen ik een taske koffie zat te drinken.

Ze zagen er allebei doodmoe uit, vanavond. En ik voel mij dan een beetje schuldig, want zo’n pensioen, dat is feitelijk vooral om te rusten, nietwaar? Maar maat toch, het feit dat ik zie dat het hier zo goed vooruit gaat met dat verbouwen en daarenboven voor het eerst in weken de afwezigheid van stof en vuil, zorgt ervoor dat ik een innerlijke rust ervaar waar een in oranje tafelkleed gehulde tibetaanse monnik stikjaloers van zou worden.

Dus ja, ik kus mijn twee pollekes. En laat het gezegd zijn: mijn ouders heersen keihard.