De dochter kent onze voornamen, al maanden. Of jaren, zo lijkt het wel. Ze roept ons bij naam als het niet rap genoeg vooruitgaat en heeft het soms over papa henk en mama i. in gezelschap, als ze het onderscheid wil maken met mama’s en papa’s van andere kinderen.

Enfin. Ze weet het dus. Dat moet u weten voor deze conversatie aan de ontbijttafel.

– *wijst* Jouw naam is i. (insert mijn volledige voornaam en familienaam)
– Moh, Mira, dat is juist. Dat jij dat weet zeg. En wat is papa zijn naam?
*ze denkt na*
– Het is hetzelfde als bij jou. Mira ….
– Rijckaert! Rijckaert!
– juist, jong. En wat is dan zijn volledige naam? Plak er eens zijn voornaam aan?
– Ik weet dat niet.
– Maar jawel, jij weet dat wel. Je zegt het zo vaak.
– Ik weet dat niet.
– Jawel, wat zeg ik tegen papa als ik niet papa zeg?
*vette grijns. de kapoenigheid druipt ervanaf*
– Schatje. Schatje Rijckaert.