Het mooiste.
Sta of zit op een strand, op een warme zomerdag. Het is druk op het strand.
Sluit uw ogen. Rondom hoort ge een geroezemoes dat altijd vertrouwd is. Ge hoort de zee, maar niet te luid. Ge hoort kinders roepen en spelen. Ge hoort mensen praten en lachen, maar ge kunt niet verstaan wat ze zeggen. Ge hoort getik van beachbal, gegiechel van pubers, gespetter in de golven, gegil omdat het water altijd net te koud is. Een GSM die afgaat, in de verte. Een kindje dat een keel openzet, ook al ergens ondefinieerbaar. Af en toe een meeuw. En de wind, altijd de zeewind, om uw hoofd.
Alles klinkt dichtbij en veraf, als een dikke brij van onbezorgdheid en geluk die als een deken om uw schouders ligt en uw hoofd en gemoed vult.
Dat vind ik één van de mooiste geluiden ter wereld.
Schoon! En meer moet daar niet over gezegd zijn 🙂
Zo goed omschreven! Ik heb al zo vaak gedacht dat dat één van de geweldigste geluiden ter wereld is, zo’n moment waarop je je puur gelukkig voelt. Grappig om te ontdekken dat er mensen zijn die net hetzelfde voelen.
Heel schoon! En perfect verwoord! 🙂
Zalig in woorden gegoten!
Daar had ik nou nog nooit over nagedacht. Maar inderdaad, dat is net ook het leuke (naast de zonnewarmte) aan zonnen op het strand.
en dan in je neus die lekkere zoute huid-zonnebrand-lucht
inderdaad een schoon geluid.
En gij schrijft het nog mooister neer.
jaaaaa! Helemaal eens, alleen heb ik het nog nooit zo schoon kunnen verwoorden
een scheet van iemand die ajuinen en bonen gevreten heeft, komt toch erg in de buurt. Maar zoiets is persoonlijk.
Gisteren twee uur op het strand gezeten met een tweejarig kleindochtertje dat bang is van zand! Met eindeloos geduld geprobeerd met vormpjes en emmertjes haar van mijn schoot te krijgen…niet gelukt maar ze was wel heel tevreden zolang ze bij mij zat…de zee heerlijk!!
Ik hou anders ook van de zeegeluiden op een winterdag: de golven, de wind, een lachend kind, een hond die blaft, krijsende meeuwen,… alleen hoef ik deze heerlijke geluiden nu niet te snel te horen.