Dat van die krak.
Ik keek naar haar, met de plakker op haar oog, en mijn hart brak. Voor de tigste keer de laatste maanden, en het zal ook niet de laatste keer zijn, zo valt te veronderstellen.
Haar oog moet een uur per dag afgeplakt worden, en misschien herstelt dat wegdraaiend oogje zich vanzelf. Het is niet altijd, namelijk, eerder af en toe. Soms meer dan anders, maar ze heeft er zelf nog controle over.
Dat zei de dokter in Ieper, deze middag. In Ieper ja, want het is dezelfde dokter als de specialist in het UZ. Alleen was de vroegste afspraak in het UZ op 22 oktober, en die in Ieper na drie dagen. Tegen dat het 22 oktober is in het UZ, hebben we in Ieper al een tweede controle (10 juli) een een eventuele kleine ingreep achter de rug (begin september).
Maar ze ziet dus wel uitstekend, zo blijkt. Na pijnlijke druppels (Krak), een half uur wachten en een tweede oogtest. Haar ogen zijn vanavond nog steeds zo groot als schoteltjes. Ze is één en al pupil, en als ze 16 was en geen 2, ik zou denken dat ze aan de cannabis sativa had gehangen. Een kleine vampier. Krak.
Dat van dat goed zien had de eerste oogarts ook al gezegd. De gewone, niet de specialist in peuterstrabisme. Die had ook gesust dat we gerust een paar maanden gewoon konden afwachten, want dat zo’n oog dat af en toe wegdraait zich bij peuters al eens vanzelf durft te herstellen. Iets met oogspieren en groei. Dat zouden we dus doen, afwachten tot na de zomer. Tot Mira thuis kwam van school met de lachende mededeling dat “ik kijk altijd soms zo scheel é.” Krak.
We zagen lichte verbetering, maar niet genoeg naar mijn zin. En dus is er nu een plakker uit Ieper, elke avond na schooltijd. En een afspraak begin juli. En een bang hart voor een eventuele ingreep.
Een vooral, bovenal, de vurige wens dat dit opgelost is tegen de dag dat ze niet meer lachend reageert op wat andere mensen zeggen.
Lieve hemel, wat hoop ik dat zo erg.
oh, wat herken ik dat verhaal, … het moederhart dat aan diggelen geslagen wordt. de oogplakkers hélpen écht! Onze Jules is nu 12 en – ik weet ondertussen dat het ene strabisme zeker het andere niet is – maar hij kijkt RECHT! we hebben jà ren afgeplakt, maar hij antwoordde meestal heel snel op opmerkingen: “mooi hé mijn plakker? elke dag een andere!”
we vonden gisteren nog een plakker in een broek die broer nu draagt: broer vond het “nostalgie!”
Kijk eens naar verschillende soorten: wij waren heel “content” met deze: https://www.google.be/search?q=ortopad+junior&hl=nl&rlz=1C1GPEA_enBE317BE317&prmd=imvns&source=lnms&tbm=isch&ei=LCPFT9jXHY6N0wWzo5TWCg&sa=X&oi=mode_link&ct=mode&cd=2&ved=0CFoQ_AUoAQ&biw=1280&bih=933
Emma is geopereerd. Krak. Maar nu staan haar oogjes recht.
Net haar mama…
Ik hoop mee… net zoals ik hoop dat de controle bij ons eind juni ook meevalt (na een klein lasermeter-incident)!
Juist een tip: het kan zijn dat ze morgen nog last heeft van die druppels en gevoelig is aan scherp licht (zonlicht, dus)… misschien niet slecht om dat even te signaleren aan de juf/meester en vooral voorbereid te zijn op een nieuwe … krak!
Sterkte!
Been there, done that. Ooit, lang geleden. In mijn tijd hadden ze ook nog een fijne bril, waarop je een geribbeld doorschijnend plastiekske moest plakken, waardoor je alles dubbel zag. Echt intelligent zag je eruit als je al-tijd tegen de echte deur/venster/kast liep, naar ‘t schijnt. Maar uiteindelijk toch geopereerd, ik heb er niks geen trauma’s van en ik kijk nu al een slordige vijfentwintig jaar gewoon recht.
Hopelijk werken de plakkers gewoon snel. Dat zou natuurlijk het allerleukste zijn …
Jullie zijn er snel bij, Mira wordt goed opgevolgd, komt echt wel in orde. Maar ik kan me goed voorstellen dat het jullie pijn doet, meer dan haar.
Dat went wel, dat van die plakkers.
En anders moet ge maar zeggen dat haar oog zo nutteloos wordt als maar zijn kan en dat ze dan later nooit fatsoenlijk zal kunnen parkeren of tennissen of Viking kubben en dat niemand met haar zal willen badmintonnen in de turnles.
Wat het ook wordt, hou het positief! Ik kan ten stelligste afraden om negatieve stimuli zoals die die Leen aanhaalt te gebruiken. Want als het dan alsnog misloopt heb je je kleine spruit opgezadeld met een minderwaardigheidsgevoel. Leen bedoelt het waarschijnlijk wel goed maar ik betwijfel een beetje dat ze weet wat de gevolgen kunnen zijn.
Scheel, lui oog … wat telt is dat je kind altijd menige talenten zal hebben. Tuurlijk gaan ze klagen dat ze x of y niet kunnen en de andere kindjes wel maar dat moeten ze leren aanvaarden terwijl ze tegelijk veel te horen moeten krijgen welke andere dingen ze wel allemaal kunnen.
Het zal je niet troosten, maar Saar is uiteindelijk op haar 9de plakkerloos (en brilloos) gegaan. Ze was superflink, en wij zijn zo consequent mogelijk geweest, en ze zal altijd wel met een verschil tussen beide ogen zitten, maar niemand merkt er nu nog iets van. We waren er wel een jaar (!) te laat bij, hadden we minder laks geweest, dan had ze nu 10 op 10. Volhouden dus (en tip: koop afplakker bij de opticien want daar zijn ze vaak goedkoper dan bij de apotheek, en soms ook vrolijker).
Na alle reacties van de mama’s met kindjes die dit hebben… heb je misschien wat aan een vrouw die het als kindje heeft meegemaakt.
Ik ben jaren afgeplakt geweest en heb daarna een ingreep gehad om mijn oogje recht te zetten. Jammer genoeg had ik een kwakzalver van een dokter en is er het een en ander misgelopen waardoor mijn oogjes nog niet recht staan.
Maar ik ben er totaal niet door getraumatiseerd. Vond de stickers geweldig, want ik was het enige kindje met coole stickers en mijn oog dat nu wegdraait is een van de dingen die mijn echtgenoot het allerliefste aan me ziet. Want dat vind hij “helemaal ik”. Natuurlijk waren er dagen dat ik de plakkers beu was. En zoals Leen zegt zijn er heel wat nadelen. Ik kan moeilijk parkeren (maar dat steek ik dan maar op vrouw zijn 😉 ) en batmintonnen of tennisen gaat helemaal niet want ik zie de ballen niet komen. Maar beinvloed dat mijn leven? Totaal niet, er is een prachtig leven zonder tennis hoor.
Ik ben een perfect gelukkige vrouw vroeger met mijn plakkers en nu met mijn wegdraaiend oogje.
Alvast een dikke knuffel aan de dochter. Maar ik ben zeker dat ze het schitterend gaat toen. Zo een cool kind dat jullie hebben!
mijn hart zou van minder kraken en scheuren
maar je doet dat vast goed, zo met je dochter al die moeilijke stappen samen nemen
Mensen, Leen* maakt een grapje!
Ik ga ook naar Ieper voor mijn dochter (ook afplakken, lui oog), en we zijn heel content van de dokter! Alles komt in orde met Mira, daar ben ik zeker van.
Wij hebben hier thuis een jonge wilde rebel van 18. Ze heeft een kindertijd met vrolijke ‘kleuterplakkers met dieren’ achter de rug en een ingreep aan haar oogje toen ze bijna vier was. Een dag met véél angstzweet, maar 100% geslaagd! ‘k Ben dolblij dat we toen zo’n kordate kinderoogarts hadden. Veel moed! Het komt wel goed!
*krak* bij het lezen van deze post.
Ik ben ook een ‘plakkerkindje’ en met dat ‘luie oog’ is het goed gekomen.(Ondanks twee broers die herhaaldelijk over hun kleine zus spraken met de verwijzing (waar is de schelen otter?) Mijn een operatie was -leve de jaren 80- niet ‘100% geslaagd’. Zoals iemand hierboven al zei: vooral positief stimuleren is de boodschap. Ik kreeg van mijn ouders van die leuke krabtekeningen op mijn oogplakkers (met dino’s op of plons de gekke kikker) en het was elke avond na schooltijd een soort ritueel dat ik mocht kiezen ‘omdat ik zo flink en groot was’.
Alleen in vakanties, dan is het echt erg en pijnlijk. Ik moest soms uit het zwembad omdat mijn plakker op moest enzovoort. Maar het resultaat is wel dat mijn oogarts nog altijd trots op mij is en onlangs vertelde dat ze ‘mijn verhaal’ nog altijd vertelt aan ouders en kindjes die hetzelfde verdict krijgen. Ik (en mijn mama) heb bijna 3 jaar doorgebeten, maar het heeft geholpen.
Oh, en een my little pony na de operatie én een troetelbeer én heel veel mama, dat doet ook wonderen.
Hier doet het ‘krak’ na het lezen van je verhaal… Ik duim alvast mee!
Ik ben trouwens ook een plakkindje, ik had een lui oogje). Al herinner ik mij daar amper iets van, dus erg vond ik dat precies niet. Maar voor’t zelfde geld heb ik mijn mama ook heel wat ‘krakmomenten’ bezorgd…
hier hetzelfde verhaal. Iedere dag het oogje afplakken tot in juli, dan gaan we ook naar ieper. Dr. mestdagh dacht ik. Ik hoop ook dat het geen operatie wordt. En dat oogje das wel een beetje zielig, al maakt mijn dochter er niet veel van.
ik hoop met jullie mee hoor, dat het vanzelf (met plakker) goed komt.
Laat jullie niet afschrikken door een operatie: vroeger (30 j geleden) mislukte dat wel eens omdat ze spiertjes echt korter maakten, nu niet meer: ze leggen er minieme knoopjes in, mochten ze dan te kort zijn, dan kunnen ze die eventueel later weer langer maken.
en ik wil jullie geen hoop afnemen, maar afplakken, da’s meestal een kwestie van een paar jaar, …
Dat je hart knakt is niet meer dan normaal. Maar dat komt goed hoor.. geloof me vrij!
Mijn broer heeft dat ook gehad als kind: plakkers en een operatie die niet helemaal gelukt is (ook jaren tachtig). Hij is er nooit mee gepest, al had hij het er zelf wel moeilijk mee toen hij adolescent was. Ik heb het zelf pas echt opgemerkt toen mijn eerste lief heel overtuigd zei dat mijn broer scheel keek, want voordien was hij gewoon mijn broer. Ook voor zijn vrienden was hij gewoon hun vriend en voor zijn vrouw is hij gewoon haar held. Symmetrie is overroepen zeg ik altijd, al bespaart het je toch wat zorgen.
mijn toenmalig lief ging ook in Ieper (aangezien we hier wonen) om zijn ogen recht te zetten…toen pas zag hij me duidelijk…ondertussen zijn we getrouwd…oef! 🙂
En verdraagt ze de plakker goed? Hopelijk snel veel beterschap en géén ingreep nodig!
O, handig om weten dat er ‘n goeie specialist in Ieper zit. En hoe heet hij/zij, want onze pruts kijkt ook nog niet recht.
Je kunt ons toevallig geen naam doorgeven?
gisteren zat in de schooltas een verwijsbrief voor de oogarts van de schholarts. Met dezelfde boodschap: krak… ik ben direct uw blog nog eens komen lezen.
Ik had zelf strabisme vroeger. Met die plakker is het niet goed gekomen, met een kleine operatie helemaal wel. En guess what… mijn lief viel op mijn ogen. En als ik heel moe ben zie je het soms nog een klein beetje maar dat vind ie dan weer ongelooflijk sexy…
Het komt zeker in orde!