Time spent with cats is never wasted.
Xander en Elien zijn hun katje kwijt sinds gisterenavond. Mijn hart breekt als ik erover lees.
Ik vloek op onze kat, dagelijks. Santa Boogie plast in huis, nog steeds. We hebben alles geprobeerd, tot een kattenfluisteraar toe, en we hebben overwogen om hem weg te doen. Nu zuchten we eens, vloeken, kuisen gelaten de zoveelste pipivlek op en zetten hem efkes buiten. Als straf. Hij verstaat dat niet, en krabt aan het raam, wat op zich al zo schattig is dat we hem weer binnenlaten.
We hebben ons neergelegd bij de situatie. Want hij is een deel van ons. Al sinds hij als klein bolletje pluis binnenkwam, toen we pas samenwoonden. Het is zo’n cool en vervelend beest tegelijk, dat we dat niet kunnen, hem wegdoen.
Weg waarheen? Of weg voor altijd? Ik word al misselijk als ik eraan denk. En wie gaat er dan ‘s nachts over mijn gezicht lopen als ik lig te slapen? Wie gaat er dan ‘s avonds op mijn schoot kruipen als het lief uit optreden is en de dochter slaapt? Wie gaat zich dan gewillig door het kind laten verkleden? Wie gaat de kleine dan popelend zoeken als ze thuiskomt van school? Wie gaat er vechten met de andere katers om ze van ons terras te houden? Wie gaat ons laten lachen door slapend van de zetel te vallen?
Gisterenavond op de badkamer had ik hem horen miauwen. Buiten, dacht ik. Ik heb nog gesist: sjt, verdorie, straks maakt ge de kleine wakker. Later op de avond, toen we gingen slapen vroeg het lief opeens: hoort gij de kat ook? Waar zit die feitelijk? Het badkamerraam werd opengetrokken en we tuurden in de donkere Brugse Poort. Niks. En weer miauw, wat klagend. En toen begon het te dagen, met een grijnzend “dwaze kat” gingen we hem boven bevrijden: blijkbaar lag meneer te dutten die ochtend op het bureau van het lief. Het bureau dat we zorgvuldig hadden dichtgeplakt met tape tegen het stof van alweer een af te breken muur. Huhuh.
Er was sprake van dankbare kopjes voor de bevrijding, rap een beetje eten (plassen zal hij wel in het bureau gedaan hebben zekers?) en dan snorrend op het voeteind van het bed gaan liggen en in slaap vallen. Waar hij thuishoort.
Boogie is cool. Boogie blijft bij ons. Nah.
Je voelt de liefde die jullie voelen voor de poes.Onze 7 jarige poes krabt aan verschillende muren het papier los,schoon dat dat is…maar ‘t is zoals bij jullie ,we houden zoveel van haar en ze begint nu meer bij ons te komen liggen ‘s avonds op het dekentje.
Je moet eens proberen om hem nat te spuiten met een plantenspuiter! Zo heb ik mijn kat veel afgeleerd!
Het doet geen pijn en de mijne heeft er bang van 🙂
Zalig, kattenmensen zijn de beste. En ja die tip van Lies is echt héél goed, dat werkte bij onze katten ook!
Koester hem maar, die Santa Boogie. Je verhaal doet me er aan denken hoe hard ik onze Rufi mis, nog steeds 🙁
Bij mij staat alles in het teken van missen dus…volop genieten van de fratsen zo ik zeggen…
yep, poezenliefde is schoon maar idd, soms dik vloeken! onze oude Freggel die meer uit dan in haar kattebak gaat, bij voorkeur aan de voordeur, dat roept echt ‘welkom thuis, liefste baasjes!’ ‘s avonds na een lange werkdag… grrr. maar ‘t is een schatje.
en ik ben nog altijd een virtuele boogie fan.
Ik kan dat helemaal begrijpen. Mijn kat is met momenten ronduit irritant, moet bijna elke maand naar de dierenarts en is het meest egoïstische dier ter wereld. Maar toch, toen we beslisten om naar Zweden te verhuizen was één van de eerste zaken die ik regelde de verhuis van Orion. Het beest achterlaten was simpelweg geen optie.
En wat die tip van Lies betreft, heel doeltreffend. Alleen heeft mijn kat een trauma overgehouden van spuitbusgeluiden. Efkes deo spuiten en het beest zit urenlang onder het bed.
Kasper kan ons soms helemaal horendol maken: als hij gevaarlijk op de tv kruipt, als hij midden in de nacht op mijn hoofd springt of als hij voor de zoveelste keer iets stuk maakt. Maar we kunnen hem voor geen geld van de wereld missen.