Niet alleen was vandaag Dag 2 op school voor de dochter, en had ik met al dat bangmaken van iedereen evenveel schrik als voor Dag 1 (onterecht, zo bleek. Mijn kleine blijft voorlopig haar heldhaftige zelf.), maar vandaag werd mijn mama ook geopereerd. Spannende dag, dus, en zo’n dagen zorgen er altijd voor dat ik doodop ben achteraf.

Een rug. Ge beseft niet dat ge dat hebt, tot het eens goed fout gaat, ik moet u dat niet vertellen. En aangezien la mama de laatste weken om de haverklap viel omdat haar been het opeens niet meer deed, was het toch wel goed fout. Bij de eerste val was ik er trouwens bij, en heb ik haar uitgelachen omdat ze zich niet kon rechthouden op haar naaldhakken. Zo ben ik, ja. Bij van 8 van die dag kon ik al minder lachen.

Enfin. Na een specialist die volgende week zou opereren en dingen vastzetten maar dan afgekeurd werd door de huisarts (wij noemen hem liefdevol specialist-slager nu) werd een tweede specialist gevonden die wel het vertrouwen kreeg van de volledige clan en ging ze vandaag onder het mes.

Stress dat ik heb gehad. De laatste zes jaar ben ik niet zo dol meer op volledige narcose. Maar alles is ok, ze is wakker en op haar kamer. Ze kan haar benen bewegen en normaal mag ze morgen al eens uit haar bed. Hoera!