Een mening. Ik heb er te veel, schijnt. Met dank aan mijn felle muil en een hoog inlevingsvermogen. Aan een flinke dosis misantropie en de drang heel kwaad of heel triest te worden als ik ergens door geraakt word. En dan wordt het op tafel gegooid. Hier, of desgewenst op de hoek van de straat als u me tegenkomt.

Het is het gruis van de steen die bij momenten in mijn maag zit en zo komt dat er dan uit. Ik kan dat niet tegenhouden en ik wil dat ook niet. Dus als u meningen wilt vandaag, en u frequenteert mijn virtueel erf niet buiten wijvenweek: klik in het rond en u vindt ze. Oppervlakkig verborgen tussen posts over mijn dochter en wat ik heb gekookt.
Vandaag doe ik geen mening, daarom. Want dit is geen masker dat ik moet afzetten.

Of misschien toch. Dit.

Want het moet gezegd: het was met enige verwondering en crescendo gaande “mo zeh” dat ik de lijst suggesties bekeek die u ons doorstuurde toen we vroegen:”hé, wijven, wat wilt ge graag eens als dagthema?”.
Opvallend veel ernstige dingen stonden daartussen. Maatschappelijk relevante thema’s, ideeën, politiek zelfs. Meningen quoi, u heeft ze blijkbaar en u kan ze niet kwijt.

En ik was verbaasd, ja, want ik weet niet of u dat beseft, maar u hebt dus een blog. En daarop kunt u alles kwijt wat u maar wilt. Niet alleen dingen over de kinders, of over de dingen die u maakt (twee dingen die ik overigens heel graag lees, versta mij niet verkeerd). Maar ook dingen die u denkt, dingen die u voelt, dingen waar u zich druk om maakt.
En dat kan ook als het geen wijvenweek is. Ik kan het u garanderen: het doet deugd, uw gedacht zeggen.
En we moeten daar bovendien eerlijk in zijn: de wereld is finaal om zeep als we geen mening meer hebben. Als we ons niet af en toe eens kwaad maken. Als we gewoon onze schouders ophalen en in onze cocon verder leven.

En dan hebben we het nog niet eens op de impact die dat zou hebben op het maatschappelijke beeld van de vrouw. Sterke vrouwen die geen schrik hebben al eens een scheen te raken, midden in het proces van het geweten schoppen. Dat hoort thuis in mijn droombeeld van een fijne wereld vol betrokken mensen die met elkaar in gesprek durven gaan, met open vizier. Mijn hoogstpersoonlijk utopia.

Dus dat is mijn mening van vandaag. Dat u allemaal ook meer meningen zou moeten schrijven, als deze week voorbij is. Ik ga ze lezen, want de passie van een ander is brandstof voor mijn gemoed.

*Weeral een disclaimer. Ik heb dit gisteren al geschreven, voor het busongeval en de stroom wijvenwekers die het om die reden niet doen vandaag, een mening schrijven. Ik heb daar respect voor, maar we houden het te goed hé, dames?*