Ik maakte mij eens kwaad.
Gisteren las ik in de gazet verschillende artikels over man-vrouw-ongelijkheid. Over de loonkloof. Over die topjobmevrouw die heel fel verkondigt dat het allemaal ons eigen schuld is. Over de draagkracht van vrouwen ook, en de investering in je gezin. Over armoede ook, over armoede bij vrouwen. Schrijnend, zowel het gekibbel als de cijfers.
Het zijn cijfers, maar er zitten zo veel verhalen achter. Als ik aan die verhalen denk, dan word ik ongelooflijk kwaad. En droevig. En dan weer kwaad.
Na de vorige keer, en de impact daarvan, heb ik even geen zin om mij nog eens online boos te worden. Mijn mailbox is nog maar net stil, en ik hou voorlopig wel van die stilte. Maar lees de highlights van het rapport, als u vijf minuten tijd hebt. Vloek misschien eens, maar alleen als u het meent. We zijn dan al met twee.
En 8 maart is het vrouwendag, dat ook. Ik kan u nu al adviseren die dag niet met dezelfde boutades af te komen als vorig jaar. Het is niet omdat ik mij niet online boos maak, dat ik uw neus niet kan afbijten in het echt.
Tgoja.
De gemiddelde man denkt anders dan de gemiddelde vrouw. Weer u allemaal maar als een duivel in een wijwatervat, feministen, maar ‘t is nu eenmaal zo. (En ja, gender en geslacht, en ja, ik weet het.)
Het moment dat mannen kinderen zullen kunnen krijgen, dan zouden we nog eens moeten spreken.
Wel Kerygma, ik heb alvast mijn pen vastgenomen. Ik vind in essentie dat vrouwen en mannen in identieke situaties gelijk moeten behandeld worden. Maar gemiddelden en dergelijke veralgemenende statistieken zeggen mij niet zo veel. Dus nee, ik ga niet met je meevloeken.
Ik ben het eigenlijk eens met Michel…
Ik ben hier de carrièrevrouw. Mijn teerbeminde haalt de kinderen van school ‘s avonds, bereidt het avondmaal, doet de boodschappen… Hij zorgt voor de kinderen in de vakantie.
Ik ben dus zo’n vrouw die maximaal kan inzetten op haar carrière en hierin wordt gesteund door haar man. En hoeveel voldoening ik ook uit mijn job haal … deze week was ik weer zo jaloers op mijn man. Hij had een week vakantie (hij staat in het onderwijs) met de kinderen en ze deden heel wat leuke dingen. Ik kwam telkens om 20 u gestresseerd thuis.
En de realiteit is dat hij tijd heeft voor zijn hobby’s en dat ik er geen heb omdat ik mij schuldig voel en de tijd dat ik thuis ben maximaal aan mijn kinderen wil besteden.
Wat ik wil zeggen, ik krijg carrièregewijs alle kansen en ben de grootste kostwinner hier, maar heel vaak denk ik … was het maar omgekeerd.
Wat niet wil zeggen dat ik niet all for vrouwendag ben en besef dat mijn zorgen eigenlijk een megaluxe probleem zijn!
By the way, ik ben een van de weinige vrouwen in het management en de andere dames managers zijn meestal heel welstellend en hebben allemaal externe hulp in huis, zowel voor het huishouden als voor de kinderen. De grootste ongelijkheid is volgens mij nog altijd de financiële.
Ik zou zo graag willen dat het combineerbaar was, inzetten op je carrière en een uitdagende job hebben, maar tegelijk ook er zijn voor je gezin.
Bedrijven bieden te weinig flexibiliteit voor vrouwen en mannen hebben nog te vaak onbegrip voor de situatie van de vrouw.
Allez nu. Ge zijt op uw best als ge u kwaad maakt.
@ Inge: en dat is nu net (heel veralgemeend en ongenuanceerd, ik weet het) een groot verschil tussen mannen en vrouwen: veel mannen met een topcarrière komen laat thuis, zonder schuldgevoelens, en hebben nog een hobby, waar ze, ook alweer zonder (veel) schuldgevoelens, tijd in steken.
De armoedecijfers zijn schrijnend, dat is zo en dat is gewoon niet eerlijk, daar moet aan gewerkt worden. Punt.
Maar ik vind wel dat dit los staat van dat betoog van die topjobmevrouw. Het is een kwestie van kiezen, je kunt niet alles hebben. Ofwel ben je vaak bij je kindjes, ofwel heb je een megacarrière. En vrouwen zijn nu eenmaal graag bij die kindjes. Ik geloof graag dat dat genetisch bepaald is, dat is zo om net dezelfde reden dat wij vrouwen borsten hebben.
Ik vraag me zo af waarom we daarom zo hard moeten roepen, wat is daar nu zo verkeerd aan dat vrouwen liever thuis zijn dan op kantoor.
@lichtinde duisternis, ik vind dat ook ambetant dat schuldgevoel, maar dat is nu eenmaal eigen aan vrouw zijn. Misschien moeten we daar het positieve van inzien.
Puntje één van dat rapport maakt volgens mij al heel veel goed. Wij leven meer en langer.
En voor de rest ben ik gewoon heel erg blij dat ik het mij als vrouw kan permitteren van loopbaanonderbreking te nemen voor vijf jaar en te kiezen om halftijds te werken. Mijn partner zou dat ook allemaal wel willen, maar hij moet (helaas) centen binnenbrengen. Een andere kant om deze luie familie te bekijken.
Voorts gooien wij niks langs ramen en deuren naar buiten en is het huis afbetaald, waardoor er ruimte vrijkomt om deze levensstijl aan te houden.