Soms vloek ik op mijn job, u heeft daar geen gedacht van. Er is de verschroeiende onzekerheid over werk volgend jaar, elk jaar opnieuw. Er zijn de constante reorganisaties en veranderingen die ervoor zorgen dat ge geen moment rust hebt. Er zijn de slopende examenperiodes, de dagen met meer stress dan ik ooit in de privé heb gehad. Er zijn de ergelijke commentaren van mensen die denken dat de job een aaneenschakeling van vakanties is, en dat de reden is waarom we dit doen.
Maar dan gebeurt er zoiets als vandaag, en dan weet ik haarscherp waarom ik dit doe. En graag voor altijd wil blijven doen.

De afgelopen drie dagen hadden we op school van deel 2 van Project Muzische Vorming (deel 1- zie hier). De studenten werken in dit deel zelfstandig naar een toonmoment toe, wij coachen. Mijn partner in dat proces, S., is docente beweging/dans. Gisteren, vlak voor het einde van de dag, gingen we kijken naar wat een bepaald groepje al had. En dat was niet zo fijn om te zien: nogal ondoordacht, niet afgewerkt, ongeconcentreerd,…. Dus deden we oefeningen met hen. En probeerden we te coachen naar hoe ze hun –op zich niet slechte– basisidee konden uitwerken. We zeiden tegen elkaar bij het buitengaan dat we hoopten dat ze het snapten nu. You can lead a horse to water but….

Vandaag. Late namiddag. Die groep roept ons en vraagt of ze mogen tonen wat ze hebben gedaan. We worden op een stoel geplant. Ze gaan in startpositie staan, worden opeens heel ernstig en beginnen. De eerste vier bewegingen zijn zowat letterlijk uit de oefeningen die ze van S. hebben gehad, maar wel perfect uitgevoerd. En dan opeens blijken ze daar vanalles bijgemaakt hebben. Schoon. En uitgevoerd met opperste concentratie en met vreselijk veel zin voor afwerking. Geen giechel. Geen moment uit hun rol. Schitterend.

Ik kon alleen maar blinken en moest heel hard glimlachen om mijn tranerige ogen te verbergen.

Hun eigen fierheid op wat ze hadden gedaan. Hun geluk, dat ze opeens iets gevonden hadden waarvan ze niet eens wisten dat het in hen zat. Dat is de reden waarom ik het doe. En niks anders.