Er zal mij niemand verwijten dat ik een rappe ben. Een uitsteller, ja, en hopeloos lui. Maar ik ben ook geduldig. Al van lang voor er sprake was van een zwangerschap verzamel ik spullen voor de kamer van mijn kind. Sinds ze er is, is die verzameldrang alleen maar toegenomen. Ik ben daar zorgvuldig in. Alles moet kloppen. En ik heb geduld, dus
Deze week hebben we de dochter haar grotemeiskesbed eindelijk gezet, en toen hebben we meteen alles afgewerkt. Voor mij was het als puzzelstukjes die eindelijk in elkaar vielen, en zij vindt het fantastisch. Zowat elk meubelke heeft zijn eigen verhaal, en ik heb dat graag zo. Om het eens zweverig te zeggen: de dingen moeten een ziel hebben. Want dat leeft, een ziel. Content dat we zijn hier thuis. Niet in het minst omdat de kleine de eerste twee nachten (a) heeft doorgeslapen en (b) niet uit haar bed is gevallen.

Eerst de voor, natuurlijk. Het kleine bed, het nauwelijks aangeklede kamerke. De na vindt u na de break.

Beestje op de deur. Meegebracht door mijn ouders uit Barcelona, vorig jaar. De buitenkant van de deur, die moet nog eens geschilderd worden, maar dat is voor verbouwing deel 2.

Het nieuwe bed. Een Bobita-bed, en één van de twee laatste nog te verkrijgen bedden in deze kleur. Professioneel opgespoord door de onovertroffen Lien, die eens ze haar zinnen op iets gezet heeft, zich vastbijt als een pitbull. Ze waren niet meer te krijgen in rood, zij vond ze toch, en we lieten de laatste twee van de buitenlanden komen met een koerier. Want voor de coolste chica’s van Gent zijn alleen knalrode bedden goed genoeg, dat is evident.

Daarnaast: het nachtkastje dat ik maanden geleden heb gevonden in de kringloopwinkel en dat met liefde is afgeschuurd en in dezelfde kleur als muur en radiator gespoten is door mijn schoonvader. Op het nachtkastje de paddenstoelen-lampjes die ze cadeau kreeg van vriend T., die overigens onze fantastische keuken heeft getekend. Maar daarover meer in een andere aflevering van “i. stoeft met haar huis”.

De bloemen zijn ikea, de gordijnen heb ik online besteld, omdat er bij de gewone gordijnenmarchants hier in Gent geen kleine rode vichyruitjes te krijgen waren. En omdat iedereen mij bekeek met een blik van “waar komt gij nu mee af, mens”. Alsof dat zo raar is, precies weten wat het moet zijn. *rolt ogen*

Let ook op de schone blauwe muur. Daar stond een lelijke oude latjesmuur, vroeger, maar mijn lief heeft dat met OSB, gyproc en vliesbehang geheel rechtgetrokken. Allemaal samen: HELD!

En dan de andere kant van de kamer.

De kast is een oude keukenkast die ik vier jaar geleden in de ViaVia heb gekocht voor ooit eens. Ik heb ze in hoogzwangere toestand afgeschuurd en in kleuren van de muren gelakt, en er dan kastpapier ingekleefd dat ik eens in een oude stock van de Suprabazar heb gevonden. Het is overigens met dat kastpapier dat de obsessie voor de rode vichy begonnen is. Damn you, Suprabazar.
Enfin, geschilderd met de dikke buik dus. Plekken overal, ik moet het u niet zeggen zekers.
De knopkes kocht ik op Etsy. Op de kast staat de valies van Mira, die ze gebruikt als ze gaat logeren en kreeg van vriendin Babs. Op de schouw hangen twee foto’s die we ooit kochten toen we voor het eerst naar Barcelona gingen, samen. Op de grond staat een mand die ooit mijn schoenen bevatte, in mijn jonge jaren, en daarnaast een zeteltje uit een kringloopwinkel met daarin mijn lief zijn beer-van-toen-hij-heel-klein-was. De boekenrekjes zijn ikea.

De speelgoedbak, die is van mij, die heb ik al van toen ik zelf zo klein was al Mira nu is. De muursticker en de kadertjes komen van de huiszwaluw. De kadertjes zijn gewoon ingekaderde postkaarten, een idee van haar.

En dan nog het hertje, natuurlijk. Van op de geboortelijst, indertijd, gekocht bij bollebuik dus. Als u ooit eens een geboortelijst moet leggen in de buurt van Gent: daar moet u zijn. Beste service en schoonste grief van de stad.

Oh. En zo was het vroeger, trouwens, voor wij hier woonden. Er is een hele familie en vriendenkring getraumatiseerd door onze houten vloeren.