Iedereen zit als vee bijeengedreven aan de boarding gate, daar in Schönefeld. De vlucht zou vertrekken om 17.20h. Wij zitten nogal achteraan op de bankjes. Het lief vraagt hoe laat het is, ik antwoord tien-voor-vijf. Waarop hij opzichtig gaat rechtstaan, luid zegt: “ja, het is tijd”, het handvat van zijn trolley uitklapt en vier stappen vooruit zet.

Ik zie zijn halve grijns, ken die na acht jaar perfect en sta dus ook recht. Ik doe een paar stappen richting deur naar het vliegtuig. En dan doet iedereen hetzelfde. Als één man.

Twee minuten later staan honderd mensen rond de deur te drummen, die nog lang niet opengaat. Ondertussen zitten het lief en ik al lang weer op de bankjes, maar wel veel dichter nu.

Ik kijk naar hem en grijns.
“Well done, chief.”

We eten een koekje en bladeren in een boekje.