Magic Kingdom.
Terwijl er in de commentaren hieronder ondertussen een robbertje gevochten wordt en ik overspoeld word door mails waarin men me — obligatoire spelfouten, veel uitroeptekens en CAPS incluus — een trut noemt die zelf voor haar deeltijdse job en twee kinders heeft gekozen en daar nu de consequenties maar van moet dragen (ik had ook beter een diploma gehaald, schijnt, dan moest ik nu niet afgeven op mensen die het beter hebben dan mij. Euhm yes, that was my point, het is waar.), heb ik besloten maar over te gaan naar de orde van de dag. Ik heb ook niet de indruk dat er nog een constructieve bijdrage wordt verwacht van mij: er is een commentaarvenster, daar moet dwangmatig een woordenbrij van gescheld ingetikt worden, en dan moet die knop verzenden ingedrukt worden. Meer is er niet aan. U kent die van de special olympics en ruziemaken op het interwebs? Juist ja.
Aniehoew. Iets anders. Mijn kleine is het stadium van de bumba, babytv, hopla en uki nu finaal ontgroeid. Ik doe daar nog elke dag een klein vreugdedansje over, hoewel Dora en die vreselijke Kwiskwat nu ook niet echt een verbetering te noemen zijn. Tegenwoordig echter is ze helemaal wild van Disney-dvds. Dumbo, en Sneeuwwitje en Bambi, om precies te zijn. Wij kijken daar gecensureerd naar: de griezelige stukken worden geskipt. In Dumbo bijvoorbeeld, zitten minstens drie fragmenten waar ik zelf van moet janken. En ik heb niet graag dat het kindje droevig is. Dus spoel ik preventief door.
Dit weekend stond er een column in de gazet van Heidi Lenaerts, die daar kwam te zeggen dat zij dat niet deed. Omdat haar kinders maar beter kunnen leren dat het leven niet altijd cool is. En dat ze het beter kunnen zien in een tekenfilm dan dat ze het voor het eerst in het echt moeten ontdekken.
Eigenlijk is daar ook iets voor te zeggen, bedacht ik toen. Maar ik weet het dus niet. In boeken doe ik het niet, dingen verdoezelen. Boeken lees je zelf voor, dus daar kan je relativeren zoveel als nodig. Maar die films, met die dreigende muziek en die boze heks met haar appel: brrrr.
Wat doen jullie eigenlijk? Censureren of niet?
Ik censureer ook. Al is het maar om nog enige nachtrust te hebben. Een mens moet nu en dan eens aan zichzelf denken. Dat de wereld nu en dan ferm tegensteekt, dat zal ze sowieso aan de lijve ondervinden. Helaas.
Goede vraag.
Ik zal eens bloggen sie.
Het enige nadeel dat ik zie van het doorspoelen tijdens die scenes is dat wanneer uw kind dan later naar enge grote mensenseries gaat kijken vind dat de enge scenes zo traag gaan.
Zelf herinner ik me nog levendig het moment dat ik tijdens de Wizard of Oz onder de keukentafel ben gaan zitten.
Zo jammer dat ik dit moet lezen. Ik ga niet staken, maar ben, zoals velen in je commentaarvenster, bijzonder respectvol gebleven in het neerschrijven van het waarom. Jammer dat je die comments niet als constructief, maar als dwangmatige woordbrij moet onderschrijven.
Maar dit is jouw blog, dus wis deze beleefde woordbrij maar snel. Veel beter voor je nachtrust 😉
Ik laat het staan. Dan leren ze vanalles, en dingen.
En kan ik mij de grote beschermende vader voelen.
Zoals geschreven, ake: ik had het over de tientallen lieve mails die ik deze ochtend vond. Mensen die beleefd zijn: ik ben daar fan van.
Ik spoel niet door, maar ga ernaast zitten en probeer te relativeren, maar ik vind het ook niet altijd gemakkelijk !! En het slaat toe op de meest onverwachte momenten. Ze had Ice Age al tientallen keren gezien, maar sommige dingen beseffen ze pas na een tijdje … ik las een beetje te suffen in de zetel, toen ik ze plots hartverscheurend hoorde huilen … ik schrok wakker en vroeg wat er was. “Dat zo zoooohooo zieliig dat ze die mama-mamoet en dat kindje dooddoen en dat die papa alleen overblijft !” (met veel gesnik en gesnotter)…. Krak, deed mijn hart. Dus zelfs al denk je dat het safe zit en ze het snappen, plots gaat dat bewustzijn weer een empatisch stapje verder … We hebben die keer de film gestopt en zijn wat Nijntje gaan kijken om tot rust te komen 🙂
Enneeeuh … twee kinders ? Of lees ik iets verkeerd ?? 🙂
Heidi heeft zeker een punt, maar niet voor kindjes jonger dan 3! Als het toch gebeurt, hen zeker niet alleen laten kijken en erover praten onder de vorm van jouw ‘brrr’ en dan nog ‘dat was griezelig hè’. Dit is het punt van mijn madame, die pedagogisch een kleine 20 jaar achter de kiezen heeft.
Hou het vooral luchtig. Dat MOEST ik er nog bij zetten ook. 😉
Op die leeftijd? Censureren. Wolf heeft tranen met tuiten gehuild voor Dumbo, was echt ondersteboven, en heeft daarna serieuze nachtmerries gehad. Voorlopig nog censureren.
Op die leeftijd keken ze nog geen Disney: veel te zwaar en te griezelig. Ik denk dat ze rond de 4j waren vooraleer we Disney uit te kast haalden. Sowieso, eens de films werden bekeken, dan alleen volledig, zonder censuur, met papa of mama ernaast om te ‘beschermen’ en te troosten waar nodig. Zoals madam Frutsel zegt: je weet toch nooit wanneer ze juist welk stuk beginnen snappen, dus wanneer stop je dan de censuur? En het is niet omdat ze groter worden, dat de schrik en het verdriet verminderen, ook al begrijpen ze het beter.
Ik haalde ook de Disney-films niet uit voor ze wat ouder waren. En dan nog… zelfs als ze ouder zijn kunnen ze nog tranen met tuiten huilen om sommige scènes in Bambi en Dumbo.
Ik weet het nog niet, ik zal het u over een jaar of wat weten te vertellen… Ik vermoed dat het erg zal afhangen van hoe je kindje zelf reageert. Is ze op haar 2,5 al oud genoeg om het hele verhaal te snappen? Misschien heeft het geen zin om iets te skippen dat ze toch nog niet kan vatten. Anderzijds zijn nachtmerries ook niet aan te raden, natuurlijk.
Ik weet alleen uit mijn eigen ervaring, dat ik vond dat de enge gedeelten uit die films erbij hoorden, en ik jank mij nu NOG een oog uit bij Disney-films eerlijk gezegd. Maar dat geeft niets, dat hoort zo. Maar ja, anderzijds ben ik ook wel geen klein meisje van 2,5 natuurlijk, en heb ik vermoedelijk ook nooit zulke films gezien toen ik ZO klein was…
Hier gaat het op mute vanaf de eerste spannende dissonante toontjes. En dan relativerend duiden wat er gebeurt. Dat doe ikzelf namelijk ook, bij spannende films.
Of verdriet en drama in disneyfilms iets leren over het Echte Leven, ik weet het niet. Ik ben tv-loos opgegroeid en spannende scènes en filmgeweld zijn heel lang heel hard blijven aankomen. In het echte leven zie ik mezelf daarom nog niet als kwetsbaarder dan iemand die wel van kindsbeen af fictieve dood en geweld gezien heeft. Om het concept ‘dood’ te leren werkt het bambiboek evengoed als de bambifilm. Je kinderen wel enge scenes laten zien maakt volgens mij enkel dat ze later makkelijker naar spannende films kunnen kijken. In het echte leren komen er namelijk geen viooltjes bij droefenis en enge muziek bij griezelige momenten.
hier geen disneyfilms. mijn cinefiele echtgenoot heeft een probleem met het moraliserende wereldbeeld. maar van wat ik me ervan herinner, zijn daar idd griezelige dingen bij. misschien als ze wat groter is pas stoppen met censureren?
wat er hier wel wordt bekeken (zoon is net 3) is Het kleine spookje Laban en Molletje. En daar heb ik nog nooit behoefte gehad om te censureren. We hebben wel een ‘spoken en monsters’ periode gehad, maar ik weet niet of dat door de filmkes kwam, en ik denk ook wel dat dat erbij hoort en ze daarmee moeten leren omgaan.
Trouwens wel aanraders, Molletje en Laban
Nooit gedaan eigenlijk. Wel harder gebleit dan dochter toen de papa van The Lion King vertrappeld werd. Kan me wel niet herinneren dat zij op 2,5 al hevig emotioneel reageerde op films, ook niet dat ze later nachtmerries kreeg over Disney-films. Die lopen trouwens altijd goed af, wat helpt. Zodra ze oud genoeg zijn om te gaan spelen bij vriendjes is die controle toch foetsjie, en dan komen ze thuis met de melding dat ze “The Grudge” gezien hebben, horrorfilms waarvan ik de korte inhoud nog niet durf lezen:-)
Eigenlijk ga ik er van uit dat de makers van films doorgaans weten wat kan en niet kan. Dat de disney-films dus ook gemaakt zijn voor hen. Dus ik laat dochterlief naar het geheel kijken zonder doorspoelen… wat we wel doen is het type films selecteren.
Met alle respect voor je eerste stukje van de blog. Je kunt niet hard op iemands teen stampen en dan maar hopen dat hij vriendelijk dank je wel zegt. 🙂
Wij spoelen niet door, we zitten naast haar en leggen uit dat het allemaal niet zo erg is, vandaar misschien dat ze denkt dat meme en pepe een andere Bambi en Dumbofilm hebben dan mama en papa. Ze weet perfect wanneer de droevige of spannende momenten komen hoor want dan zegt ze ” Kom we trekken het dekentje over ons hoofd ” … grappig.
Oh, ik denk er juist aan — Mira is nog zo jong! Op die leeftijd deden wij alleen maar kleine stukjes uit Disney, de grappige.
Maar vanaf vijf of zo: de hele hap!
Ik wacht liever nog wat met die films, ik vind haar precies nog wat klein daarvoor. Dus censuur is hier geen stof tot nadenken. Ik heb al gemerkt dat ze héél hard bezig is met alles wat ze ziet, ze kan soms dagen teren op iets wat ze bv in Plop ofzo gezien heeft. Ik riskeer dus zeker nog geen Disney owv nachtmerries enal. Tegenwoordig is ze grote fan van Pingu, wat een enorme verademing is naast al die studio 100 crap.
Ik heb bij je blogbericht over de staking het vakje bij ‘Notify me of follow-up comments by email’ aangekruist en krijg nu al die reacties in mijn mailbox. Heftig! Ik zou niet graag in je schoenen staan…
Wat Disney betreft, mijn geheugen werkt duidelijk niet zo goed, want ik kan me niet meer goed herinneren hoe dat hier verliep. Ik vraag me af of mijn kinderen op die leeftijd in staat waren om een hele film uit te kijken. Alleszins is één van mijn kinderen heel lang bang geweest voor de boze heks in Sneeuwwitje. Ze sloeg haar handen voor haar ogen of liep weg en dan moesten we zeggen wanneer de boze heks weg was. Dus misschien zijn kinderen wel in staat om dit probleem zelf op te lossen? Ik kan me indenken dat ze van de scènes die jij erg droevig vindt, op deze leeftijd nog niet veel maakt. En op het moment dat ze dat wel doet, zal ze wel kunnen aangeven wat je ermee moet doen. Doorspoelen, getroost worden, handen voor de ogen of op de oren, weggaan, onder de tafel kruipen,… Traumatiserend zijn die films niet, denk ik, en hoe graag we dat ook willen, je kinderen behoeden voor alle verdriet, lukt toch niet. Jammer genoeg, want dat snijdt door je ziel.
wij censureren hier vooral dora (wegens irritant kind) maar euh voorlopig kan Lou dat nog niet zo lang naar films kijken maar denk dat ik ook zo doorspoelen. Stof om over na te denken eigenlijk
Die reacties zijn zo mistig, zo misplaatst, zo ongefundeerd als de bronnen die ze gebruiken : 2 kinderen , een halftijdse job .ik heb wat gemist denk ik.Ik dacht: 1 super lieve dochter en één minstens anderhalve job.Het is oh zo gemakkelijk iemand tot op de grond af te breken, maar jij hebt tenminste een gefundeerde mening die je ook naar buiten durft brengen , dat vergt moed .
Ik laat J. naar bambi kijken maar net voor de mama sterft gebeurt er iets buiten en moeten wij daar heel dringend naar gaan kijken -)
ik dacht, sebiet moet I. écht halftime beginnen werken om al die commentaren te kunnen bijhouden 🙂
Hier wordt (nog) niet te veel disney gekeken. Dumbo is de enige film die de kleine man hier kan boeien. Voor de rest kijkt hij heel graag naar dezelfde tekenfilms als ik: roadrunner, tom&jerry, micky mouse..ik censureer niks, als hij eens afkomt met dit is erg of hoe komt dat probeer ik het uit te leggen of te kaderen.. of leid ik rap af met iets anders..
Wat een drukte hier de laatste dagen 😉
Ik herinner me Bambi waar ik met mijn twee vrolijke kleuters naartoe ging. De scene waar de mama van Bambi dood gaat, zijn ze hier nog niet vergeten. We lachen er nog mee maar mijn kerels vertellen me nu dat ze nog weten hoe verdrietig ze dat vonden. Dus indruk heeft het wel gemaakt maar ik zou het niet anders doen. Het leven kleurt niet roze zoals ze veinzen in de wereld van K3.
Ik censureer ook niet, maar de onze waren toch ook ouder toen ze met disney begonnen. Na de bumba-fase was sesamstraat en knofje geweldig favoriet!
Hier niet echt disneyfilm gespeeld maar hij heeft wel een overkill aan Dora gehad waar hij behalve een basis aan engelse woordenschat ook een ongelooflijk Hollands accent aan heeft over gehouden.
En nee, dat is er nog altijd niet uit gegroeid ondanks het feit dat hij ondertussen 7 is.
Wij censureren zowat heel studio honderd maar voor de rest zetten we het af als ze er bang van worden. Toppers zijn hier knofje, kleine einsteins, tinkerbell, RIO, Cars 1, Hoe tem je een draak en Ice Age met de dino’s . Ervoor was dat ook Pocoyo (goed voor hun spaans 🙂 Om een of andere reden moeten we Mickey Mouse soms afzetten en is Stuart Little voor hen een horror film.
ik las onlangs ergens dat ze in feite 1 op 3 kindersurprise-eitjes leeg moeten laten, dan zijn de kinderen goed voorbereid op het leven… 🙂
ik censureer weinig. Maar als de angst zo groot wordt dat ze alleen maar banger worden en onnozeler gaan doen, dan zal ik wel eventjes bijsturen met woorden en tonen dat ik niet bang ben en dat er dus geen reden is voor hem om bang te zijn…
Ik vind dat “censuur” afhangt van de leeftijd.
Maar ik vind het beter van ofwel alles te laten zien, ofwel te wachten tot de kinderen er “rijp” voor zijn. Stukjes knippen lijkt me moeilijk…
Probleem is televisie: daar heb je zelf weinig controle over wat op het scherm passeert. Hier geen tv, dus dat stelt zich niet.
Als het dvd-video betreft kies je wat vertoont wordt en wat niet…zolang de kids zelf nog niet weten hoe al die toestellen werken natuurlijk 😉
Ook hier pas Disney vanaf 4, de oudste heeft onlangs haar eerste Disney achter de kiezen (Dumbo) en had de indruk dat ze nog niet alles vat.
Ik zou niet censureren, maar samen kijken tijdens de enge stukken.
Bij Bambi was onze toen 2,5-jarige bang want het bos brandde. Dat mama Bambi doodging drong niet echt door…
Ons zoontje is even oud als Mira en heeft onlangs voor het eerst Finding Nemo gezien. Ik was verbaasd hoe goed hij het verhaal volgde en er echt wel emotioneel op reageerde. Hij riep dan “haai, ga weg, visjes niet opeten!” en zo. We hebben dus niets gecencureerd, maar wel uitleg gegeven.
Hij is erg gevoelig en kijkt dan wel met tranen in de ogen en vertelt er later nog over. Maar geen nachtmerries, hoor. Ik denk dat de uitleg wel belangrijk is.
En wat die commentaren betreft: ik zou me er niet te veel van aantrekken! Iedereen heeft recht op z’n mening, maar de ene uit die al wat beschaafder dan de andere…
Ik was net ook aan het denken: miljaar, je moet nogal wat haar op je tanden hebben om zo eens een schreeuw te posten en daarna alle bagger over je heen te krijgen.
Je trouwe lezers kunnen dat goed plaatsen hoor, zo’n blog bericht :-). Wij schrikken daar niet van en vooral: wij blijven lief en beleefd en/of onthouden ons van commentaar :-).
Die staking-comments, die ga ik niet volgen. Maar de censuur-comments, die wél! Mijn kleine spruit zit nog volop in Bumba-fase (en heeft helaas ook Dora en Diego ontdekt). Aan een échte tekenfilm zijn we hier nog niet toe, maar ik ben wel graag voorbereid, dus benieuwd naar de meningen…
Bedankt voor het mooie blogstukje! Je bent een beetje mijn eigen ‘super-nanny’. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik hier thuis verkondig: ‘Ja maar, i. heeft dat ook voorgehad met Mira en zij deed dat dan zo.’ Al ken ik je niet persoonlijk, toch ben je hier vriendin-aan-huis 🙂
2,5 zou voor onze oudste te vroeg zijn geweest maar de jongste kon dat dan weer wel aan, hangt dus wat af van het kindje zelf .
Wat ik nogal eens deed was op de “erge” stukken het geluid heel stil zetten, uiteindelijk is dat een groot deel van het angstaanjagende hoor. Ze geeft het vast zelf wel aan en uiteindelijk moet je gewoon doen waar jij je het beste bij voelt.
Weet je, als de geliefde opa onverwacht sterft vlak voor de dochter haar vierde verjaardag gaat het om echt verdriet. en daar moet je ook door en kan je niet censureren en de droeve stukjes doorspoelen. dus gaan wij volop en keihard door de triestige delen van films. en dan praten we daarover. natuurlijk hoop je dat het maar bij fictie blijft als ze zo jong zijn en dat je nog kan kiezen om te kijken of niet…
Als kind moest ik ongelooflijk huilen om Niels Holgersson, het kindje dat betoverd was tot piepklein manneke die met een tamme gans de wereld rondvloog….maar nooit meer bij zijn ouders zou wonen. Mijn ouders dreigden dan dat ik niet meer zou mogen kijken omdat ik zo overstuur raakte. Dat vond ik nog erger, dus ben blijven kijken, sterk op mijn lippen bijtend om geen traantje meer te tonen.
‘k was wel al ouder dan Mira.
Hallo,
wij doen het hier net omgekeerd: geen censuur voor de film maar wel voor een sprookje. De eerste keren dat hij naar een film kijkt, kijk ik wel mee en leg ik uit wat er gebeurd. Voorlopig gaat dat prima.
Het sprookje van het meisje met de zwavelstokjes, dat weiger ik te lezen. Heb het een keer gedaan, toen zitten bleiten en nu doe ik dat niet meer. Hij weet het zelf te vinden in het boek en zegt zelf: ‘Jij vindt dat te droevig he?’
mijn oudste is 6,5 en kijkt nog geen disney, wegens te eng. In haar optiek dan, aan censureren kom ik dus nog niet toe.
ik heb de eerste 50 commentaren op je stakingsblog gelezen, daarbij viel me juist op dat het er zo beschaafd aan toe ging. maar goed ik woon dan ook in nederland, land van geenstijl ed. de rest van de commentaren zal ik maar laten zitten dan..
succes ermee.
Censureren, zeker weten.
Ik schrik zelf nog altijd een meter in de lucht wanneer de haai in Happy Feet komt opgedoken.
Ik bleit mij een ongeluk bij Bambi en Dumbo.
Cars, dat is veilig.
Boekjes daarentegen, lees ik zo. Want inderaad, er is geen aanzwellende muziek. En er is tijd om één en ander uit te leggen.
Ik heb ooit geprobeerd te censureren door versneld door te spoelen, maar dat pakte hier niet. Wat ik dan wél deed, was de muziek stiller zetten. En zoals de meesten hier schrijven, erbij blijven zitten, uitleggen, troosten. Het mag best ‘n traantje laten bij ‘n film of ‘n boek, hij ziet z’n moeder dat ook doen 😉
Ikzelf was als kindje doodsbang van Bor de Wolf uit de Fabeltjeskrant, go figure! En dat wéét ik nog steeds.