Michel zette op facebook een link naar The 5 most Horrible Things Nobody tells you about babies. Vreselijk moeten lachen, hoewel ik nog niet alles heb meegemaakt (pfiew). Maar varianten wel. Daarom een lijstje.

1. Vroeg of laat gaat ge uw baby bewust pijn moeten doen of ambetantigheid moeten bezorgen, gewoon omdat dat het beste is. Dat doet vreselijk veel zeer aan uw moederhart en het went niet. Nooit.
Toen de dochter heel klein was sukkelde ze vreselijk met haar luchtwegen en oren. Van december (toen ze zes maand was dus) tot april heeft ze constant gehoest, gepuft met cortisone en ging ze van antibioticakuur naar antibioticakuur. We moesten toen haar neus drie keer per dag spoelen met fysiologisch water omdat dat de enige manier was om te voorkomen dat ze nog meer oorontstekingen zou krijgen. Ze haatte dat. Terecht: ik heb het bij mezelf geprobeerd en het is op zijn minst onaangenaam. De kleine schreeuwde de hele Gentse rand bij elkaar en iedere (ja, iedere) keer weer ging ik een beetje dood van medelijden.
Nog erger: op een bepaald moment suggereerde de kinderarts kine voor de luchtwegen. Dat betekende minder medicatie en had heel goede resultaten. We zijn dat dan ook blijven doen, twee maand lang, vier keer per week, maar ik ga nooit vergeten hoe erg dat was. Mira haatte de kine met een koppigheid die haar latere peuterkarakter al voorspelde. Ze zette haar keel open toen we nog maar binnenkwamen en huilde tot we buitengingen. Een half uur lang, met tranen. Met tranen is het ergste, dat weet iedere ouder, want dan is het echt verdriet. Het lief is een paar keer geweest, maar kon het echt niet aanzien. Ik heb doorgezet, en ben blij dat ik het gedaan heb, want het hielp ongelooflijk goed. Maar het zijn nog steeds littekens op mijn moederziel die venijnig trekken als ik aan haar gekrijs van toen denk.

2. Kinders kunnen alles rapper dan ge het verwacht. Ze kunnen opeens uit hun bed. Opeens alleen de trap op. Opeens de deur opendoen. Opeens het mes van het aanrecht nemen.
Consequentie: vroeg of laat doet uw kind zichzelf pijn. En denkt ge dat het uw schuld is, omdat ge onvoorzichtig zijt. Dat is het ook, maar het gebeurt vroeg of laat en ge kunt alleen maar hopen dat het niet te erg is.
Toen Mira een paar maand oud was kon ze al een klein beetje rollen. Niet vlotjes. Dacht ik. Tot ze in het midden van het grote bed lag, ik me omdraaide om een T-shirt uit de kast te nemen en ze opeens op de grond lag.

3. Kinders prusten aan alles en maken zo dingen kapot. Om maar iets te noemen: als ge kleingeld stopt in de stekker waar de gps in moet, dan geeft dat kortsluiting en is dat kapot. En dat is in allebei de auto’s zo, ja. Materiaal is vervangbaar, maar vervelend is het wel.
Ge moet wel een beetje opletten met kleine dingen en de neiging om die in de mond te laten verdwijnen, ook. Niet alleen bij kleine baby’s, ook bij grotere kinders. Getuige de dochter die zich vorige week opeens in een haarspeld verslikte.

4. Kinders zijn soms genant, zelfs als ge niet snel gegeneerd zijt. Krijsen in de supermarkt, tegen de onthaalmoeder zeggen “draai u keer om, ik wil een foto nemen maar ik zie uw tetjes niet”: het doet mij allemaal niks. Maar vorige week op het nieuwjaarsfamiliefeest, toen ze antwoordde op de vraag “is je papa gaan werken”: “papa is thuis, hij wilde alleen zijn”, toen bloosde ik toch even. Vooral omdat hij dus echt gaan werken was.

5. Vroeg of laat belt ge het antigifcentrum. Bij ons was dat omdat we het tubeke zuurstofwater (voor het loopoor) en het tubeke fysiologisch water (voor de neusspoeling) door elkaar hadden gehaald. Ooit al eens de neus van een kind gespoeld met zuurstofwater? Dat bruist. En doet pijn.
(Geen erg, zeiden ze daar trouwens, alleen wat ambetant maar niet dodelijk. Wel heel slecht voor mijn moederzekerheid, dat dan weer wel.)