Het is dat ik de afgelopen dagen een beetje muzisch bezig geweest ben, met de studenten. Daarmee dat ik hier zelfs niet geweest ben, op mijn blog. Ik mis haar een beetje, maar ik moest even andere dingen. Brainstormen, en coachen, en leren kijken. En dat laatste, dat moest ik even vertellen. Want ik wil dat niet vergeten, van dat kijken.

De studenten hadden een project rond muzische vorming. Als u niet thuis bent in het basisschoolgebeuren: dit is muzische vorming. Ze werken in het project op eigen niveau, wat zoveel wil zeggen als niet naar de kinderen, maar gewoon voor zichzelf. Ons project is een vreselijk fijn project en is na jarenlang sleutelen heel schoon uitgegroeid: ze gaan naar een museum, krijgen een voorwerp aangeboden, gaan van daaruit brainstormen en dan in verschillende muzische domeinen rond dat voorwerp werken.
Mijn deel was media, want dat is mijn vak. En in de workshop deed ik dingen met kodaks. Heel basis: kijken, proberen om een gevoel te vatten, zonder een toneeltje op te zetten, beetje prutsen met kadreren en perspectief. Telkens een kleine opdracht, en dan de resultaten bespreken.

Bij de bespreking en bij het nemen van de foto’s zelf viel het me op hoe weinig sommige studenten kijken. Iedere keer als ik zei: mooi beeld, maar dit of dat zou het nog beter maken, bleek ik de eerste te zijn die iets opmerkte. Als ik het zei, dan zagen ze het. Maar daarvoor hadden ze enkel een soort globaal beeld.
Ik zit daar al een paar dagen over te denken, en ik geloof dat ik zelf behoorlijk wat details zie, overal. Ik merk kleine dingen op, langs de kant van de weg. Beelden als ik ergens passeer. Ontroerende dingen, grappige dingen, situaties. Ik kijk heel bewust, merkte ik, eens ik erop begon te letten. Registreer, sla op voor later, zie veel schoonheid en overal verhalen. Hetzelfde als wat ik in de foto’s zag. En nu vraag ik mij af of dat met leeftijd of met karakter te maken heeft. Wat denkt ge? Kijkt ge bewuster naar de wereld met ouder worden? Of is dat gewoon afhankelijk van mens tot mens?