And from thy sleep, then wake to weep.
Ik zeg maar iets. Het gruis van de steen die bij momenten in mijn maag zit en zo komt dat eruit.
Het zal ondertussen haast een jaar geleden zijn dat ik op een studiedag Paul Verhaeghe hoorde zeggen dat het neo-liberale denken niet alleen ons economisch systeem heeft overgenomen, maar ons hele denken. De hele manier waarop we als samenleving met onze kinderen, en met elkaar omgaan. Als ge het wilt, dan kunt ge het. Als het niet lukt, dan is het uw eigen schuld. Ge moet maar uw verantwoordelijkheid nemen. Ge moet maar beter uw best doen. Of een medicament pakken. Of een passende therapie doen. Los het op, en kom dan eens terug. Succes en falen, daar ging het over. Wat dat met kinderen doet, en met mensen. De ruwe hardheid van de wereld om ons heen.
Ik moet daar veel aan denken, sindsdien. Als ik de beginsituaties lees van mijn studenten die gaan observeren in klassen in de basisschool. Meldingen met allerlei labels naast een kwart van de namen. Als ik hoor over de zoveelste collega, vriendin, naaste die uitvalt. Burn-out, oververmoeid, inzinking. Hyperventileren. Angstaanval.
Als ik lees wat er geschreven wordt op de twitter en andere forums van deze wereld, als ik om me heen zie hoe iedereen vecht en worstelt voor zuurverdiende plaatsjes. Als ik voel hoe dat steeds meer weerstand bij mezelf creëert. En als ik dan bij de dokter zit, die me weer een doosje voorschrijft tegen de maagontsteking en zeg dat ik het kalmer moet doen.
Maar het gaat verder. Als ik over dat regeerakkoord lees. Als ik de verontwaardiging hoor over dat een fukking dienstencheque duurder wordt of een grote bedrijfswagen ons meer zal kosten. Met onze zuurverdiende centen, meneer, waar wij zo flink voor werken. En die 1 op 7 in armoede, die hebben het toch wel zelf een beetje gezocht, niet, de profiteurs.
Of als ik zie wat mensen op de facebooks schrijven over dat de algemene staking en betoging van deze week zo vreselijk onverantwoord is. Want wie protesteert er nu in tijden van crisis. Gedraag u volwassen, en doe eens wat beter uw best. Ik kan wel janken.
In een weekendbijlage, een paar weken geleden, stond een interview met een ouder van een pasgeboren jongske: “de wereld zal eisen dat mijn zoon nog flexibeler is dan wij, en ik ga hem daar van jongsaf voor wapenen. Hem leren dat hij zijn best moet doen, en zich makkelijk moet aanpassen.”
Ik ben daar een uur fysiek slecht van geweest. Omdat ik één iemand lees, maar tegelijk zo veel mensen, ook uit mijn directe omgeving. En dat ik daar zoveel schrik van heb.
Morgen zal ik weer vrolijkheid schrijven, of een recept, of iets weggeven. Maar vandaag lees ik Boontje. En denk ik aan het zoontje van johan janssens.
Mooi gezegd, i., het wringt hier ook al een hele tijd…
Ik denk daar ook veel over na, en ben om die reden elke dag weer blij dat ik de leefschool heb gekozen voor mijn oudste zoontje. Daar werken ze niet (of weinig) met labels, leren kinderen omgaan met verschillen en zich te richten op hun talenten. Maanden heb ik getwijfeld, door de “meningen” van anderen. De overgang naar het middelbaar zou minder vlot verlopen, het “niveau” zou lager liggen … Blablabla. Ik kreeg het gevoel dat ik zijn toekomstig “succes” zou hypothekeren door mijn keuze. Ik was daar ook niet goed van …
Je hebt volkomen gelijk. En alleen jij kan dat zo mooi verwoorden.
ik hoop voor ons kindjes dat ze gewoon kunnen zijn, en niet moeten stressen. Dat ze kunnen zingen als ze daar zin in hebben en niet moeten piekeren of ze morgen nog kunnen gaan werken.
En dat die dienstencheques maar een beetje duurder worden, de mensen die ze kopen gaan er vaak geen boterham minder door eten. (mezelf incluis)
Ik snap hoe je het egoïsme met betrekking tot de dienstenchecques en de bedrijfswagens veroordeeld, maar snap niet dat je hetzelfde egoïsme mbt die staking (ze mogen niets van ons afnemen, of we staken) niet veroordeeld? Of zie ik iets niet?
Ik was zelf ook niet goed van die interviews van de morgen. Ik heb de indruk dat wij in een generatie tijd blind vergeten zijn wat de generaties voor ons echt hadden en ervoor deden en ons tegelijkertijd zo makkelijk onder tafel laten praten door het ganse individuele ‘ik moet het maken anders ben ik een lozer’ verhaal dat vooral het macro-economische ondersteunt maar slechts zeer weinig mensen gelukkiger maken. En al dat gepanikeer over rentevoeten van 6%. Mijn ouders (25 jaar ouder dan mij) leenden aan 14%, de belgische frank devalueerde toen met 10%, ze zochten werk in de crisis van de jaren ’70, ze hebben ons altijd bewust gemaakt dat ze keuzes moesten maken in het leven omdat ze het anders niet konden bolwerken, ze kochten een krot zonder stromend water en electriciteit dat ze in fases verbouwden (met kinderen bij). Het was met twee werken in het begin (mijn moeder mocht niet halftijds in verpleging gaan werken, dat konden ze niet gebruiken, dus bleef ze uiteindelijk thuis bij het derde kind), er waren kinderen, geen kuisvrouw, een huis om te verbouwen, geen spaargeld, veel engagementen voor anderen – geld werd omgedraaid voor het werd uitgegeven. Waarom denken wij nu dat het logisch is dat wij een mooi (groot) afgewerkt huis kunnen kopen op ons 30, 2 keer op reis kunnen gaan per jaar, een kuisvrouw te hebben, 2 wagens te hebben, te gaan eten wanneer we willen, boeken en kleren te kopen, een nieuwe tablet/gsm om de zoveel tijd, ons kinderen alles geven waar ze nog maar eens met hun ogen naar knipperen,…? Wij beseffen niet meer in welke luxe wij leven. Waarom zien wij niet meer hoe erg het moet zijn om in zo’n samenleving dat niet te kunnen doen (hoeveel dat de realiteit is voor bijna 1 op 5)? Voor mij is dat dé crisis van onze samenleving…
Beste T, volgens mij zijn de huizenprijzen nu wel in verhouding veel duurder dan toen.
Mijn ouders bouwden in ’69 een huis (op 600m²) voor 1 miljoen Belgische Frank dat nu twaalf keer zo duur is geworden. De pree van onze pa is nooit zo evenredig gestegen.
Wij zijn inderdaad de generatie die in luxe leven, maar ik vrees dat onze kinderen het niet beter gaan hebben dan wij.
Los van heel dat gekrakeel is dit de discussie tussen links en rechts. Tussen de mensen die graag ikkeikkeikke denken en tussen zij die liever zien dat iedereen het goed heeft.
Wat kan mij die euro meer op die dienstencheque schelen? Wie er gebruik van maakt kan dat echt wel ophoesten. Zelf zou ik graag de minimumlonen naar boven zien gaan, maar dat zit er precies ook niet in.
@i. : Haal rap uw zen terug uit september!
Succes of falen… volgens mij meer een vraagstuk over: wil je in die heisa volgen of niet, kan ik als slome loser ook heel tevreden zijn met mijn leven? Moet ik alle I-snufjes in huis halen? Kan vertier ook gratis zijn? Is op reis gaan echt van kapitaal belang?
Het enige dat voor mij telt, is dat mijn emmer niet overloopt.
Ik las dat ook in de Morgen en heb daar toch ook een tijd over nagedacht. We hebben nu zoveel, maar verliezen door onze levenshouding ook een pak van wat vroeger als evident werd beschouwd.
Als ik mezelf vergelijk met mijn ouders hun situatie, dan ben ik een echt luxepaard. Ik besef dat maar al te goed. Ik heb niets van de luxe die je opnoemt (behalve een redelijk afgewerkt huis en twee auto’s, waarvan er 1 binnenkort weggaat), maar ik kan er wel bewust voor kiezen om halftijds te werken. Wat een luxe is, maar wat me ook bepaalde luxe doet verliezen. Die keuze, ik weet niet of onze kinderen die nog zullen hebben. Ik hoop van wel. Dat ze ook met ‘minder’ nog een goed leven zullen hebben en dat ze niet in die mallemolen van hebbenhebbenhebben worden gezogen.
Het zijn verontrustende tijden.
Ik herinner mij in manifest van Steven Vromman op de opiniepagina’s van diezelde krant… in een andere context, maar evengoed perfect op zijn plaats, zegt hij dat we zullen moeten leren om het met minder te doen, maar dat dat niet betekent dat we daarom minder gelukkig zouden worden… Ik ga het nu al proberen leren. En mijn dochter ga ik proberen opvoeden zoals mijn ouders dat bij mij hebben gedaan, onder het motto “je mag zijn wie je bent”. Bedankt voor je stuk ilse!
Bedankt, i.
Dat van Boon heb ik maar niet gelezen, hier zo op mijn werk zitten bleiten en alles…
Ik volg je Ilse. Bij mij groeit het ook, den degout van het ongebreideld consumeren en individualisme. Ik wil zelf almaar minder en minder materiële dingen en ik merk dat me dat gelukkiger maakt. Ik wil minder, ik koop minder, ik verbruik minder en dat maakt het leven zoveel eenvoudiger, bevrijdend. Ik besef ook sinds een tijdje dat die maatschappij waar er alleen maar ‘groei’ is, waar mensen alleen maar meer en meer willen en kunnen/mogen/doen, waar mensen veel luxe als een recht beschouwen eindig is. Het kan niet blijven duren, er beweegt wat! Laat ons hopen dat het de juiste richting uitgaat want helemaal gerust ben ik er ook niet in.
Mooi geschreven Ilse , nee het is niet evident dat over-consumeren en vaak heb ook ik het gevoel dat er ontzettend veel veranderde op één generatie . Je weet dat al onze kleren door meme achter haar uren gemaakt werden en ja ze zorgde echt dat ze fier kon zijn op haar dochters . Maar één keer wou ik een merk-rokje , weet je dat ik toen de zegeltjes van de centra (buurtwinkel) mocht sparen en over-gelukkig was met mijn rokje en mijn ma zo kwaad was want dat kon ze zelf maken.Ik moest sparen voor later . Laten we dat regelmatig nog eens aan de kinderen vertellen en hen leren gelukkig te zijn met kleine dingen.Zouden ze willen luisteren of zouden ze denken dat we zeuren?En dat kan jouw Mira hoor met kleine dingen gelukkig zijn en lachen om bijna niets! En toch was dat onze betrachting toen we soms 2 jobs combineerden : dat jullie het veel beter zouden hebben dan wij en wellicht is dat ook jullie droom. Ergens heb ik toch ook het gevoel dat er wat beweegt en dat mensen het niet meer zo normaal vinden dat rijken rijker en armen armer worden .En wellicht moeten ouders niet zo maar meegaan met de labels die kinderen opgeplakt krijgen van het ogenblik dat ze een ietsje anders zijn : ook vroeger was dat zo, je weet dat men vroeger ook hier zeker zou “gelabeld” hebben .En dat de toekomst toont dat dat volstrekt onnodig was .
Ik sta er, door omstandigheden (eerst een partner die zich niet wou binden, dan een partner die nog studeerde), al jaren financieel alleen voor. Ik heb een universitair diploma, een voltijdse job, een tweedehands auto en heb dit jaar een klein huisje kunnen kopen. Met enkel glas, scheve vloeren en een vochtprobleem, vlak aan een spoorweg. Ik moet het verplicht met zeer weinig doen. En ik zoek momenteel naar een manier om daar ook heel gelukkig mee te zijn. Omdat het gaat (of moet gaan) om wie ik ben, niet wat ik heb. Maar je wordt ermee om de oren geslagen, met hebbedingen, met consumeren. Er zelf voor kunnen kiézen om minder te gaan kopen en uitgeven, dat moet echt heerlijk zijn!
Zeer interessante topic, zoals we allemaal weten. Maar… ik heb me tijdens de vakbondsstaking dezelfde bemerking gemaakt als Jurgen : de vakbond draait ook alleen nog om geld. Om meer consumeren, hogere levenstandaard,… en niet altijd voor de mensen zoals K. hierboven.
En ik blijf erover nadenken.