Vroeger. Man, wij konden goed uitgaan. Hele nachten aan de toog van oorden van verderf op de vlasmarkt of in de kammerstraat. Weekends waarbij ik nauwelijks daglicht zag: wij draaiden daar ons hand niet voor om. Wij, dat zijn de vrienden en het lief. Wij die de laatste jaren allemaal ouder zijn geworden, een huis verbouwen en vooral: één of meerdere koters hebben rondlopen.
En sindsdien is dat allemaal niet meer zo evident, vooral wegens dat het zo’n gedoe is. Vroeger volstond een sms op vrijdag, in de vooravond, om een weekend vol etentjes, nachtelijk avontuur en dansvloeren te regelen. Nu moet iedereen minstens twee weken van tevoren een babysit kunnen regelen, zorgen dat er niet te veel werk is, enzovoort enzoverder. En dus blijf ik meestal thuis, want ik ben per definitie lui en al dat gedoe: ik word daar moe van.
Apart uitgaan is bij ons nauwelijks een optie: aangezien weekendavonden werken nogal inherent zijn aan mijn meneer zijn job, ben ik thuis bij de dochter.

Maar! De oplossing is simpel doch geniaal. Ik heb een heel drukke en intensieve job, maar ik kan wel een groot deel van het werk zelf regelen. Behalve lesuren en vergaderingen kom en ga ik wanneer ik dat wil. En kan ik dus gerust werken op zaterdagavond, als u massaal naar de vrienden van de radiopresentator zit te kijken.
Dat schept tijd, zo’n job. Overdag. Terwijl de dochter toch al in de creche zit en er geen geregel aan te pas komt. Dus wordt er geluncht, tegenwoordig. Met de vriendin die zonder problemen lange middagpauzes kan nemen. Met de vriendin die zelfstandig is en die dus ook veel zelf kan regelen. Met de vriendin die vier vijfden werkt en altijd op maandag thuis is. Of zoals vanmiddag met mijn lief, die sinds vandaag vakantie heeft, en die ik meetroonde naar De Vitrine, waar ik twee heerlijke uren aan de toog in zijn ogen keek en de lekkerste dingen te eten kreeg.

Ik ben nu nog aan het werken ja, om tien uur ‘s avonds. Maar ik ben wel al uitgeweest, vandaag. Hoera voor lunchen!