Op woensdag is de creche altijd gesloten, en normaal zorgt het lief dan voor de dochter terwijl ik uit werken ga. Maar omdat het lief druk is tegenwoordig, zou Mira deze week naar mijn ouders gaan.
Vanavond is de eerste opname van zonde van de zendtijd (maandag uitzending!), en ik wilde graag gaan. Dus zou Mira bij mijn ouders logeren. En morgen heb ik lang les, en kan haar niet op tijd afhalen van de creche, dus zouden mijn mama en papa haar ophalen.
En toen werd er stralend weer voorspeld, en veranderden de plannen: op woensdagochtend vertrokken de grootouders met het kleinkind naar zee, om haar dan vrijdagavond terug te brengen. Drie dagen vakantie en strand voor het kindje: ik moet u niet zeggen dat ze het helemaal zag zitten zeker.

Ik bel haar drie keer of wat per dag. Ik hoor verhalen over hoe ze zich keihard amuseert, en ik zie de foto’s op facebook (danku, papa…). En ik vind dat cool, dat ze dat zo cool vindt, zo drie dagen verwend worden, daar. Maar ondertussen, nu het donderdagavond is, luister ik naar haar fijne stemmetje aan de telefoon, dat zegt dat ze suiker op haar pannenkoek gaat doen. En krijg ik kroppen allerhande in mijn keel en een steen in mijn maag.

Morgenavond lijkt nog weken ver weg, en ik vind het bij momenten bijna ondraaglijk. Ik hoor soms verhalen van vrienden en kennissen, die er “een weekje tussenuit gaan zonder de kinders” en dan denk ik altijd: oh, dat moet wel zalig zijn, zo onder uw twee.
Maar ondertussen weet ik dat, dat ik daar niet voor gemaakt ben. Ik zou helemaal verpulveren van het missen, denk ik.

En als u mij nu wilt excuseren, ik ga een beetje naar filmpjes van mijn kindje kijken.