De boekskes en de twijfel.
Dik een maand geleden kreeg ik een mailtje, via dit weblog. Van de toenmalig hoofdredacteur van een gerespecteerd blad. Dat ze graag een cherchez-la-femme-reportage wilden maken over little old me, in kader van dat nieuwe seizoen dat zou starten. Ik dacht na, ik praatte erover met een paar mensen, en op één iemand na zei iedereen: doen. En die ene, die telt niet wegens persoonlijke ervaringen met een vrouwenboekske.
Het is niet dat het gerespecteerd blad in kwestie een reputatie heeft over slechte interviews, een paar mensen zegden “ik vind dat ge wel interessant genoeg zijt” en ik gooi sowieso al veel op het interwebs, dus ik heb wel wat ervaring met wat ik kan zeggen en wat niet. En ik geef toe: ik was geflatteerd. Vooral omdat ik niet was gecontacteerd via managment of lief, maar via iets van mezelf. Door iemand wiens boek en schrijverij ik graag mag lezen. Dus zei ik ja.
Gisteren verscheen een boekske, een ander boekske in zowat alle opzichten. Wat het lief vorige week gaf als een gewoon interview (ik heb het zelfs nagelezen en goedgekeurd, begot, omdat ik er niet gerust op was) is in publicatie door titels en subkoppen een bijzonder vreemde ervaring geworden. Uit de context gerukte citaten, nogal beledigende taglines. Om maar te zwijgen van de foto: twee pagina-groot, onflatterend en vooral, met yours truly erop. En dat wisten we dus niet van tevoren. Het onding dateert van even na mijn bevalling, die keer dat het lief een ster zou winnen. Maar lelijk zeg, ongelooflijk.
Ik ben daar gigantisch van geschrokken. Om niet te zeggen dat ik behoorlijk overstuur was. Ik zag het op facebook, wat ook niet hielp natuurlijk. En ik was zodanig over mijn toeren dat ik de hele avond heb zitten janken.
En dat tweede, dat zorgt nu dat ik heel erg twijfel over dat eerste. Het eerste zou een uitzondering zijn op de regel “ik doe niet van de boekskes”. Om de redenen hierboven genoemd.
Maar nu? Ik zou het eerlijk gezegd niet weten, of ik het nog zou doen. En ik heb zo weinig tijd en goesting om erover na te denken. Ik heb mijn zen te onderhouden, weet u wel.
Ik zou het gewoon doen, da’s mijn eerste reactie. ‘t Kan even goed meevallen als tegenvallen.
Die ene die het het geen goed idee vond: is dat toevallig die van mij? En wat dat andere boekje betreft, zie het als een kans om het goed te maken. Een deftig interview, met foto’s die gij wel zelf kiest. Ik zou er ook niet te hard van wakker liggen en uw zen zeker niet laten aantasten, mensen vergeten dat redelijk snel! Tegen volgende dinsdag spreekt geen mens er nog over.
Ik zou het ook doen. Kan je vooraf afspraken maken over het definitieve artikel en foto’s? Sowieso is het 1e boekje van een gans andere orde.
Ik zou het doen, een deftig interview en foto’s waar je je goed bij voelt. Laten zien dat die tweede er niks van begrepen hebben
Ik zou het doen. Slechte gevoel veroorzaakt door de tweede wegspoelen met de eerste. En dan weer gewoon de regel aanhouden “ik doe niet van de boekskes”.
Dat ander moet je doen uit weerwraak, om te tonen hoe het moet en hoe schoon ge zijt en vernoem ze dan maar die lelijkaards die denken dat de nulmerideaan door hun gat loopt.
Bij sommige journalisten valt het idd erg op dat ze hun ziel moeten verkopen aan de duivel om bij “bepaalde boekskes” te mogen werken.
Ik begrijp dat niet, hebben die dan geen fierheid of op zijn minst respect voor de geïnterviewde, dat is toch hun job?
Ik zou het wel doen, anders gaat het voze interview (ik weet niet over wat het gaat) het enigste zijn, en dat zou zonde zijn.
Maar moest ik bekend zijn, ik zou nooit interviews geven aan boekskes à la Story, Dag Allemaal en dat genre, de walgelijke weekbladen alla.
Echt, ik kan daar zo boos van worden dat iemand niks inzit met iemand anders zijn gevoelens.
Maar ik zou er wel nooit mijn gevoelens door laten bepalen.
Dat weer niet.
Zoals Mme zegt, welk boekske het u vraagt lijkt mij bepalend. Als het een boekske is waar ge vertrouwen in hebt, doen dan, al is het maar om de slechte ervaring te compenseren.
Ik zou het ook doen hoor. En idd goede afspraken maken wat er juist gaat verschijnen. En ben echt benieuwd om artikel te lezen!
Ai. Oppassen! Ik ben zo voor de Trends-fotograaf vorig jaar in een bepaald beestenpak moeten kruipen, omdat het originele artikeltje daarnaar refereerde. Was dat er uiteindelijk uitgehaald, die ref in de tekst, en ik voelde me eerlijk gezegd ook niet zo heerlijk meer… Alles dubbelchecken, zou ik zeggen. Hopelijk kan dat, in dat boekske van/over jou. Succes!
Als ik het goed begrijp, mag je een interview wel nalezen, maar heb je geen zeggenschap over de foto’s en de titels die ze erbij plaatsen? Misschien kan je lief (want hij zal nog wel meer van zulke aanvragen krijgen)en jij daar volgende keer mee rekening houden.
Als connecties van de boekskes (al dan niet met minder goeie bedoelingen) hun weg tot hier hebben gevonden, kan je er dan zeker van zijn dat ze geen privégegevens van hier gaan plukken om hun pulp op te frissen?
Ik zou niet weten wat ik in jouw plaats zou doen, maar ik weet wel dat jij groot en slim genoeg bent om zelf een juiste beslissing voor jezelf te nemen.
Mij wilden ze ooit naakt in een Panorama (1986) zetten. Duh!
Doen: als je er een persoonlijke of professionele baat bij hebt. Als het u ergens bij helpt, in bekendheid, om een doel te bereiken, om iets aan te verdienen.
Niet doen: want je openstellen over je persoon en privéleven, geeft alle boekskes het recht om over u te schrijven en het klootjesvolk het excuus op uw gezicht te kakken.
Dus… Als je er zin in hebt, doen. Maar als je al schrikt van dat ene artikel; wees consistent en verschijn zelf niet in de media. Maar dat zou dan ook betekenen dat je beter niet mee gaat naar events, etc.
Aan Mme ZsaZsa: als je Dag Allemaal en Story geen interviews geeft, dan verzinnen ze zelf wel wat. (Of dat wordt toch gefluisterd, of dat was vroeger toch zo…)
Aan i.: Je hebt een paar redenen genoemd om het eventueel niet te doen. Heb je ook redenen om het wél te doen? Kan de lezer iets van je leren vb.? Welke boodschap heb je te verkondigen?
Over die titels en ondertitels… daar heb ik zelf ervaring mee. Het is me ook overkomen dat in eindredactie een tussentitel gewijzigd werd zonder dat ik er als auteur van op de hoogte was. De geïnterviewde was toen ook niet zo tevreden (al was het in mijn ogen ook geen ramp).
Bij het artikel dat ik begin deze week schreef en liet nalezen door de geïnterviewde, had ik zoveel rekening gehouden met de privacy van de betrokkenen dat de eindredacteur vroeg: ‘Waar gaat het nu eigenlijk over?’ Ik heb dan samen met de eindredacteur én de geïnterviewde de tekst zo aangepast dat enerzijds de lezer toch de nodige info krijgt en anderzijds de privacy van de persoon in kwestie toch voldoende gerespecteerd blijft. Maar dat overleg kost natuurlijk tijd, en dat hebben ze op redacties meestal niet op overschot…
Heb het gezien in dat boekske. Ik zou zelf ook in alle staten zijn moest er zomaar ongevraagd ergens een foto verschijnen van mezelf waar ik niet tevreden over ben. Ik krijg al de creeps van mensen die mij zomaar taggen op facebook. Maar eerlijk: ik zag een knappe madam in dat boekse. Het bijhorende interview heb ik wel niet gelezen, maar het is natuurlijk typisch van zo’n boekske om alles uit zijn context te willen rukken.
Zet nu maar lekker de puntjes op de i in dat ander boekske. Dat artikel zal ik wel lezen. En dan kan je meteen ook bewijzen dat je nog knapper bent ook.
Ik zou het niet doen.Wat is de meerwaarde voor jou ? Je hebt hier je eigen spreekbuis dus waarom zou je je woorden laten interpreteren of zelfs verdraaien door iemand anders ?