Kijk. Ik versta dat, dat zelfs mijn beste vrienden vinden dat ik overdrijf als ik zeg: doe dat niet, lief. en vervolgens: laat hem niet, J.. Het lijkt ook onschuldig, zo in een huis in Frankrijk, tijdens middagdutten van kinderkes, vragen aan vriend J. “of hij dat ook eens mag proberen, die angry birds”. J. en klijn rolden dus met hun ogen, dat het geen kwaad kan, en hij kreeg de iPhone.

Daarna heb ik nog een kleine maand volgehouden dat dat voor Android toch niet bestaat. Gisteren heeft hij zijn eigen uitstelgedrag overwonnen en op de Market bewezen dat ik ongelijk had. Een download en een uur gefascineerd met de dochter varkens kapotmaken later, was ik het die met mijn ogen rolde.

Maar ik overdreef dus niet. Dat bedacht ik toen we gisteren gezinsgewijs pannenkoeken zaten te eten op een terras aan zee en hij zijn berichten even wou lezen. En ik twee minuten later een vogelke hoorde roepen op zijn walki-talki.

Really.