Week.
Ik word daar wat week van, van die groeiende kinders. Die van mij, dat valt nog mee, alhoewel ik daar ook af en toe misselijk naar adem moet slikken, omdat ze al zo groot wordt. Maar ik weet ook dat ze nog jaren een kleintje blijft: niet meer mijn baby, maar wel mijn peuterke, en mijn kleuterke.
Maar als ik lees van die kindjes die ik als kleuterke heb gekend, en die nu naar de Latijnse gaan met een grote boekentas: pffffiew. Henri heeft schoenmaat 40. Zelie heeft een eigen gsm. En Anna, kleine Anna, die ik heb helpen flesjes drinken toen haar moeder en haar borsten weer moesten beginnen werken, die zit in het eerste leerjaar.
Week. Ik moet het u niet zeggen, zekers.
‘t vliegt, ‘t vliegt…
Zo is die kleine die ik ooit in een hoek van de speelplaats zette en vervolgens vergat (tot aan de volgende speeltijd) nu de man van een collega.
Ik word daar vooral rood van.
de brullende babydochter van vrienden waarmee ik kilometers al wiegend in mijn armen afgelegd heb komt nu babysitten op mijn kinders…. en het kleine jongetje waarvoor ik ‘de avonturen van Zorro’ avond na avond voorgelezen heb gooide vorige week het geboortekaartje van zijn dochter in mijn bus. en ik vraag me af waar al die jaren naartoe zijn…
Ge moet het mij inderdaad niet zeggen …
Wacht maar Ilse op een bepaald moment komt een studente je vertellen dat haar mama /papa nog bij jou in de klas zat . Ik herinner me dat ik dan toch even moest slikken.