De tuut.
Mijn kind wil een tuut. Niks speciaals, denkt u, welk kind van twee heeft er nu geen fopspeen? Wel, de mijne dus. Ze heeft het nooit gewild, spuwde elke soort die ik probeerde resoluut uit en had totaal geen interesse. Ze zuigt ook geen duim, tenandere. Niks moest mijn baby hebben.
Het dreef me bij momenten tot wanhoop, want een kind zonder tuut, dat is moeilijk te troosten. En als ze ‘s nachts wakker werd moest ik opstaan om een kluts melk te maken, zo tot 20 maand ofzo. Omdat ze anders niet opnieuw in slaap viel.
En nu is ze twee, en net op het moment dat ik blij begon te worden dat ze geen tuut heeft, en dat ik het dus niet moet afleren binnen afzienbare tijd, wil ze er dus één. En ze heeft dat koppig beslist zoals alleen tweejarigen dat kunnen.
Het is begonnen met het metekindje en het neefje die kwamen spelen, deze vakantie. En die hebben allebei wel een tuut. Zoals dat in peuterlogica werkt: wat een ander heeft, wilt ge ook hebben. Bovendien krijgt de dochter momenteel twee gigantische kiezen en heeft ze daar wel wat last van. Ze heeft gemerkt dat een tuut wel wat helpt, denk ik, met een verloren exemplaar uit haar speelgoedbak.
En nu is het dus dagelijks twee keer drama: bij de middagdut en bij het slapengaan tiert ze de hele keet bij elkaar.
MIRATUUTJEHEBBENMIRATUUTJEHEBBENMIRATUUTJEHEBBEN.
Dilemma hoor. Geef ik haar haar goesting? Of hou ik mijn been stijf en de tuutjes in de kast?
Ik zou even volhouden, maar als het echt een issue blijft, dan msch toch wel een tut geven, maar enkel voor het slapen. Wij doen het hier ook zo en dat gaat toch héél goed. Tutje blijft in het bedje. Altijd…Duidelijk en ok voor Jools. Want ze haalt er toch ook wel troost uit.
JItse heeft op haar 9 maanden de tut leren kennen in de crèche. Ze krijgt hem nu enkel om te slapen en voor in de auto. Als ze ziek is of héél moe ook wel eens efkes tussendoor maar dat is uitzonderlijk. Ik heb dat ding al enorm vaak vervloekt, vooral omdat het in het begin toch doorzetten was zo zonder tutje en daarom vind ik het vaak zonde dat ze er nu toch nog aan verslingerd is. Maar ze heeft daar zo veel deugd van, om gewoon eens lekker te kunnen tutteren dat ik het haar toch wel gun. Ik heb ook al gemerkt dat wanneer ze last heeft van haar tanden, dat ze dan meer overdag om haar tutje zeurt.
Moest ze er nu pas om komen vragen, ik weet toch ook niet wat ik dan zou doen precies. Moeilijk! Er zijn ook bijtringen speciaal voor de kiezen zag ik laatst, zou dat misschien ook niet helpen?
Ik zou toch ook nog even koppig volhouden. Ze doet nu al zo lang zonder… Haar tandjes zullen haar dankbaar zijn!
wij hebben het haar gegeven en uiteindelijk wil ze maximum een half uur dat ding in haar mond. Daarna spuwt ze het direct uit.
voor de pijnlijke tandjes gebruikten wij zo een bijtring die je in de koelkast kon leggen, dat gaf een verfrissend en pijnstillend gevoel maar konden ze toch niet de hele tijd mee rondlopen.
doorbijten! die koppige peuters toch
ach nee! Die peuters toch hé! Ik zou volhouden, geen tut-toegevingen. Misschien iets anders beloven….(chantage ik weet het, maar hier is dat nodig somtijds 😉
Hier ook zo eentje, precies hetzelfde verhaal.
Maar ik heb geweigerd om er zo laat nog mee te beginnen (terwijl ik het, toen ze baby was, soms zo jammer vond, al die schone en schattige tuutjes in mijn huis en ze wilde er nooit geen !), omdat toen al de verhalen van mijn vriendinnen kwamen die er vanaf moesten proberen te geraken en dat is ook niet van de poes ! De verschrikte verhalen na tandartsbezoek (snel stoppen madam, anders komt het met dat gebit niet goed) en de stories van huilende kinderen, nacht na nacht, deden me doorbijten. Omdat ze zag dat moeder echt niet zou plooien, hield ze het snel voor bekeken, oef !
Hier een gelijkaardig verhaal. Onze oudste zoon: nooit een tut gewild, wel een duim, nog steeds, maar echt maar heel even om in te slapen, en zo toont hij ook dat hij echt moe is. Onze dochter: geen tut, geen duim. Onze jongste zoon: een tutje, echt wel zalig eigenlijk, of mag ik dat niet zeggen? Dat ventje werd daar rustig van. Hij had zo een enorme zuigbehoefte dat we het dan toch maar zo hebben geprobeerd. Erg vind ik dat niet. Enkel om te slapen en de tut gaat mee als we op stap gaan. Maar dochterlief wou dus opeens ook een tutje. En wenen en doen, ge kent dat wel: meisjes van 2 die hun zin niet krijgen 🙂 dus ik dacht: ok why not., ze is dat toch direct beu. Niet dus. Een paar weken heeft ze een tut gehad in haar bed. En oh wee als ik ze durfde weg te nemen. En toen gingen we op vakantie en de tut waren we ‘vergeten’ en zij ook toen we terug thuis kwamen. Ik vermoed dat het zichzelf wel oplost mits een beetje hulp. Succes in elk geval!
Pia heeft een tijdje terug hetzelfde gehad, terwijl ze ook nooit een tut gewild heeft of geduimd heeft. Ineens wou ze ook een tut en ging ze bij de onthaalmoeder de tutjes van andere kindjes uit hun bakje halen en de tut van kindjes op bezoek verdween ook steeds in haar mond. Ik liet haar maar wat doen. ‘t Is vanzelf overgegaan bij haar.
Oh neen, niet toegeven jong, ge moet er dan ooit toch door.
Dat is gelijk stoppen met roken, keizeilig als ze die sigaret uit uwe mond trekken.
Kunt ge haar niet zo’n bijtring geven, dat is ook voor baby’s.
Of van die waterijsjes van plop, zou dat ook niet helpen tegen de pijn?
Ik sluit mij aan bij de meerderheid: niet doen! Olivia (2,5 intussen) wou dat ook opeens op 2 jaar. We hebben dat mooi genegeerd. Heel gedoe om er weer van af te geraken..
Denk aan de gevolgen als je haar een tut gaat geven. Dan gaat uw man in zichzelf denken: a zo werkt dat hier. En wat krijg je dan, alles jullie ‘s avonds lekker gaan slapen? Uw man die roept: IKWILILSEHEBBENIKWILILSEHEBBENIKWILILSEHEBBEN
En hoe ga je dat dan oplossen?
Volhouden! Een paar weken terug met mijn zoontje van bijna 3 voor het eerst naar de tandarts. Verdict: heel mooi gebit, maar een duidelijk tuut-effect …
Hier zowat hetzelfde verhaal maar een late tandenmaker dus ik snap ook wel dat ze wil ‘knauwen’. Wij gaan voor het compromis: een superfancy bijtding als ze last heeft van haar kiezen. Dat lijkt ons makkelijker ‘afleerbaar’…
Wij hebben hier wel een hevige tutster, gelukkig blijft het beperkt tot in de auto bij lange ritten en bij het slapengaan. Maar ons staat dus nog een zware ontwenningskuur te wachten… dus als je het kan laten zou ik dat doen.
Hier was de bijtring echt onmisbaar bij het doorkomen van de kiezen. Deze is speciaal ontworpen voor deze laatste tandenfase, echt een aanrader!! http://www.tommeetippee.be/viewproduct/parentcat/3/subcat/10/pageid/7/ En zoals Riet zegt er zijn echt wel kleurrijke fancy modellekes.. veel antrekkelijker dan een tut me dukt!
niet geven!!!
ik ben niet tegen die dingen integendeel
heb ze zelfs wat opgedrongen want zoals je zegt: zonder is lastig
maar tegen 2.5 moet ze er toch van af
dus nu is het de moeite niet meer
vind ik
En laat nooit meer peuters met tut binnen!
De slechte voorbeelden…
mijn dochter (18 maand) wou net hetzelfde een tijdje geleden.. ze kwam smorgens binnen in de crèche en begon de dag met alle tuutjes af te pakken vd andere kindjes en in haar mond te steken, en in de auto op weg naar huis zat ze altijd hevige smakgeluiden te maken en thuis tuut vd pop in haar mond steken etc.. ik heb niet toegegeven, na een paar weken is het vanzelf overgegaan, had hier ook te maken met een vervelende tand denk ik en na-aapgedrag..
hmmm ik zou ook proberen om niet toe te geven, maar… ik vond die tuut in’t begin van de schoolcarrière toch wel heel gemakkelijk
maar ik heb een dochter die weigert om te slapen overdag en dan was zo een tuut wel een godsgeschenk 😉
Ons jongste begon in de crèche ook alle kinderen van hun tutten te beroven dus werd er beslist om haar ook een tut te geven. Heel duidelijk om te spelen, dus tijdens wakkere momenten, niet bij het slapen, niet bij moeilijke momenten (wel moeilijk!) In eerste instantie in de crèche, tot ze thuis ook een verdwaald exemplaar vond. Maar het was klaar als een klontje, het ding dient om te spelen, ze wou het ook enkel maar om te hebben. Het troostende genot vond/vindt ze in haar Leeuw. De tutjes (ja, het werden er meer, want je hebt zo’n mooie tutjes 😉 ) leven nog steeds tussen het speelgoed maar worden nu alleen gebruikt bij de popjes of het ‘mama en baby’tje’ spelen. Fin, succes!
Ik heb wel toegegeven, toen onze oudste, die als baby sporadisch tutte, ineens een tut wilde toen babyzus er ook eentje had. Haar leven stond al zo op z’n kop, dus als dat tutje troost kon brengen, why not.
Nu, lang heeft het niet geduurd, een paar weken en ze keek er niet meer naar om. Het ging vooral om het hebben, omdat babyzus het had…
Ik heb nooit getutterd als kleine en mijn tanden stonden toch scheef hoor. En een vriendin die steeds tutterde, die haar tanden zijn zo recht als iet. Da’s meer genetische aanleg.. een portie geluk dus.
Ik denk toch dat een tut beter is dan plop-ijsjes en toestanden (kan toch ook ni goed zijn voor de tanden).
Onze twee-jarige krijgt dat enkel om te gaan slapen en de baby voor moeilijke momenten en slapen gaan.
Tutteren werkt kalmerend… orale behoeftes zeker :p
Gebruik gewoon je gezond verstand dan lukt het wel… wat je ook beslist
nie pleuje!