Ook voor u: babyvel op uw benen!
Frankrijk, het land van escargots op uw terras in de ochtend, regen en zon, een zwembad en rosé-a-gogo: het is achter de rug. Ik heb allerlei spannends te vertellen, en mijn dochter is de coolste tweejarige ever, maar daarover hoort u later meer. First things first: ik mag iets weggeven. Aan u.
U weet vast nog dat ik nogal lovend sprak over mijn nieuwe Braun-Silk Epil 7, en dat is de goede mensen van Braun en de reclame-regie niet ontgaan. Daarmee dat ik er nog eentje krijg. Niet gewoon een machine voor been rechts en een machine voor been links vanaf nu, maar een splinternieuwe om weg te geven op dit fantastische weblog.
En wat moet u daarvoor doen? Genante details over uw leven vertellen in de commentaren, natuurlijk. Het is namelijk een tikje onfair dat ik altijd degene ben die — voor uw entertainment — vertel over die keer dat ik samen met vriendin klijn mijn benen met koude was zou behandelen en het resultaat ervoor zorgde dat ik drie dagen niet zonder jeans buitenkon van de rode boebelkes die echt niet toonbaar waren. Tijdens een hittegolf. Of over die keer dat ik naar een trouwfeest ging en mijn bronzé laagje tegen elf uur ‘s avonds niet alleen in oranje vlekken aan mijn benen hing, maar ook aan mijn schoon pastelblauwe kleedje. Terwijl iedereen weet dat blauw en oranje totally not done zijn.
Ik wil dus uw zomerse beauty-verhalen horen, in de commentaren (links naar bestaande verhalen mag ook, sofie). Het leukste verhaal krijgt de Braun eind deze week. Net op tijd voor de hete tweede helft van augustus die we ongetwijfeld gaan krijgen. Omdat we het verdiend hebben.
En avant!
Damn, ik wil zo’n ding. Ik heb er nog eentje waar je niet mee in de douche mag én met een kabel, eigenlijk niet te doen met drie gebruiksters in huis.
Maar nu moet ik nog een genant zomers beauty-verhaal zoeken en da’s niet makkelijk, want ik probeer mijn genante momenten altijd direct te vergeten! Dus moet ik mijn achterban consulteren.
o ik wil ook zo’n ding… maar eerst nog een genant verhaal neerschrijven. Niet echt gemakkelijk om het genantste te vinden: ik heb er één over de maandelijkse vrouwelijke toestanden en een witte broek… over op kamp gaan en vergeten propere bh’s mee te nemen met alle gevolgen vandien na een zwembeurt in de beek met alle kleren aan… over een nipple-gate dankzij de dochter die er niets beters had opgevonden om mijn t-shirt en bh naar beneden te trekken aan de kassa van de winkel en dan te roepen: mama heeft grote blote borsten 🙂
Ik wilde voor we naar het trouwfeest vertrokken nog snel snel mijn benen ontharen in de douche. Maar ik vond niet direct mijn scheermesje en ik nam dan maar dat van mijn lief. Ik wist niet dat hij er net nieuwe mesjes op had gezet: gevolg: bloedende enkels rode streepen over mijn benen,… Schoon zenne met een bleek kleedje en vooral: handig als uw schoenen met winkkeltouwtjes in de snijwondjes kleven aan uw enkels!
Er was die keer dat ik op vakantie in Cuba last had van filevorming in darmstad. De gastvrouw ging even te rade bij het ondergrondse medicijnencircuit en een halve dag later kwam een kennis van haar langs met twee pilletjes. Eentje innemen en ik zou direct “kunnen gaan”. Na een paar uur was er nog steeds niets gebeurd… Ik nam jammergenoeg ook het tweede pilletje, en ging toen op stap. De hele dag. Voor diegenen onder u die weten hoe sommige toiletten in Cuba eruit zien en erbij (willen) denken dat ik een wit rokje aan had…
Bijna had je me het familiegeheim van het toilet ontfutseld. Dat verhaal van het gigaraam in het toilet van mijn ouders. Waar ze zogezegd afdoende blinden voor hadden gekocht. Wat, bij het juiste invallend licht op late zomeravonden, niet het geval bleek. Zo meldden ons de overburen, in het bezit van 16-jarige zoon. Fijntjes, zo langs hun neus weg, zowat een half jaar na de installatie. Zoon grijzend achter hun rug. Neenee, ook niet voor zo’n Braunding vertel ik dat ik op mijn 18de een halfjaar voor het hele dorp in mijn blote billen heb gezeten. Met een boekdelen sprekend gezicht op ‘hoge nood’.
Dat Braun-geval zou me in elk geval van een hoop gezaag van de puberdochter verlossen. En mij van haar onafgespoelde zwarte stoppels in mijn Gillettekes… Welk gênant verhaal had u gewild? Dat van mijn onderbroek dat in de Koestraat uit mijn broekspijp rolde? Of dat van die keer dat ik mijn benen wilde scheren op de rand van het bad en met mijn blote reet op ‘t meske ging zitten? Verder verloste de brandweer me ooit uit de toiletten van ‘t Oud Yser. Of dat van dat oud lief (u welbekend) nogal ‘apart’ briefpapier had gemaakt voor zijn schrijfsels naar het internaat en ik dat totaal niet doorhad maar mijn collega’s internen wel want ik zat buiten op ‘t bankske waar ook de nonnekes passeerden … Er zitten vast nog zo’n dingen in mijn geheugen, maar ik kan natuurlijk niet alles prijsgeven.
ow jee ik heb juist mijn zus verteld over die nieuwe Braun en hoe fantastisch die wel moet zijn. Die zus was ooit medeplichtig toen we eens mijn oksels gingen ontharen met koude was. Was er op, strip er op en dan zelf niet durven trekken dus moest mijn zus dat doen, bloeden, bloeden! En nog mega veel was onder de oksel en geen product om dat mee te verwijderen in huis! Een plak en bloedboel was dat! Vreselijk!
Goh, ik ging vandaag eens naar de Blaarmeersen en had mijne voorkant bijzonder goed ingesmeerd, de achterkant dat zou het lief wel doen. Alleen ben ik het hem vergeten vragen, zodat ik nu aan de achterkant kreefterood verbrand ben. Maar dat is eerder dom dan genant natuurlijk.
Nee, genant, dat is uit uw auto stappen op een keideftige plechtige opening, met de minister en allerlei hoog volk enzo, beleefd handjes schudden en dan een collega die u aanport om te zeggen dat uw rits van uw rok nog openstaat vanachter. Ja, ge kon mijn onderbroek zien, ja.
Een gênant verhaal in ruil voor gladde benen. Da’s nog zo geen slechte deal vind ik 🙂
Net na Amélie’s eerste verjaardag trokken we een weekendje naar zee. Eenmaal op onze hotelkamer aangekomen merkte ik (tijdens het verversen van een goed gevulde pamper) dat de natte doekjes nog in de auto lagen. Maar geen probleem, want er bleken in de badkamer zo van die apart verpakte verfrissingsdoekjes te liggen die, naar mijn eigen bescheiden mening, de klus wel konden klaren voor een keertje. Ze waren wel wat aan de vettige kant vond ik tijdens het gebruiken, maar kom, het kon maar goed hydrateren dan. Tot mijn oog viel op de verpakking van dat doekje. Het waren schoenpoetsdoekjes. Ze heeft nog nooit zo rap in bad gezeten als toen 😉
Dat van die keer dat ik bijna moest bevallen en plots bedacht dat mijn bikinilijn allicht ver te zoeken was en ik mij voor de dood ging laten scheren door de vroedvrouw of verpleegster als het zover was. En dat ik zelf te dik was om de klus zelf nog te kunnen klaren. Dus dat mijn lief het dan maar moest doen. En dat ik met een spiegel en al richtlijnen gaf over hoe en waar hij moest zijn. Dat mijn water toen niet gebroken is van de slappe lach, ik snap het nog steeds niet….
Bij één van de eerste warme voorjaarsdagen besloten we naar de zee te gaan. Omdat ik een hekel heb aan oksels scheren had ik het winterhaar laten staan maar het moest er nu dus af. Ik had net één oksel gedaan toen mijn jongste dochter luidkeels verkondigde:” ik ben klaar met kaka doeoeoeoen” Ik heb alles laten vallen omdat ze de gewoonte heeft om op haar handen te staan, haar voeten vind je 50 cm hoger op de muur…, wel gemakkelijk om de billetjes schoon te vegen. Iedereen was gehaast om te vertrekken dus trok ik mijn kleren aan en ging niets vermoedend mee. Toen ik aan zee met mijn oksels goed zichtbaar naar mijn kroost lag te kijken, kreeg ik heel wat gniffelende blikken over mij heen. Toen ik ‘s avonds thuis kwam en in de badkamer het scheergerief en het haar van één oksel zag liggen, besefte ik met schaamrood waarom ik zo “populair” geweest was.
Genante lichaamsbeharingsverhalen schieten me niet meteen te binnen, die heb ik vast vakkundig verdrongen. Pijnlijke wel, met de hulp van mijn moeder die tijdens een cursus pedicure ook een sessie ontharing had gekregen en mij als “gewillig” slachtoffer ging gebruiken. Blijkt dat mijn oksel een vreemde implant heeft (5 verschillende richtingen blijkbaar) en dus ging er telkens opnieuw was over en dan de strip en nog eens de strip en nog eens de strip. Tot ik haar gedwongen heb om te stoppen, wegens twee rauwe oksels (voelt nog het meest als brandwonden). Dus een pijnloos toestelletje voor benen zie ik wel zitten, aan mijn oksels komt tot nader order enkel nog een professioneel schoonheidsspecialiste.
Wat een horrorkabinet.
Oh, dit is een moeilijke. Ik mag dan wel blond zijn, op mijn benen zijn er toch plekken die nogal donker uitvallen, zoals de achterkant van mijn benen. Ik wou indruk maken met mijn zonnig kleurtje na een week zonnig weer in de paasvakantie. Dus haastte ik me van het vliegveld via de douche in een zomers kort kleedje naar de les in de Universiteitsstraat onder een grijze hemel. Ik was wel vergeten dat ik omwille van verbrande benen toch al een paar dagen geen scheermesje in hun buurt had durven laten komen. Toen ik ging zitten zag ik niet enkel de zongebruinde benen maar ook een mooie strook zwarte stoppels. Tot zover mijn entree.
Hmm, geen genante verhalen alhier (alhoewel ik ook graag zo’n eplieermasjien zou willen). Maar man, wat heb ik al gelachen met bovenstaande verhalen! Gelukkig zit ik vandaag alleen op kantoor.
Ik zou voor eens en voor altijd stoppels vermijden, snijwonden verbannen en gladglimmend door het leven gaan. Welig liet ik dan ook in juni mijn okselhaar tot ongekende hoogtes tieren. Eens een redelijke lengte bereikt was, nam ik mijn epilady. Ik zette het ding aan en op mijn oksels en verbeet de pijn. Totdat het machientje vast liep. Het gaf geen krimp meer en elke druk op de knop resulteerde in mechanisch gesputter. En verdacht veel pijn. Uiteraard wou ik het toestel meteen inspecteren om te kijken wat er in godsnaam aan de hand was. Vreemd genoegt kwam mijn hand leeg terug. Geen toestel. Ook op de grond geen doffe bons. De enige plaats waar het zich kon bevinden was in mijn oksel. En inderdaad. Hoog en droog had het toestel zich vastgebeten in de huid van mijn oksel. Mijn tere velletje was verstrikt in het pincet-systeem, helemaal mee ingedraaid, opgespannen en licht gescheurd.
Paniek natuurlijk. Jammergenoeg kon het mechaniekje niet ‘teruggespoeld’ worden om mijn huid te bevrijden. De enige oplossing was het ding hardhandig los te rukken, vel incluis. Het spreekt voor zich dat geen haar op mijn hoofd (of oksel) dat zag zitten. Ik heb dan ook nog een volledige dag rondgelopen met het toestelletje in mijn oksel. Beeld je in: één hand op het hoofd, een wit plastiek onding in mijn oksels en alles met één hand doend. Topdag. De bionische vrouw, half mens, half toestel. Echt reuze. Des avonds heb ik dan met één blinde ruk mijzelf bevrijd. Never again. De rest van de zomer moest ik toezien hoe er langzaam haartjes rond (én door) de schaafwonden heen groeiden (een bos haar zag er echt aantrekkelijker uit dan de vermangelde oksel en elke gazonvorming was dan ook reden tot een feestje). Jammer wel dat ik in die oksel ook geen deo mocht gebruiken wegens kans tot ontsteking (bijzonder gênant om je een stinkbom te wanen).
Ik zou je ook kunnen vertellen over die éne keer toen ik voor een zomerse look ‘down-there’ ging en mijn schoonheidsspecialiste nieuwe bikini-wax technieken op mij wou uitproberen en dat resulteerde in een schaamheuvel vol bultjes. De meest boeiende bedliteratuur voor een blinde (God weet wat er in braille te lezen stond). Helaas had die brave man er met geen (witte)s tok mogen aankomen omdat het inderdaad (zoals hierboven al vermeld) voelde als een open brandwonde. Geen haar-gevaar bij de bikinislip, maar ook geen sprong in het zwembad (chloor! Wondjes!vuil!).
Verder was ik ooit eens optimistisch over mijn scheermesjestalent. Ik had een hot date eind augustus en mijn benen hadden nog niet de juiste epilady-lengte. Ik nam dan maar onder de douche de mesjes bij de hand en ging vrolijk heen en weer. Helaas merkte ik dat er dra meer bloed dan water naar het afvoerputje vloeide. Een serieuze snee aan mijn enkel (hoe serieus kon ik niet goed inschatten). Geen zorgen, dacht ik nog, dwangmatig optimistisch: ik ga er een doekje over, stelp het bloed en doe snel mijn (jaretllen)kousen aan. Dat daar dra een wat donker vlekje kleurde, zag je toch niet met die zwarte kousen. Fast forward naar zes uur later. ik lig op het bed, en hij doet langzaam mij kousen uit. Hij rolt de kous van mijn dij over mijn knie, en van mijn knie tot mijn scheen. Sexyness alom. Dan neemt hij de laatste horde en trekt in één vloeiend beweging de kous uit. Althans, dat wilt hij, want de kous blijft haken aan mijn enkel. Ik zie hem denken ‘niet getreurd, een stevige ruk will do’ en voor ik iets kon zeggen trekt hij de kous uit én de wonde open van mijn enkel. De hele korst was gelost en het bloed gutste weer vrijelijk uit de wonde. Blijkbaar was het toch iets erger als ik kon inschatten. Needless to say: de sfeer was danig afgekoeld en zijn dekbed dermate bevlekt, als ware het de eerste dodennacht van een islamterrorist & zijn 40 niet-langer maagden. Summerlove…
Soit, ik heb ook nog een aantal schaamtelijke make-up verhalen in de aanbieding, maar ik heb hier al teveel geschreven voor een gewone comment denk ik.
Ik ben blijkbaar nogal handig met mijn scheermesje als ik bovenstaande verhalen lees. En wax begin ik niet aan, want naar mijn gevoel trek je dan je benen vol spataders.Ik ben nogal van het geduldige type. De helft van mijn vroegere examenperiodes hield ik me bezig met de haartjes op mijn benen één voor één uit te trekken met een pincet. Half verslaafd was ik. Dat is ondertussen al een jaar of 10 geleden. Werken en kinders zorgen er voor dat je geen tijd meer hebt om ze één voor één uit te trekken. Twee weken terug ben ik echter hervallen. Aangekomen op onze vakantiebestemming lonkte het zwembad, maar eerst nog even de benen glad scheren. Jammer genoeg mesje vergeten … en toen lonkte de pincet vanuit mijn toiletzak en ben ik dus hervallen 🙂 Twee onderbenen (boven de knie begin ik er principieel niet aan, ook niet met een mesje) terug haartje per haartje glad gemaakt. Zo’n machien zou me dus heel wat tijd en potentiele verergering van een bedwongen verslaving besparen!
Mijn moeder heeft nog een epilady uit de tijd dat die dingen nog maar net bestonden, en die al eeuwen ongebruikt in de kast ligt. Tijdens de blok in mijn 2de kan was het nogal warm en studeerde ik een tijdje thuis. Het leek me een strak plan om voor een tijdje van het benen scheren af te zijn door ze maar ineens te epileren. De pijn verbijtend hield ik enkele dagen na een epileersessies, tot mijn benen glad waren. Toen het haar op mijn benen begon terug te groeien, heb ik me een breuk gekrabd. Het haar op mijn benen was nl. te zacht geworden en groeide in in mijn opperhuid. Ik denk dat ik zelfs ‘s nachts in mijn slaap aan mijn benen krabde, zo jeuken deed dat. Gevolg: onderbenen vol kleine korstjes. Meer dan een week kon ik niet anders dan lange broeken dragen, plezant bij 30°C! En ook daarna waren mijn benen nog een tijd een beetje ‘gespikkeld’: ‘vers’ vel dat van onder korstjes komt, bruint namelijk niet zo goed.
Ondanks deze nogal onaangename epileerervaring, wil ik het toch nog eens proberen met dat wondermachien van Braun. 🙂
Wat een geweldige verhalen hier. Amai, ge moet dat meer doen, zo’n oproepkes, heelder beerputten die opengetrokken worden!
Allé, nog een schepke er bovenop:
Als post-puber (17, da’s zo net geen puber meer ma toch) heb ik een jaartje in Noorwegen verbleven. Ik zat in de toneelklas met allemaal blonde miekes, en het begon mij tijdens al dat om- en verkleden op te vallen dat ik nogal veel haar op mijn armen had. Zeker in vergelijking met Noorse blonde miekes. Thuis besloot ik mezelve eens nader te inspecteren en ik ontdekte tot mijn afgrijzen dat ik ook op mijn onderrug niet geheel haarloos was. In dien tijd droeg ik nog korte topkes met blote buikskes en rugskes, ik was dus gechoqueerd. Na efkes twijfelen besloot ik dat het tijd was om mijn Noorse integratie compleet te maken, mijn (hoofd-)haar wat te bleken met een blond-sprayke en mijn arm- en onderrughaar te verwijderen met een scheermeske. Dat voelde ineens superglad-fris-grappig aan, en ik voelde me een zelfzekere blonde viking-vrouw. De volgenden dag begon het wel te jeuken gelijk zot, en voelden mijn armen en rug nogal ruw aan, ma kom, er stond geen haar meer op! Wow! Een weekske later had ik dan eindelijk nen date met de Noorse bink die ik al een paar maanden in’t snotje had. Lang dralen, wegkijken, trutterig giechelen, ge kent dat wel. Dan kwam het moment suprême: hij ging mij vastpakken. Hij schuifelde wat dichterbij, zijn handen gingen traag omhoog en kwamen op mij af. Ik maakte mij klaar voor de vlinder-explosie in mijn buik, deed mijn ogen al half dicht en zwijmelde lichtjes. Tot zijn handen mijn armen aanraakten: in plaats van een gladde liefdevolle aai van pols naar schouder, volgde een rauwe, schuurpapier-aanraking die al stropte op mijn onderarmen. De vlinders verdwenen en verschrikte verstijving kwam in de plaats. Hij nam helemaal van slag zijn handen weg en ik probeerde tevergeefs mijn armen te verstoppen achter mezelf. De rest van de avond verliep onwennig en nogal gestrest (waar blijft ge die armen immers verstoppen?!). Als klap op de vuurpijl herhaalde voorgaand scenario zich bij het afscheid, waarbij de Noor heel voorzichtig zijn hand op mijn rug probeerde te leggen, minutieus mijn armen ontwijkend, en daar hetzelfde schuurpapier tegenkwam. Dat was dus den eerste en laatste keer dat ik scheermeskes gebruikte op daartoe niet geëigende lichaamsdelen! Ook beloof ik plechtig dat, als ik het mega-handig Braun-machien win, het nooit ofte nooit op dergelijke niet geëigende lichaamsdelen zal toepassen. De benen en that\’s it, de armen en zelfs onderrug mogen welig tieren (en worden momenteel ook al wat meer in iets-realistischere verhouding gezien).
Of hoe perfect glad (met was, in de schoonheidsboerderij) (waar ze te veel tetteren en u ook aanbevelen om “ne baleage” te doen want ge hebt grijs haar) mijn benen en bikini waren maar dat het net 2 dagen later fout ging.
Na een toiletbezoekje in een pitoreske kleine koffiebar bleef het zomerse jurkje in de onderbroek zitten en de vrienden vonden het zo grappig (en konden lang genoeg serieus blijven) om er compleet niets over te reppen tot een paar uur later, in Firenze, flanerend langs de vitrines… ik dacht ondertussen uiteraard, ziede, geen baelage nodig, genoeg bekijks.
Lomp wel, behaard niet 🙂
Lang geleden toen ik nog in Leuven zat en toen er nog spontaan beslist werd van savonds op het onverwachte naar een fuif te gaan, moest ik met schaamrood op de wangen toegeven dat ik mijn oksels al een ganse tijd een beetje verwaarloosd had. Ik wist dat het sowieso moeilijk zou worden om mn armen de hele avond naar beneden te houden en ik wou mezelf de verwonderde blikken van mn studiegenoten besparen bij het aanzien van al die weelderige wildgroei.. dus leek het me een slim idee van mn oksels daar spontaan ter plekke, zo discreet mogelijk te ontharen met het enige toestel wat er daar op kot van mn lief voorhande was…. zn scheermachien (van BRAUN!! Extra punten graag) Helaas was dat ding niet echt voor dit soort beharing gemaakt en eindigde het in een pijnlijk bloedbad en maar gedeeltelijk onthaard. Het deed zoveel pijn dat ik mn armen niet meer naar beneden kreeg. Mn lief de held, ging onmiddellijk op zoek naar de redding en kwam terug met een paar watjes en ontsmettingsmiddel en kon de pijn zo toch verzachten. Na veel boe en bahs en hilariteit alom vertrokken we met de hele bende richting het feestgedruis.
Het werd een mega party, en de vele stella\’s deden me al het ontharingsleed al snel vergeten. De drank en de muziek namen mn lichaam over en ik smeet me in al mn enthousiasme op de dansvloer. De blacklights werden ingang gegooid en ik liet me eens goed gaan. Tot het plots stil werd om me heen. Ik leek de enige te zijn die bleef dansen, al te rest stond gewoon te staren.. heel scary. En wat bleek… bij het ontsmetten was er kweetniet hoeveel plouche van die wattekes in de rest van mn okselharen blijven hangen. En dit gaf wel een zeer spetterend effect, zo onder die blacklights… Niet te doen, hoeveel licht dat dat gaf. Ik was letterlijk de ster van de avond.. Gelukkig heb ik de restjes er snel kunnen uitwassen… helaas staat dit schitterende beeld in ieders geheugen gebrand en blijft het me tot op heden achtervolgen.
Dus alsjeblieft lieve mensen van Braun, verlos mij van mijn okselcomplex, en laat mij voor eeuwig stralen op de dansvloer!
ik vertel niks meer, ik vind dat verhaal van maanmama het allebeste ooit!!!
Ahahahaa, ik lig hier zo strijk met het verhaal van Maanmama! Ik hou met plezier mijn gênante verhalen voor mezelf opdat zij moge winnen 😉
Genant en scheergerelateerd, zegt u? Na het eerste jaar studentje spelen, had ik een bink van een lief vastgekregen, van 3 jaar hoger. Zo’n echte grizzly: breed langs buiten maar oh zo lief vanbinnen voor mij. Op de koop toe nog een halve Canadees ook, dus al aant denken wat een zalige mix van kindjes dat niet zou geven, met mijn gemengde bloedbanen. U kent, het, hormonen die in het rond vliegen!
Het was dan ook het ideale excuus om de Canadese natuur te verkennen. Maar het eerste jaar unief betekende ook het eerste jaar dat ik niet meer 3 keer ging sporten per week en een danske placeren met fris pintje id hand mijn nieuwe sport werd. Als bleek dat de reis die lief met zijn Canadese familie had voorzien, bestond uit trekken met de rugzak door adembenemende parken en bergen beklimmen enzo, dan sloeg de paniek in: hoe er nog sexy en glamoureus uitzien in zo’n omstandigheden?
Halverwege de reis moest ik dus een subtiel moment vinden om de benen weer stoppelvrij te maken. Terwijl lief naar de sterren keek op het terras in onze jeugdherberg, besloot ik een “douchke” te gaan nemen. Rap de benen met een scheermesje onderhanden genomen en terug naar de slaaphal geslopen in het donker. Sommige gasten sliepen namelijk al. Toen ik blind naar mijn pyjama tastte op mijn bed, schoot er plots een vreselijke pijn door mijn pols. Ik stuntelde naar de badkamer en, o horror, o horror, bleek met mijn arm recht in mijn scheermesje gepakt te hebben. Stoppen wilde dat niet en het bloedspoor dat ik probeerde op te vegen, werd alleen maar groter. Een ware crimescene tussen de douches… Ik dus hulpeloos naar mijn grizzly beer voor redding. HELP! Eén blik op mijn polsen en weg was hij. Een beer van een vent, maar bloed daar kon hij blijkbaar niet tegen…
Dus nu ik klaar ben met studeren en niet meer het oude marteltuig van de mama kan gebruiken wegens “nu een groot meisje dat zelf een stekje (en een nieuw lief) zoekt”, een eigen Braun zéker van pas kan komen. Ik wil niet meer moeten uitleggen aan zo’n Canadese herbergeigenaar (met onbegrijpelijke Frans accent) dat ik NIET v plan was mijn polsen over te snijden en dat het lief daar NIET op het terras uitgespreid lag omdat ik hem iets had aangedaan in de badkamer die eruitzag als een moordscene…
Zoals je bij Ineke kan lezen was ze “in den tijd” verslaafd aan benen ontharen met een pincet. Niet alleen haar benen, maar ook de mijne! Ik zie ons nog zitten op het terras…toe zus, mag ik ook uw benen ontharen met mijn pincet…Altijd gedacht dat mijn zus het beter wist, dus zei ik al snel ja…;-),maar ik kan het u zweren, een grotere horror bestaat er niet hoor, uw zus die 1 voor 1 de haartjes uit uw benen trekt met een pincet tot wanneer die weer mooi glad zijn… Dus verlos ons uit het kwade en schenk ons dat fantastische toestel, dan zijn er niet 2 benen, maar ineens vier benen prachtig glad! Amen!
Ik heb geen genante scheertoestandverhalen.
Het enige genante dat ik nu kan bedenken is dat ik als 15-16-jarige ooit eens van de springplank in het zwembad ben besprongen met mijn badpak half uit. Ge kent dat wel; ge neemt nen aanloop, ge zwaait een beetje met uw armen.
En ik bleef met mijn ene hand haperen aan de lijstjes van mijn badpak en trok het geheel toen naar beneden. Heel wat bekijks, ik kan het u verzekeren.
in een klas vol pubers voelde ik de aandrang om te laten zien dat ik nog best soepel ben (sowieso al gênant), legde mijn been in mijn nek (?) en scheurde finaal uit mijn broek…
Mijn leven bestaat uit opeenvolgende genante momenten, het één al wat gênanter dan het andere. Gelukkig gaan deze voornamelijk over beauty-missers, dus blijven de ergste nog geheim. Er was eens die keer in Gent… Ik was een jong, vrouwelijk meisje en liet dat ook graag zien. Rokje aan, botjes met een hakje er onder, je kent dat hè. Mijn vriendin en ik gingen op ‘t middaguur naar de Panos. U weet dat er daar altijd veel volk staat. Ik leunde wat tegen de muur, aangezien we moesten wachten en zette druk op mijn hielen… U raadt het al, opeens “krak”. Mijn hak schoot er af. Je moet zo maar eens proberen lopen, met en zonder een hak 🙂 Gelukkig kon ik in een dicht bijzijnde schoenenwinkel een nieuw paar kopen en had ik nu eens écht een goed excuus om schoenen te kopen.
Dan was er nog die keer van mijn eerste sollicitatie-gesprek. Het was voor een vakantiejob bij JBC. 16 jaar, en ik wou er wat bruiner uitzien… Hup… Wat bruinen zonder zon op mij smeren en ik was er klaar voor. Oranje zag ik!!! Mijn vriendinnen noemden me worteltje. En plekken overal! Wonder boven wonder (waarschijnlijk bij gebrek aan kandidaten) maar ik kreeg de job!!! Op voorwaarde dat ik in de vakantieperiode de bruinen zonder zon opzij liet staan.
Dit heeft iets minder met beauty te maken, maar ik zet het er toch bij en hou het kort…
Had eens LO… We moesten ons gezamenlijk omkleden, maar was ‘s ochtends een onderbroekje vergeten aandoen… 🙂 gênant!!!!! Achteraf wel grappig.
Ik ging iets schrijven, maar laat maar: maanmama heeft me doen schateren!
Om eerlijk te zijn, I.: ik ken een pracht van een genant verhaal, maar ik durf het hier gewoon niet eens neerschrijven, toch niet in geuren en kleuren, want gij kent de betrokkenen. Het heeft vooral te maken met mensen van de KSA, een kamp, een bezoekersdag, en een HUDO. En een balkske dat totaal niet berekend was op het gewicht van een van de bezoekers.
Ik was het zelf niet, maar ik kon bijna zelf die hudo gebruiken van de slappe lach, ware het niet dat hij dus een beetje kapot was. En dat het maar best was dat er een fris beekje in de buurt was. En dat ze naar ‘t schijnt zelfs het omringende tentzeil mogen afwassen hebben van de spetters.
een genant verhaal maar één dat niets met ongeschoren benen te maken heeft. (nog niet…)
Onverwacht mocht ik als vip naar een optreden van het ballet van Vlaanderen.Eerst kreeg ik de kans om voordien backstage foto’s te maken. Ik liep daar gezwind over het podium me inbeeldend dat ik zelf een van de prima ballerina’s was. Zo gezwind dat ik pardoes +/- 2 meter lager in den orkestbak terecht kwam. Nu was da toch wel een voorstelling zonder livemuziek en was da valluik toegeslaan. met mijn 1 meter 56 en mijn pijnlijke enkel heb ik daar heel de voorstelling lang vastgezeten om dan nadien heel schaamtelijk bevrijd te moeten worden door één van de podiummensen. Mijn hulpkreten hadden dan toch effect gehad. Schoon heel schoon den kelder in den Vlaamse opera. By the way door mijn zwangeren buik van 6 maanden zou die ladyshave wel heel handig van pas komen.Dan moet ik hier in t vervolg geen behaarde benen verhaal posten. Want evident is da nie zo n scheermeske in combinatie met n’een groeienden baby.
Ik kan niet kiezen tussen Maanmama, Katrijn met haar jarretelle-kousen en Yeahright! (En in de categorie niet-beauty vind ik Caroline wel grappig en zelfs het niet-vertelde verhaal van Gudrun. 🙂 )
http://sofinesse.be/?p=1126
Het bestaande verhaal. Maar er was ook die keer dat ik uitschoof in de douche op vakantie, terwijl ik mijn benen aan het scheren was, en me afduwde op mijn scheermes. Inderdaad, mijn vel is er toen in twee repen afgekomen. Afgeknipt is het woord…
Ik kon de rest van de vakantie niet meer in de zee zwemmen (veel te zout) en ook het zwembad was geen optie, daar mocht ik gewoon niet in omdat het bleef bloeden.
Pijnlijk. Lomp. En dat bovenop mijn bikiniwax verhaal.
Of is het einde van de week al voorbij?
Ik heb nog verhalen in de kast zitten! 🙂
Is de week al voorbij?
Mijn beautyblunderverhaal heeft niks met benen te maken maar toch:
Ik was een dagje met vriendlief naar Brussel getrokken, en het weer was onverwacht prachtig. We hadden de hele dag in de zon gewandeld, en natuurlijk had in geen zonnecrème mee want wie gaat dat nu denken, dat de zon zo hard kan schijnen in Brussel?
Bij thuiskomst bleek mijn t-shirt dus mooi in mijn vel gebrand te staan, op zich niet zo verwonderlijk, bij vrouwen zoals mij is dat eerder standaard.
Wel moest ik de week erop naar een trouw, en ik had mijn kleedje al klaarhangen uiteraard. Maar het decolte van dat kleedje kwam natuurlijk niet overeen met dat van mijn t-shirt-geblakerde-kleurtje. Geen probleem, ik kocht een fles zelfbruiner en smeerde elke dag voorafgaand aan het feest het onderste deel van mijn decolte in met zelfbruiner. Dat zou een goede oplossing geweest zijn, mocht mijn huid niet hebben besloten om te beginnen vervellen. Resultaat: wat eerst roodbruin was van de zon werd opnieuw huidkleurig, maar alles eronder zag wel bruin van de zelfbruiner, met een bizar effect tot gevolg.
Ik ben dan maar een nieuw kleedje gaan kopen waarin dat allemaal wat minder opviel.
Bijna gestikt in mijn lunch terwijl ik alle verhalen las. Dat wordt een moeilijke keuze! 🙂
De winnaar is bekend! Met een straatlengte voorsprong: Maanmama…
vanaf nu zijn haar benen geheel glad voor de herfst en de winter!
Terwijl ik zonet in de douche nog even rap mn nieuwe beste vriend bovenhaalde, bedacht ik me plots dat het eigenlijk degoutant schandalig is dat ik hier nog niet heb gereageerd. Super merci aan de mensen van Braun! Super merci aan de mede lezers voor jullie spontane aanmoedigingen. En bovenal merci aan I. om mijn genante verhaal uit te kiezen… maar nog veel meer om de sloddervos in mezelf eraan te herrinneren dat ik eigenlijk al twee weken geleden gewonnen had. Het is niet mijn gewoonte om een super fantastisch overweldigend cadeau gewoon schaamteloos te negeren! Bedankt, bedankt bedankt, mijn gladde benen groeten u!