Lieve Mira

zullen we even pauze nemen? Dit is de laatste brief voor je tweede verjaardag, al, reeds, nu al, slik. Meiske, wat gaat het clichématig hard. Ik heb heel lang een constant verlangen gehad naar jouw groter worden — laten we daar eerlijk is zijn: baby’s zijn zo niet mijn favoriete mini-mensen — maar dat is zo voorbij dat ik me het gevoel niet eens meer kan herinneren. Van mij mag je blijven zoals je nu bent. Loeihard door het leven en de dag razend, lerend en explorerend, spelend en tegenstribbelend. Giechelend en gillend, schaterlachend en chronisch onvoorzichtig. Mijn liefje, dit is een fantastische tijd. Behalve ‘s ochtends.

Als je bij het krieken wakkerwordt, dan gil je tot ik uit mijn bed kom. MAAAAMAAAAMIRAWAKKER. UITDEBED. ALLEZVOORUIT. Het is schattig, maar ook een beetje onnodig, zeker zo vroeg. Ik heb een ochtendhumeur, en ik wil me bij deze even verontschuldigen voor al die keren dat ik je, dronken van slaap en warrig van de nacht, uit je bed haal en je stralende glimlach niet onmiddellijk kan beantwoorden. Je vader en ik blijven ons vertwijfeld afvragen waar je die ochtendgenen in godsnaam vandaan haalt. Maar we vermoeden tegelijk dat het niet zal blijven duren. Krampachtige hoop kan een lichtpunt zijn, om half zeven op zondagochtend, je leert dat ooit nog wel.

Voor de rest ben je perfect. Ik heb mijn obsessie over je niet zo gemakkelijk eten losgelaten en heb mijn zen teruggevonden. En als bij toverslag eet je wel vlot. Niet altijd, maar vaak wel genoeg en af en toe als een hongerige wolf. Dat laatste betreft meestal ofwel (a) spaghetti, (b) vlees, (c) ijs of (d) kleverige snoepen, maar ik ben niet kieskeurig. Ik had het eigenlijk sowieso niet voor mogelijk gehouden dat het ooit zo makkelijk zou worden.

Je regisseert de werkelijkheid, en wijst me op kleine dingen die ik al jaren niet meer opmerk en dat is pretty cool. Als ik uit een zweveriger hout gesneden was, had ik vast de woorden “verrijking voor mijn wereldbeeld” in de mond genomen. Maar ik hou het dus gewoon op: dank je om me te wijzen op het kleine mini-olifantje dat in het logo van mijn handtas verborgen zit. En op de glinstertjes aan de zijkant van de ritssluiting van de fietstas. En vooral: dank je om dat te doen met de woorden die wij al twee jaar gebruiken om jou dingen te tonen en te leren. Kijk. Mama. Daar. Kijk eens. Zie je’t? It totally makes my day.

Je ontroert me ongelooflijk. Je klemmende armpjes de eerste tien minuten in een nieuwe omgeving. Je smekende “mira mama komen” is bijzonder goed voor mijn moederlijk ego, jawel. Maar bijna nog pakkender vind ik het als je tien minuten later wegrent en niet omkijkt. Met vol vertrouwen in de wereld, en nog veel meer vertrouwen dat iemand toch wel achter je aan zal rennen, uiteindelijk. Dan doen we natuurlijk, waarop jij dan boos wordt omdat je niet met je voeten in de gracht mag springen. Ah.

Je bent groot, vind je zelf. Je kan alles zelf, en wilt zelf alles controleren. Mira doen en van mij horen we wel honderd keer per dag. Je wijst, als we weer eens door de stad dwalen, naar kinderen die ouder zijn dan jou in buggy’s, en zegt dan: “ssjt, mama, baby beetje slapen”. Want jij bent geen baby meer. Dat weet je, en dat weet ik als je zonder aarzelen mijn I love you beantwoordt met aijoufjoemama. Want baby’s, die spreken geen Engels, dat weet iedereen.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3 – Jaar 1, maand 4 – Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6 – Jaar 1, maand 7 – Jaar 1, maand 8 Jaar 1, maand 9 – Jaar 1 – maand 10