Weet ge wat elke vroege ochtend en elke peuterdriftbui ogenblikkelijk doet vergeten? Momenten als deze:

Ik liep met de dochter in Dille en Kamille (fietsmandje, weet u nog) en zoals dat bij ons gaat als de moeder voor zichzelf aan het winkelen is, en de mini al de hele voormiddag on her best behaviour is, mocht ze een cadeautje kiezen.
Ik had gezegd: één cadeautje, dus kijk eerst eens wat er allemaal is, en dan mag je iets kiezen.. We doen daar dan nogal wat gedoe rond: dat ze goed moet kijken en veel moet nadenken enzo. Enfin, bijna drie kwartier lang heeft ze de hele winkel afgedweild en ieder beestje, prutske en zeepke bekeken en onderzocht. Waarna ze koos voor een armbandje en een ketting. Ik was er goedkoop vanaf: net geen twee euro voor beide samen (ze lijkt duidelijk niet op haar ma in deze, want ik heb een feilloze gave om steevast het duurste van de hele winkel — pardon straat — te kiezen).
Wij dus naar de kassa, met fietsmand en juwelen. Ik zet haar neer op de toonbank en ze begint uit te leggen over haar nieuwe aanwinst. Armbandje strelen, en dan ooooooh, zo mooooooi kirren, en dan mij een zoen geven met een dankumama erbij. Maal honderd.

En toen zei de verkoopster: mevrouw, ik hou haar nu al een half uur in de gaten, en ik denk niet dat ik ooit al zo’n lief, mooi en grappig kindje heb gezien. Waarna ze de dochter over haar bolleke aaide.

Ik zweer u: ook al weet ge natuurlijk dat ze vast nog wel andere lieve kindjes heeft gezien, en dat uw kind waarschijnlijk vooral de allermooiste is in uw hoofd (want zo is dat, met moeders), op zo’n moment kunt ge bijna exploderen van fierheid. Ik was doodmoe, ik had hoofdpijn en het was allemaal in één keer weg.

Ik dacht, ik schrijf het eens op. En als Mira dan de volgende keer hysterisch wordt omdat ik gezegd heb dat ze de kat zijn staart er niet mag proberen uitvijzen, dan ga ik dit lezen. It will help.