Ik stond vandaag twijfelend voor mijn kleerkast, met het kleed in mijn handen dat gij zo leutig vond. Ik ging dat aandoen, maar ik deed het uiteindelijk niet. Wegens te koud, natuurlijk. Ik zeg het maar, voor het geval ge denkt dat ik het niet heb aangedaan omdat het ongepast was voor de gelegenheid, door de te onstuimige explosie van bloemen. Hoewel het dat wel is, ongepast, maar gij zoudt daarmee gelachen hebben. Luid. Ge weet wel.
We had some good times, boy. Mindere tijden ook, maar het lijkt alsof ik die nu al bijna vergeten ben. Dat gaat zo, ge weet wel.
Het was schoon vanmiddag. Bevreemdend ook. Hoe mensen je schilderden zoals wij je ook kenden. Het is te hopen dat ge een goed boek bijhebt, het kan een tijdje duren., ik was daar toch efkes niet goed van.

Enfin. Ik zou iets kunnen posten dat gespeeld werd, vandaag daar in Lochristi, maar ik moet zelf al een hele week denken aan vele nachten terugrijden van ver weg en deze CD. En hoe ge zat mee te zingen, vanachter in onze auto. Om dag te zeggen, ga ik eens meezingen zie.

RIP, Pascal.