En zo zat ik opeens met een veiligheidsspeld te prutsen, terwijl de dochter appel appel peeeeeeeer zong en ondertussen op en neer hopte gelijk een kangoeroe. Uiteindelijk kreeg ik geregeld wat ik moest regelen en kon het kind haar rok aan, na al die maanden. En kan ik u vertellen over kabouters en fruit.

Het zit zo: ik ben geen ijverig wijf. U wist dat ongetwijfeld al. U wist ongetwijfeld ook al dat ik bij momenten schaamteloos dingen afvraag bij ijverige wijven die wel overlopen van creativiteit. Sommigen trappen daar in, maar soms moet ik zelf niets vragen of insinueren: Marie en Oontje, die kwamen allebei spontaan met een rokske voor het kleine spook af, opeens. Zonder dat ik daar dus om vroeg of iets voor moest doen. Except being my gorgeous, dazzling, multi-talented self, ofcourse.

Anyways. Maanden geleden kreeg Mira van Marie een kabouterrok. En een tijdje daarna van Oontje een fruitrok. En ik nam mij voor om er over te bloggen, met foto’s en alles. Ik trok haar de kabouterrok aan, op een dag, nam een foto of tig en dat was geregeld. Het weekend nadien deed ik de fruitrok aan, spande het rekkertje aan rond haar ranke taille en trok het rekkertje lompweg uit de tailleband van de rok. Waardoor de rok veel te groot was. Als een onhandige oerangoetan heb ik het rokje een paar keer in mijn hand gehad, een beetje gefriemeld, dan gezucht en vervolgens op het rek gelegd. Voor dan eens te maken als het eens paste, morgen ofzo.

Sindsdien zeurt de dochter haast wekelijks over de fruitrok. Menig peuterdrama heeft zich alreeds voltrokken omtrent de fruitrok, maar altijd op momenten dat we net naar onze respectievelijke fabrieken moeten vertrekken. En als ik ‘s avonds moe en afgepeigerd terugkom van het jonge hoofden vol informatie proppen, dan ben ik de rok al lang vergeten. Ziet dat van hier. Tot een paar dagen later het zeuren en drama zijn zich weer herhaalt, natuurlijk.

Lang verhaal kort, vanmorgen griste de dochter de fruitrok uit het rek, en in een vlaag van handige bevlogenheid dacht ik: VEILIGHEIDSSPELD! Tien minuten later zat de rekker op zijn plaats en de dochter in het rokske. En daarom kan ik dus eindelijk over de kabouters en het fruit vertellen. Pfiew.

Een lang verhaal om te zeggen: merci é, dames. Much appreciated, en ik heb over allebei al veel complimenten gehad…