Deze avond haalde ik de dochter van de babyfabriek (ik mag het zeggen, want niet _alle_ kinderverzorgsters vinden het een belediging) en bij het binnenkomen zei Saskia: “Mira, vertel eens wat er gebeurd is?”
Waarop mijn dochter op mijn schoot kroop, haar hand omhoog hield, wees naar haar pols en sprak:
Wieze pijn gedaan. Mag da, bijten, mag da? Neeeeeeen! Stout Wieze, stout. Mag nie! (insert nono-finger here)

Blijkt dus dat Louise en Mira een klein dispuut hebben gehad over een pop. De ene pop uit de twintig beschikbare poppen die er zijn, en die ze net alletwee wilden. Enfin, één en ander is uit de hand gelopen en toen heeft Louise de dochter gebeten. Hard. Think: ijszak en ontsmettingszalf nodig.

Het leed is geleden, Louise werd passend bestraft, en ik weet zeker dat het evengoed omgekeerd had kunnen zijn, want de dochter is niet echt een doetje (hoewel ze het bijten wel degelijk heeft afgeleerd, geloof ik). Het is ook ondertussen niet meer dan een rode randje, de beet. Maar Mira is dus zwaar onder de indruk. Ze heeft het verhaal al zeker dertig keer tegen mij verteld, en ze stond erop haar vader én de grootouders te bellen om te vertellen. Voor het slapengaan moest er vier keer zalf op haar pols, en daarnet op de babyfoon hoorde ik haar mompelen: “magda bijten? neeeeen! Stout stout!”

Ohere het schaap.