Dat van dat veranderend uur. Ik ga er niet over zagen, deze keer, neenk. Het zomeruur is namelijk absolute coolness. Leve het zomeruur en driewerf hoera!

De dochter, die de laatste weken de onhebbelijke gewoonte had gekweekt om haar dag om zes uur, kwart na zes te beginnen, is namelijk nog niet opgeschoven naar de nieuwe wereldorde. En jawel, ze protesteert hartstochtelijk bij het slapengaan, maar dat duurt hoogstens een kwartier en ik kan daar mee leven. Iedereen mag van tijd tot tijd eens protesteren hier thuis, en een beetje drama is ons geen van allen vreemd. ‘s Ochtends echter is het al twee dagen absolute zaligheid: gisteren heeft ze tot half acht geslapen, vandaag zelfs tot kwart voor acht.
Dat zorgt voor een op zijn minst monter te noemen moeder, ziet dat van hier. Dat ikzelf volledig mijn ritme kwijt ben en sloten koffie nodig heb om echt actief te worden, neem ik er met de glimlach bij. Leve het zomeruur! Leve de lente!