De duizend doden die ge sterft als ge kritiek krijgt op iets wat ge hebt gemaakt. Ik vraag mij af of mensen daar bij stil staan. De mensen op webfora die het hebben over het dik gat van een BV, dat kunt ge nog weglachen. Maar zoiets waar ge heel uw hart en ziel in gelegd hebt, keihard aan gewerkt hebt en uw nek voor uitgestoken hebt, en dat dan zonder pardon wordt neergesabeld, ik vraag mij af of iemand daar ooit bij stilstaat wat dat doet.
Van dichtbij meegemaakt, met een totaal ongehoord boertige recensie van een voorstelling waar de man in mijn leven anderhalf jaar keihard aan gewerkt heeft. De hartverscheurende pijn die ge dan ziet in iemand die ge graag ziet zijn ogen: dat zijn de duizend doden.

Ik ken, door het lief en door toeval, redelijk wat mensen die met hun kop op tv komen of artistieke dingen doen, en soms is dat om fantastisch fier op te zijn en euforisch. Toen iedereen de vrienden Neveneffecten recent de hemel inprees met hun geniale Basta, bijvoorbeeld, dat is een leutig gevoel. En toch moest ik onwillekeurig denken aan die andere episode. Willy’s en Marjetten, u weet wel van de moord en brand en schande-van-ons-belastingsgeld-die-zever. Als ge die dingen hoort en leest, en ge weet tegelijk dat die gasten al maanden hun hele persoonlijke leven op hold hebben gezet om dat programma te maken: dat zijn duizend doden. Omdat dat zo diep kwetst, die kritiek.
Het is ook relatief natuurlijk: het eerste seizoen van zvdz werd neergesabeld, en werd daarna een hype op het internet. Willy’s en Marjetten: idem. Buiten De Zone, dat werd destijds omschreven als “cursus scenario schrijven voor beginners”. De Mol: veredelde scoutsspellekes. Soms bewijst de tijd ongelijk. Vroeger was het alleen de gazetten, nu heeft iedereen zijn eigen gazet op het internet, met facebook en twitter en de commentaren op blogs en krantensites.

Ik heb het deze week weer heel sterk, dat van die duizend doden. Bart De Pauw bijvoorbeeld. Ik ken die mens niet persoonlijk, maar ik heb die al heel mijn leven graag. Ik ben zeker dat we goeie maten zouden zijn, als het zou passen. Dus vind ik het verschrikkelijk, wat er nu gebeurt.
En ik weet dat aan de kazakkendraaiers hard gewerkt wordt, en dat er veel tijd in gekropen is. Het lief doet een stukje, in één van de volgende afleveringen, en heeft wat mee try-outs gedaan. Als ge dat weet, van dat harde werk, en ge leest dan de kranten en de vreselijk inhakkende kritieken op het internet, dan wordt ge daar enorm triestig van. Voor De Pauw, voor een programma dat wordt neergesabeld zonder dat het kan groeien, en vooral voor David Galle: simpelweg voor de leeuwen van de publieke opinie gegooid op zondagavond op de grootste zender van het land, en dan moeten lezen dat ge “niet zo heel scherp waart”. En veel lelijker dingen. Ik word daar gewoon misselijk van, en ongelooflijk verdrietig.

Ik ga kijken ja, morgen. Want ik denk dat een impro-programma misschien wat tijd nodig heeft om te roderen, en ik heb met de eerste aflevering alleszins al een paar keer goed gelachen. En misschien kijkt ge niet, gij, en dat is uw goed recht. Maar als ge kijkt, en ge voelt de neiging om weer te beginnen schelden op twitter of facebook, denk dan misschien eens aan de mensen die zo’n programma maken. En hoe gij u zoudt voelen als ge zo’n dingen over uzelf zoudt lezen.