Voornaamste les die ik geleerd heb over kinders, na anderhalf jaar: als ge denkt dat ge het allemaal voor elkaar hebt, dan besluit het kind er anders over. Altijd. De enige zekerheid is dat het helemaal anders zal lopen dan gedacht, uw efficiente planning.

Bewijsstuk 1.
Gisteren was het dochter-dag, hier ten huize. Op woensdag gaat het kindje namelijk niet naar de babyfabriek, maar is ze gewoon thuis. Normaal gezien zijn de woensdagen voor het lief: hij is in het weekend vaak weg, al van ‘s middags, en dus doet hij op woensdag van vader-dochtermomenten, zodat ik kan werken. Deze woensdag had hij een afspraak in de voormiddag, dus nam ik voor een keertje de honeurs waar. Ik plande het zorgvuldig: naar de supermarkt, met de dochter om schoenen, dan bij mijn ouders langs, daar eten en dan hop naar huis, dochter in bed voor een dut en ik werken tot onze lieve vrienden kwamen. Dat was echter buiten de peuterschat gerekend, die besloot dat middagdutten zo 2010 zijn en dat ze daar dus niet aan meedoet. Anderhalf uur later viel ze toch in slaap, had ik niks gewerkt en moest dingen beginnen klaarzetten voor het bezoek. En ik moest haar uiteindelijk wakker maken, natuurlijk. Natuurlijk.

Bewijsstuk 2.
Mijn kind gaat gemakkelijk slapen. Een engel, echt. Twee minuten werk, geen geneut, geen protest. Half negen is alles vredig en stil in huis. Een gemak, dat is het. En dus had ik vanavond een werkavond gepland: het lief is optreden, ik had een to do lijst die niet meer op één Moleskine-pagina raakt.
En toen was het plots bijna tien uur en had ik hoofdpijn omdat de dochter al anderhalf uur hysterisch aan het krijsen was in haar bed. Met tussenpozen, want ik laat mijn kind niet lang bleiten, maar elke keer als ik in haar kamer binnenkwam kreeg ze een glimlach van oor tot oor en sprak ze vrolijk: “titi kijken”. As in: ik ga nog wat televisie kijken, moeder.
*zucht* Peuters zijn zo de max maat.