Vrijdag is het gelijk vorig jaar: wij naar het verre Limburg voor het jaarlijkse gedoe van de lichtbak. Het lief is genomineerd, net als vorig jaar, en hij had gezegd: “als we genomineerd zijn gaan we nog eens”. En dus gaan we nog eens.

Vorig jaar was ik daar nogal gestresseerd over, eigenlijk, om verschillende redenen. Om te beginnen: de meeste mensen die daar rondlopen besteden een veelvoud van de tijd die ik eraan besteed aan hun uiterlijk. Look. Dinges. Ik word daar wat onzeker van. Ik ga niet zeggen dat ik een slonzige huissloof ben, maar er zijn een paar werkpuntjes, ge kent dat wel. Ik eet meer dan goed voor mij is, en weeg dus chronisch een kilo of vijf (of tien, het hangt ervan af op welke dag ge me treft welk getal ik noem) te veel. Als ik naar de kapper ga, dan geef ik als instructie: zorg dat ik er geen gedoe aan heb. Ik draag ongeveer vijf dagen per jaar iets van schmink op mijn gezicht, en ik heb meestal vlekken op mijn kleren omdat mijn dochter morst met haar eten. Om maar te zeggen: ik zie er net iets minder uit om door een ringske te halen dan de doorsnee vrouw daar aanwezig. Mijn glamourgehalte beperkt zich tot het immer en altijd dragen van hoge hakken, maar dat is natuurlijk niet voldoende als er vijfhonderd miljard kodaks op u gericht worden. Al die onzekerheid zorgde ervoor dat ik vorig jaar dagen bezig was met de perfecte schoenen, de perfecte jurk, het perfecte haar. Vermoeiend was dat.

Vorig jaar was de dochter ook pas zes maand, en niet alleen had dat redelijk wat invloed op hoe ik eruit zag toen (ik sliep nauwelijks, weetwel), ik was ook vreselijk onrustig dat ik haar moest achterlaten. Ze ging die dag van even voor de middag naar mijn ouders, en we zouden haar pas de volgende middag afhalen. 24 uur zonder het kind: stress maat!

Dit jaar echter is alles anders: ik ben heb op een half uur een kleedske gekocht (met als enige vraag aan haar: ziet mijn poep er niet dik uit?), ik doe dezelfde perfecte schoenen als vorig jaar aan, en ik heb nieuwe nylonkousen gehaald in de veritas. Dinsdag ga ik naar de kapper, want dat was toch wel eens vandoen, en vrijdag voor we vertrekken ga ik bij kelly langs, die wat verdoezelende en highlightende brol op mijn gezicht gaat smeren. Want we gaan daar eerlijk in zijn: als ik zelf met make-up aan de slag ga, dan zie ik er meestal uit als een kruising tussen morsige koala-beer en meiske van achter de ruit aan de zuid. En dat is het.

En de dochter? Aangezien die tegenwoordig als ge durft “dikke lul” roepen naar iemand die u in de auto de pas afsnijdt, diezelfde krachttermen feilloos herhaalt, vermoed ik dat ze zich wel zal redden, zo bij haar grootouders. Ze zal er alleszins minder vuile woorden leren dan thuis.