Mijn dochter gaat graag in bad. Perfect normaal, ik ga ook graag in bad. En zoals dat courant is bij peuters imiteert ze daarbij mij: als ik zeg “gaan we relaxen?” dan gaat ze achterover liggen en neemt haar badboek om een beetje te lezen. Toppunt van schattigheid, ik moet het niet zeggen zekers?

Enfin, ze gaat graag in bad, dus ik ga elke dag met haar in bad. Niks geen gedoe zoals bij haar: ik laat het bad vollopen, zij gaat erin, ik ga erin, het is gezellig. Probleem is dat het vollopen efkes duurt, en dat mijn kind niet vooraan in de rij stond toen het geduld werd uitgedeeld. Ze heeft ook dat van geen vreemden, natuurlijk, maar laten we daar niet bij stilstaan. Dat vollopen van het bad: het kan niet rap genoeg gaan. En terwijl het water aan het lopen is wil Mira dus altijd al met haar handjes in het schuim, wat het nodige evenwichtwerk tot gevolg heeft. Ik heb al duizend keer gezegd dat ze dat niet mag doen, maar luisteren naar uw moeder: ho maar.

Gisteren heeft ze dan maar efkes empirisch vastgesteld dat het geen goed idee is, zo leunen over de badrand. Ik was mijn trui aan het uitdoen en ik hoorde plots plons, gevolgd daar verschrikt gehuil. En daar lag de dochter, in bad, alle kleren aan, hoofd eerst en voeten nog bengelend tegen de badrand. Het zou grappig geweest zijn als ze zo niet geschrokken was.

Ze heeft niets, gelukkig. Benieuwd of ze vanavond wel luistert!