Vandaag was D-day bij ons. D, zoals in diabolo. Ik som even op, ter bevrediging van uw nieuwsgierigheid en voor mijn eigen familielog.
– mental note: van tevoren geen sites meer lezen over mogelijke complicaties. Het interwebs is een bitch, jawel.
– om zeven uur daar moeten zijn betekent voor een moeder blijkbaar om vier uur klaarwakker zijn. Om vanaf dan naar het plafond te staren en rampscenario’s te bedenken. Wist u al dat ik niet echt een optimistje ben, eigenlijk?
– de dochter was vrolijk: geen spel gemaakt over het feit dat ze geen melk mocht, de wachtkamer bij aanmelding gecharmeerd, goed gespeeld.
– Tot het moment dat ze een armbandje met haar naam aanmoest, that is. Blijkbaar was het een lelijk armbandje, want de stap tussen vrolijk en hysterisch bleek behoorlijk klein. Tip voor de ziekenhuizen: roze armbandjes, of iets met een clown misschien
– Als de dochter hysterisch is, is de dochter niet zo gemakkelijk meer te kalmeren. We will always remember the horrible fight to put on the operation dress.
– Uw peuter in zo’n hoog bed met hekjes zien zitten, in een operatiehemdje, terwijl ze door de gang gereden wordt, dat is gelijk of ze een mes recht in uw hart duwen.
– Ik sta blijkbaar met een kapje en schort van de OR. Getuige de MAMAAA MOOOOOI die de dochter herhaaldelijk uitriep.
– het in slaap doen was niet zo erg, het wachten daarna: de langste 25 minuten van mijn leven.
– na een vijftal minuten huilen en hangen is de dochter van de schoot gesprongen en beginnen spelen. Problem solved.