Hiep Hiep! En ook wel: fuk, nu al?
Daarnet een bericht in de virtuele reclamebus van meneer en mevrouw meldjeaan.be: dat Mira, mijn dochter Mira jawel, naar de school mag die we hadden uitgekozen. Onze eerste en enige keuze, in Gent is dat niet evident. Veel geluk gehad, wij: dit jaar is de school in kwestie “voorrang voor niet-GOK-kindjes” en dus heeft mijn diploma, en het feit dat wij geen zwerfwagen hebben en een mondje Nederlands praten gigantisch opgeleverd. Dat, en het feit dat de school op 500 meter van ons huis is — nabijheid is nog steeds een factor.
Enfin, we hebben lotje 10, dus dat is ruim binnen de marge zelfs. En ik was euforisch: ik weet al jaren dat ik mijn kinderen graag naar die school wil doen en nu is het dus gelukt. Tien minuten later begon het door te dringen: binnen een jaar gaat mijn babyke naar school. Bij allemaal kindjes die groter zijn dan haar. Ieks.
Laten we de stemming van het moment dus maar omschrijven als: euforische paniek.
Oe oe spannend, wij hopen het zelfde voor de jenaplanschool aan onze kant van de stad voor onze miniman (met maar 4 plekjes nu…)
Wat een geluk voor jullie! en inderdaad spannend. Kindjes achterlaten.
Proficiat! En als het een troost mag zijn, hier is die overgang rimpelloos verlopen, al dat gepieker en nachtelijk gewoel van mij bleek geheel onnodig 🙂
Heel herkenbaar. Bij de eerste was ik zelfs bang dat mijn schoon, onbezoedeld, puur baby’tje ging ‘vervuild’ worden door al die vreemde invloeden daar op school.
Maar ‘t is allemaal goedgekomen en bij de derde ging het toch net iets vlotter.
En hier vandaag ook het besef, die jongste, die wordt al drie. Drie zeg. En toch blijft die nog mijn baby.
Fijn voor jullie!
‘t Ziet er trouwens wel tof uit, zo op het net.
“Niet alle kinderen worden er sterren
maar allemaal blijven ze schitteren ”
Nog nooit zo’n mooie slogan voor een school gehoord .
Proficiat, lijkt me een spannend moment.
In Antwerpen beginnen de aanmeldingen pas op 16 februari. Het lijkt wel wachten of je het groot (en een klein) lot wint in de loterij…
herkenbaar. de mijne is van eind 2008 en ik bezocht dus scholen met een kind dat nog niet eens kon stappen. das alweer een jaar geleden nu zeg.
maar hey goed nieuws voor jullie dus!
Wij hadden ook nummertje 10, maar dus geen plekje. Gelukkig wel onze keuze 2 op een straat afstand van mijn man zijn werk en nog wel te doen met de fiets. Nog eens proberen in ronde 2 voor een school in de buurt.
Een heeeeele heeeeeele leuke school! Voor de kinderen én hun ouders. Tot in de gang, waarschijnlijk.
Mira naar school, het gaat echt allemaal te snel.Laat ze nog maar lang peuterke zijn . Je bent nu zeker dat ze binnenkan op je uitverkoren school , geniet nu nog maar anderhalf jaar van dat kleine doetje.
Het enige voordeel van dat naar ‘t school gaan is dat ‘t (zo goed als) gratis is. Met twee kinders in de kribbe, dat tikte toch zwaar aan.
Maar ‘t is allemaal zo moeilijk te regelen eens ze naar ‘t school gaan, brengen om 8u30, afhalen om 15u30.
En zo moe dat die kinders zijn als ze thuiskomen … waarvan vraag ik me dan af .. wat knutselen en spelen 😉
Héhé, de stap van kribbe naar ‘t school was voor mij zwaarder dan de stap van één naar twee.
Maar dit buiten beschouwing … ik vind het alleen maar leuker en leuker worden als ze wat groter en mondiger worden.
zo, nu kan je beginnen uitkijken naar de juiste universiteit of hogeschool
Nog een jaar later en ze zal zelf “kleintjes” naar het dagverblijf of het toilet mogen brengen.
Ja, dat gaat altijd een stuk sneller dan je denkt!