Dus. Het was avond, in dardennen en wij waren aan het tekenen geslagen met de dochter. Of beter: de dochter zette krabbels en stopte potloden te diep in haar mond, wij tekenden en toonden aan de dochter, waarna zij braaf benoemde. Het lief tekende, want hij is niet geheel onbegaafd op artistiek gebied, en de dochter benoemde gezwind: schaap, leeuw, ernie, mauw. Ik tekende en kreeg vooral vreemde blikken en opgetrokken wenkbrauwen en dan een vertwijfeld: \”paardje?\”. Ik ben een beetje pictografisch gehandicapt, vrees ik, maar gelukkig heb ik andere talenten: niemand blijkt beter door 40cm sneeuw te kunnen stappen op hoge hakken dan little old me. Ik schrijf het alvast op voor de eindejaarslijstjes van 2011, bij grootste verwezelijkingen.
Maar goed, op een bepaald moment deed ik een effortke. Ik tekende, met het voorbeeld naast mij, een zowat perfecte Bumba, al zeg ik het zelf. Can’t go wrong, dacht steller dezes: geel frakske, geel mutske, rode neus. Ik was best tevreden van het resultaat en toonde het aan mijn dochter. Mira, wie is dit?

Waarop zij me -opnieuw, echt er moet iets aan dat kind haar manieren gedaan worden – twijfelend aankeek en vroeg: Tim? Om dit onmiddellijk te laten volgen door heftig knikken en wijzen en Tim Tim Tim roepen.
Nu, ik weet niet wie die Tim is die verkleed als bumba in mijn dochter haar leven vertoeft, maar als ik hem tegenkom zal er een hartig woordje over geklapt worden. Omdat het raar is, maar vooral omdat de vader van mijn kind (let vooral op hoe ik hem niet langer mijn lief noem) niet meer bijkwam van het lachen. Een toestand die nog verslechterde toen hij in 1-2-3 potloodtrekken een – niet eens zo bijster geslaagde– clown op zijn papier zette.

Die de dochter vervolgens zeer zelfzeker benoemde als BUMBAAAA!

Ze spannen samen tegen mij, ziet dat van hier.