Ge kunt niet anders.
Hulpeloos. Dat is het enige woord dat ik kan bedenken. Ik duwde mijn kind in de armen van haar vader en sloeg mijn eigen armen om onze vriendin heen. Omdat dat het enige is dat ge kunt doen als de tranen prikken langs alle kanten nadat de “hoewist, ca va?” is gevallen.
Omdat ge weet dat de bwoah eigenlijk niet zo goed is en de het gaat eigenlijk het moet wel gaan, we kunnen niet anders.
Soms slaat het leven keihard. En als ge dan mensen die ge graag ziet naar adem ziet happen, wat moet ge dan doen? Behalve uw armen opendoen? Eens op hun rug wrijven? Bemoedigend glimlachen?
Vooral luid vloeken, dat doe ik. Hoewel dat ook niet helpt, natuurlijk.
maar elke knuffel helpt toch altijd een klein beetje
Vooral ook luisteren… denk ik.
Ik heb uit ervaring geleerd dat het al helpt om het niet te negeren. Nogal wat mensen negeren het, dat het leven soms keihard tegenslaat, en dat is eigenlijk het pijnlijkste als je er midden in zit.
Alle pogingen om iets te doen zijn per definitie beter dan over het weer praten en doen alsof er niets aan de hand is. Hoe stuntelig of onbeholpen ook.
Wat Lilith zegt, totaal!
Wat ik ook belangrijk vind is niet dadelijk met allerlei, goedbedoelde weliswaar, oplossingen komen. Soms heb je gewoon armen en een luisterend oor nodig.
Er gewoon zijn, en gerust zeggen dat je ‘t ook niet weet. Is vaak meer waard dan goed bedoelde, maar vreemd overkomende woorden. En voor jou ook: courage.
Er zijn, luisteren, veel warme knuffels en zachte gedachten, da’s het belangrijkst!