Dit weblog is jarig vandaag. Zes jaar, sejieus. Dat is gelijk lang en al.

2 562 posts, 13 589 commentaren, en — opgezocht omdat mensen daar naar vragen en ik dat eigenlijk meestal niet echt weet — tussen de 1200 en de 1700 bezoekers per dag, die hier komen lezen. Van RSS weet ik niets, want dat moet ge installeren om te kunnen volgen en daar ben ik te lui voor. Volgens hetzelfde statistieken-programma is 5 oktober 2009 overigens mijn drukste dag alsnog, met 2400 bezoekers. U leest dus blijkbaar massaal zeer graag dat mijn kleine haar hoofd alleen omhoog kan houden. Er zal vast wel een marketeer zijn die daar iets mee aan kan vangen.

Er is in die zes jaar veel veranderd: ik ging samenwonen, kocht een huis, maakte een kind, werd een mama. Mijn lief kwam opeens met zijn kop op de televisie en dus maakten wij ons telefoonnummer privé. Mijn werk werd drukker, mijn leven rustiger en hectischer tegelijk.
En dan heb ik het nog niet over het bloggedoe. In het begin een marginaal gegeven, waar iedereen iedereen kende. Lien en ik keken er al eens hoofdschuddend naar, maar het was vooral ook leutig. Blogdinners en -ribben, ruzies en stormen in een piepklein glas water. En de basis van één van de schoonste dingen waar ik ooit deel van heb uitgemaakt, en waar ik nog iedere dag fier op ben. Dan plots een explosie en elkeen een eigen blog. En nu weer precies steeds meer mensen die stoppen, zelfs van die mensen die er altijd geweest zijn. Ik sta erbij, ik kijk ernaar, vind het soms al eens spijtig. Pieter geeft als een aantal van zijn redenen om op te houden “PrMailsBeu + IedereenWilWatVanJe + HetWerdEenVerplichting + AlsmaarStommeEmails + SocialMediaMarketingCrap + MensenVerwachtenReturn”, en dan ben ik blij dat ik nooit voluit de internetmens ben geworden. Jeej for that!

Want ik heb wel redenen om verder te doen, en denk dat ik die altijd zal hebben. Niet voor de statistieken, zelfs niet omwille van mijn altijd aanwezige en onstuitbare schrijfdrang, maar vooral omwille van de mensen. Diegenen die ik al kende, maar veel dichter kan volgen omdat het internet zo toegankelijk is, ook al zit ge thuis terwijl uw kindje boven ligt te slapen. De ouders van mijn Sientje, bijvoorbeeld. Flexanium, die vroeger op café zat waar wij ook zaten en die nu te ver woont, en die toch dichtbij blijft, zo op het interweb. Lies, van hetzelfde laken een broek. De meneer die ooit mijn stage-begeleider was, en die zoveel jaar later een kameraad werd, gewoon omdat hij ook een blog had. De vrienden van vroeger van het lief die we veel te weinig zien.

Maar nog meer dan dat: al die fijne mensen die ik al heb leren kennen door dit te doen. De meest online familie van Vlaanderen, die ik gaarne tot mijn maten mag rekenen. De redactrice van de boekskes, met wie ik ooit het Vlaamse internet intens roze schilderde en die miracle fruit voor mij meebrengt op bezoek. Het murphy-huishouden, waarvan de moeder niet alleen voor haar eigen kroost, maar meteen ook voor de bijwijlen disfunctionele Gentblogt-familie zorgt. De jongen die voor de verkeerde voetbalploeg supportert, maar die mij zo dikwijls zo hard doet lachen. De vrouw die schoentjes breit voor mijn Mira en alles dat op een podium staat verslindt met een honger waar ik jaloers op ben. Heel het project eigenlijk, met allemaal mooie lieve mensen.
Of recenter: de moeders, die T-shirtjes maken voor mijn kind, of mij mee uit lunchen nemen en de mooiste kabouterrokken naaien. Die ik tegenkom in mijn mooie stad, of die ik gewoon lees en volg en echtig ken daardoor.

Of de moeders die verder wonen, en die ik eigenlijk nog nooit heb gezien, maar die simultaan met mij zwanger waren en wiens adres op postpakketjes wordt gekriebeld of op kaartjes met instructies om meer te studeren. Of moeders die een kind hebben gelijk die van mij, en met wie ik kan mailen over eten en opvoeden en weer een hele nacht wakker geweest en zucht. Of zij die meer ervaring hebben in het moedergedoe en daarom de wereld met hun grapjes bevattelijker kunnen maken.

En dan al die anderen, die ik nog vergeten ben. En al die mensen die ik niet kan linken omdat ze geen blog-gedoe hebben, maar die hier al jaren kind aan huis zijn (*zwaait heel nadrukkelijk naar S., hier aan de overkant van de BP*).

Voor al die mensen: merci. Ge heerst allemaal.