De reclame-regie mailde vorige week, of ik iets wilde schrijven over de Canarische Eilanden, in kader van het ons allen momenteel als grote blauwe monsters overvallende winterblues. Ik antwoordde dat ik niet meteen zag hoe ik daarover kon schrijven, behalve als ik eens zou vertellen over die keer dat vriendin B en ik “I will survive” tweestemmig zongen voor een bar vol overdreven enthousiaste Engelsen. Ze moesten lachen, zouden wel verder zoeken dan. En ik schreef het toch. Voor de herinnering en omdat het zo leuk was, daar op de Canarische. En dat ik het winterblues-gewijs nu niet zou afslaan, zo’n reisje naar de zon.

Op onze blote voeten stonden we daar, in het reisbureau. Dat we graag eens op reis zouden gaan. Twee 20-jarigen met het zot in onze kop. Waar we heen wilden? Maakt niet uit, als het maar warm is. Wanneer we wilden vertrekken? Neen, vanavond lukte niet meer. Morgenvroeg, eerste vlucht. Tenerife.

Last second, heette dat. En het betekende dat we van tevoren niet wisten welk hotel we zouden hebben. Er zou een busje op de luchthaven staan en dat zou ons naar een beschikbare kamer brengen. We haalden onze schouders op, want wat gaf het ook: het academiejaar zou bijna weer beginnen en er was in de Vlaanders een week hondenweer voorspeld. Dus als we maar wegwaren, was al de rest bijzaak.

De volgende week was een aaneenschakeling van de meest absurde situaties. We kwamen terecht in een *****-hotel, en hadden er een suite. Aangezien dit gigantisch uit het budget was van de modale student (behalve last second, aha) waren we de enige jonge mensen in het hotel. Wat privileges opleverde waar we zonder scrupules van profiteerden. Toen ze ons bij aankomst vroegen of we “drinks included” hadden geboekt, knikten we overtuigd en werden aldus geregistreerd. We werden ‘s ochtends vriendelijk gewekt door de receptie (“I thought you didn’t want to miss breakfast. Again”) en gingen dan maar in pyjama een eitje eten. We sliepen aan het strand of het zwembad, kregen demonstraties Capoeira van twee toevallige brazilianen op een toevallig terras in een al even toevallig vissersdorp. We gingen dolfijnen kijken, en lagen de hele dag te zonnen op de kajuit van de schipper. We zongen karaoke “omdat toch niemand ons kende”, gingen dansen in Motown zelve “omdat de muziek er zo funky was” en keerden onder het ochtendgloren per taxi terug naar onze suite.

Een week later kwamen we terug met een bruin vel, stroblond haar en een vettig Cockney-accent waar onze docente Engels maanden aan zou moeten schaven. Ah. Tenerife. Good Times, Good Times.