Groot.
Ze is soms al zo groot en dat maakt me een beetje bang, bij momenten. Niet dat ze niet mag groeien, jawel hoor. En ik blijf gefascineerd door alles wat ze ondertussen kan, maar het is dat onafwendbare groter worden van haar wereld die me angstig maakt.
Wij zijn genoeg, voorlopig. Dat haar vader en ik haar graag zien, dat is het belangrijkste. Wij kiezen wie met haar mag omgaan, en we kiezen enkel mensen die haar graag zien. Mensen die haar nooit pijn zouden doen. Als ze verdriet heeft, dan zijn wij troost. En wij zijn eigenlijk het enige dat telt. Ze heeft, in haar 14-maanden-onschuld nog geen besef van andere mensen. En van gevoelens die met andere mensen te maken hebben.
Als ik denk aan hoe ze misschien, binnen afzienbare tijd, wel zal geven om oordelen van anderen, dan word ik nu al ongedurig. Dat ze misschien vriend zal willen zijn met een kindje dat geen vriend met haar wil zijn. Dat iemand misschien iets lelijks zal zeggen tegen haar, en dat ze het zal geloven. Dat ze misschien verliefd wordt, en dat het niet wederzijds zal zijn. Dat ze iets niet goed zal kunnen, en dat ze het opeens beseft.
Dat ze misschien al eens verdriet zal hebben, en dat ik het niet altijd beter zal kunnen maken. Zeg eens, ervaren ouders, hoe doet ge dat? En breekt uw hart niet elke keer in honderduizend stukskes als er zoiets gebeurt?
Je verwoordt perfect hoe het voelt en ook al zijn mijn jongens al een pak ouder dan Mira, toch weet ik nog steeds net wat de juiste manier is om hier mee om te gaan.
Ik denk dat zo’n ongemakkelijk gevoel voor ouders vaak langer duurt dan voor de kinderen zelf. Lena (4j) heeft 2 zeer goede vriendinnen die in afwisselende status haar “beste vriendin” zijn. Als één van hen plots niet meer met Lena wil spelen, haar zelf niet meer ziet staan op de speelplaats omdat ze op dat moment even een andere “beste vriendin” heeft, dan gaat dat vaak met traantjes gepaard, één enkele keer zelfs met “ik wil niet meer naar school”. Wat ikzelf als ouder het belangrijkste vind in dat soort situaties is dat je enerzijds luistert naar je kind maar hen anderzijds zeer duidelijk moet maken dat ze zo’n problemen zelf moeten oplossen. En tot nu toe is dat altijd gelukt, meestal lost het zichzelf op na een aantal dagen.
Honderdduizend stukjes, daar zeg je het.
En daar valt dus niet veel aan te doen. Behalve luisteren en troosten.
Er zijn geen antwoorden, zelfs niet van ervaren ouders.
Alles komt goed, tot het niet meer goed is. Het loopt verkeerd, tot het weer in orde komt. Er zijn problemen die kunnen opgelost worden, tot er onoplosbare problemen zijn. Die dan soms zonder iets weer weg gaan, en soms ook niet.
Ge hebt niets onder controle, maar eigenlijk wel, en eigenlijk ook niet.
Ik vind dat het zwaarste deel van ouderschap. En het wordt inderdaad elk jaar moeilijker. Het probleem is dat je het hier niet van je kinderen kan overnemen: je kan het niet in hun plaats relativeren, of in hun plaats erg verdrietig zijn. Je kan hen wel sterken en steunen, en ik vrees de dag dat ik ook dat niet meer mag doen.
honderdduizend stukjes en het went nooit…
Ik kan het eigenlijk niet beter formuleren dan Michel. Je kan niet meer doen dan je best. En zelfs dat is soms nog niet genoeg. Dat is de pijn waar je soms mee moet leren leven. Gelukkig heb ik een partner en zijn er vrienden die dat gevoel herkennen en me dan kunnen troosten en steunen.
En dan te bedenken dat we nog maar halfweg zitten… Wie weet wat er ons nog te wachten staat in de puberteit…
De haatcampagne op facebook tegen Mano was erover, dan zijn we echt gesteigerd. Zoiets hoeft een kind nooit mee te maken. En de mevrouw die hem in de supermarkt heeft aangesproken als een frank blad, had ik bijna geslagen, uit onmacht. Maar dat zijn heel ontwrichte situaties al, die ‘normaal’ gezien niet bij het ‘normale’ leven horen.
Uiteindelijk heeft Michel gelijk. Het hoort er gewoon bij denk ik, ze gaan er ook sterker van worden. Als alles alleen maar ‘goed’ gaat, weet je ook niet hoe fantastisch dat ‘goed’ gaan wel is…
Maar wennen…nope…zelfs niet voor een pluskind..
alles van waarde is weerloos (lucebert)
en dat is verschrikkelijk
2 heb ik er
ons oudste zie ik op een speelplaats staan, ze wil met otis spelen maar hij niet met haar, hartverscheurend!
maar je kan daar niets aan doen, steunen en sterken idd
soms tegen beter weten in
ons jongste is ons zorgenkindje, met bril en plakker op het oog, klein maar dapper. een vogel voor de kat … wenen kan ik als ik denk dat ze in februari op diezelfde speelplaats zal staan
maar op 1 of andere manier is ze dapperder en flinker dan de oudste – hopelijk pittig genoeg om er steeds opnieuw weer met de glimlach tegenaan te gaan
honderduuzenden stukskes!
Het went niet, vind ik. Maar het komt allemaal wel een beetje geleidelijk, en daardoor kun je dat telkens weer aan. En soms ook niet. Enfin, Michel zegt het goed, beter kun je het niet verwoorden.
Ja zo is dat , je hart breekt in minstens honderdduizend stukjes en dat is voor de rest van je leven hoor , dat is niet alleen als ze klein of puber zijn maar evengoed als ze volwassen zijn . En dan gaat dat minstens zo hard op voor de kleinkindje(s) .Maar wat een geluk dat we dat meemaken : ik zag net een getuigenis op canvas van mensen die kinderloos blijven . Die benijden ons onze bezorgdheid en ons toch overwegend leuke momenten .
Wat verwoord je dat mooi. Ik heb daar al nachten van wakker gelegen, al denk ik dat onze meid wel een harde tante is. Hopelijk harder dan haar mama.
Ook dat leer je gaandeweg als ze ouder worden, je wordt ook daarin wat gehard. Dat hart breekt niet meer elke keer in honderdduizend stukjes. Behalve bij serieuzere problemen. Dan zijn het tweehonderdduizend stukjes.
Maar hoe ouder zij worden, hoe meer je als ouder aan de zijlijn staat: je kan alert zijn, je kan luisteren, je kan troosten, je kan raad geven, je kan – indien echt nodig – zelfs op zoek gaan naar professionele hulp, maar je kan het niet van hen overnemen, hoe graag je dat zou willen. Zij moeten het zelf waarmaken, zij moeten zelf leren in het leven staan.
En dan mag je al heel blij zijn als ze je toelaten in hun problemen en zorgen, als ze erover willen praten, als ze zich willen laten troosten, want ook dat is niet altijd meer zo evident. Soms heb je echt heimwee naar de tijd dat een kusje van mama voldoende was om al hun verdriet te doen verdwijnen.
Het blijft je hart breken. Ook al zijn ze, zoals mijn jongens, 21 en 24 jaar. Ik sta als moeder altijd en overal aan de zijlijn om te supporteren, luisteren of raadgever te spelen. In vreugde en verdriet. Ook ik kan bij hen kwetsbaar zijn. Dat evenwicht is liefde tussen ouders en kinderen. Het is een boeiende weg die je samen gaat. Geniet er maar van 😉