Nieuw.
Ze komen in trosjes. Drie, vier, vijf. Toevallig stoelen gehad naast elkaar tijdens een onthaalmoment. Samen geprobeerd om wijs te worden uit het kluwen papier en de stroom informatie. Dan ook maar samen een broodje gaan eten, tussen de middag. En een sigaret gerookt in de pauze. Ze weten elkaars familienaam nog niet, maar dit zijn de drie vier vijf mensen van wie ze de voornaam wel al kennen. Mondeling dan, aan schrijfwijze zijn ze nog niet toegekomen. Kameraden van de eerste dagen, door het lot of het alfabet samengebracht.
Ze komen in trosjes en rommelen in hun papieren. Ze draaien hun plannetje om en om en om tot ze de tuin aan de juiste kant hebben staan. Ik zeg in het voorbijlopen “you’re gonna have to go into the map” en zie de generatiekloof in hun ogen verschijnen. Parels voor de zwijnen, ik moet het u niet zeggen zeker.
Ze worden in de cafetaria meewarig bekeken door de habitués. Diegenen die wel al weten hoe de kleurcodes van de broodjes in de cafetaria werken (don’t ask), de meisjes en jongens die wel al familienamen hebben, diegenen die me durven groeten in de gangen en waarvan sommigen zelfs vragen hoe het gaat.
Ik kijk daar graag naar, naar de trosjes. Dat onschuldig geploeter, dat zwemmen in een chaos die net té overweldigend is. Die snelle passen door de tuin, aangedreven door goede voornemens, op weg naar een lokaal dat ze niet terugvinden, hoewel ze er deze ochtend ook al moesten zijn. Ze zijn aandoenlijk en een beetje hulpeloos. En binnen paar dagen is dat alweer voorbij.
Ik vraag me af of ze dat beseffen, dat dit één van de spannendste weken van hun jonge leven is.
Haha, ik wist het direct, van de map. Generatiegenoten. 🙂
En hell, wat haatte ik die eerste dagen. Ik kende niemand, moest ineens vriendjes maken om niet alleen te moeten gaan eten, en ik maak niet graag vriendjes op commando. Soms ben ik content dat die jaren long gone zijn, want ik ben precies toch wel een pak sociaal vaardiger geworden in vergelijking met toen.
Tof stukje!
Ik zat naast een meisje met toevallig dezelfde achternaam – wat vreemd is want ik heb geen courante achternaam. Ik keek even naar haar blad en ik dacht een fractie van een seconde ohmygodwateengeitdieheeftallesvanmijovergeschreven.
Verder maakte het een gesprek aanknopen wel gemakkelijk, die toevallig dezelfde achternaam.
Och, exact tien jaar geleden ging er voor mij ook een hele nieuwe wereld open en zat ik ook in dat schuitje. Ik denk met weemoed terug aan mijn 1e kan, zo’ne schonen tijd!
goh ik vond dat vreselijk, die stap in het onbekende, het alles uitzoeken, … ik herinner het me nog wel goed.
maar ja, je maakt idd trosjes eerder bij toeval maar ‘t zijn wel mijn vrienden gebleven, die mensen aan wie ik bij de introcursus stond te wachten aan de deur
tof geschreven
Ik was er samen met een vriendin van vroeger en we liepen rond met een bang hartje maar wel met een air alsof we er compleet gerust in waren. Al kan het niet anders dan dat auditorium E nog wel eens opduikt in mijn nachtmerries, de massa onbekende gezichten waar je na verloop van tijd wel mensen van gaat herkennen, sommigen blijven plakken, anderen blijven nobele onbekenden
Ik stond daar ook helemaal alleen, 15 jaar geleden. Beetje verlegen, en viel als een blok voor mijn – toekomstig – Lief. Wat het nog extra spannend maakte, die eerste dagen.
Weet je dat ik door jouw stukje weer een beetje die spanning van toen terugvoel? Dat ongemakkelijk gevoel, en dat hart dat maar raast die eerste momenten?
Prachtig geschreven!
Ha, auditorium E, 12 jaar geleden zette ik daar ook mijn eerste stapjes (maar dan niet in de Letteren & Wijsbegeerte).
Ik maakte op mijn eerste dag al meteen een “foute” vriendin, zo eentje die meer op café dan in de les zat. Maar het is nog goed gekomen met mij 🙂
Aan de hogeschool had ik dat misschien een beetje, maar langs de andere kant dacht ik ook: we zitten hier allemaal in hetzelfde schuitje, dus we maken er maar het beste van. Eén kerel was toen wat ouder en stoerder dan de rest, want die had al een hogeschooldiploma, en die was al zeker 21 jaar, wow, ene om naar op te kijken als 18-jarige, lol! Je merkte ook dat die dacht: pff, moet ik hier met die broekies in de klas zitten? :-S 😀
Aan de unief was ik dan zelf zo’n stoere van 21 jaar die al een diploma had, en die dan ook nog es ‘enige kan’ deed. Dat bemoeilijkte de zaak dan wel een beetje, want waar de eerstejaars dan lekker aan elkaar klittend van zaal naar zaal liepen, moest ik soms lossen om naar lessen van tweede kan te gaan. We waren toen met 6 enigekanners, maar vind die maar es tussen die hoop van 600 eerstejaars hè! Maar ook dat is uiteindelijk vrij snel goed gekomen. 🙂
Mooi geschreven.
En zo herkenbaar.
En dan maar wachten op die moeilijke overgang en onbedoelde maar natuurlijke en o zo noodzakelijke zoektocht van Toevallige Eerstedagsvriendjes naar Echte Vrienden.
Gisteren in Leuven door de eerste academiejaaravond gelopen en god, wat is dat lang geleden.
Nu voelde ik me plots weer eens 18. Brrrrr… ik vond het allemaal wat te overdonderend toen.
Ik vond die eerste dagen wijs!
Ook fascinerend hoe je vrij snel terecht kwam bij de mensen die u ‘liggen’.
Absoluut Henk. Die dag heb ik één van mijn beste vriendinnen leren kennen. We zijn ondertussen acht jaar verder…
Die kleurencodes van de broodjes… De efficiëntie van Sovoreg heb ik nog steeds niet begrepen…
En de drukte door de overvloed aan studenten waarvan je weet dat met nieuwjaar het er een pak minder zullen zijn…
Mooi geschreven en heel herkenbaar! In het stad zelf haal je de nieuwelingetjes er ook meteen uit. Je ziet ze onzeker zijn over hun tramkeuze, de route naar hun kot, school, het station… Aandoenlijk!
Ik ben ieder jaar weer een beetje jaloers op die nieuwe studenten, ik zou niet veel willen overdoen, maar dat gevoel van die eerste weken, dat vond ik echt super. Al die verwachtingen en onzekerheden, maar dan toch meteen mensen leren kennen aangezien iedereen nu eenmaal nieuw is. Ach sindsdien ben ik nieuwe mensen blijven ontmoeten eigenlijk 🙂