Those were the days.
Vanmiddag reed ik op de coupure achter een kleine bestelwagen van een elektricien en op de achterdeur stond het telefoonnummer van die meneer, in grote rode plakletters. Hier en daar was er al een stukske losgekomen, het was dan ook al een oud camionetje. Ik moest grijnzen, want het telefoonnummer was 245 13 89. Ofzo, want ik ben het echte nummer al vergeten, maar dat doet er eigenlijk weinig toe. Het punt is: een telefoonnummer zonder zone-nummer. Oud camionetje, ik kwam het al te zeggen.
En toen wist ik plots weer dat er vroeger geen zonenummer moest gedraaid worden als het een nummer binnen dezelfde zone was. En een tijd daarvoor was een telefoonnummer zelfs maar zes cijfers. Niks geen 2 of 3 vooraan. Lang geleden is dat, ik word oud. Vervolgens bedacht ik (ik stond in de file, weetwel) dat ik in die tijd gigantisch veel telefoonnummers van vrienden en vriendinnen uit het hoofd kende.
De rest van de weg naar school heb ik geprobeerd me zoveel mogelijk van die nummers proberen herinneren en ik kwam aan 21. Eén-en-twintig telefoonnummers die na 15 jaar nog altijd in mijn geheugen vastzitten, en die ik al jaren niet meer bel, omdat ze ondertussen gewoon toebehoren aan ouders van mensen die ik ken.
Ik was zwaar onder de indruk van mijn eigen kunnen, ik ben daar eerlijk in. Vooral omdat ik het GSM-nummer van mijn eigen vent na 6 jaar nog altijd niet kan onthouden. Het is wat.
Ik maakte me laatst exact dezelfde bedenking :-))) Ik heb niet geteld, maar er kwamen ook onmiddellijk een tiental nummers in m’n hoofd van vriedinnen … euh, idd ouders van vriendinnen. En mijne vent zijn nummer kà n ik dus (tot zijn grote ergenis) niet onthouden, dat lukt maar niet.
Allemaal de schuld van al die moderne technieken jong ! Waar is den tijd dat je de draad van de telefoonhoorn (die schoon gekruld was, ik draaide daar mijn vinger altijd in) net zo lang trok, tot je toch in de gang stond en niet in de keuken, voor de broodnodige giechel-privacy :-))) De dag dat onze eerste draagbare in huis kwam, was een hoogdag, zonder meer. Maar ‘t was dus ook de start van de Grote Ondergang van ons cijfergeheugen. Het is wat inderdaad.
zalig verhaal!
en idd zeer herkenbaar … ik kom aan stuk of 14 en vraag me af of die nummers nog wel van die ouders zijn, zelf hebben we gewoon geen netnummer meer, enkel 2 gsms (voorlopig want wanneer beginnen kinderen tegenwoordig aan die dingen?)
Jij rijdt met de auto naar school of wat? 😉 Ik was toevallig vandaag door omstandigheden op weg van mijn hometown naar huis ook enkele nr’s aan’t proberen. Ik kwam niet verder dan 5. Dus chapeau voor deze 21!
En het gezeur dat we naar ons hoofd kregen wanneer we naar een andere zone “moesten” bellen. Ahja, want lange-afstandgesprekken waren toch een pak duurder he..
@Anne, yup. het is erg, ik weet het, maar ik kom er precies niet aan toe, aan dat fietsen: ik moet baby afhalen na school, ik moet veel meesleuren, ik ben altijd te laat om te vertrekken en ik haat een hele dag met natte kleren door de regen voor de klas staan. é
goh ja, die telefoons die of binnen de zone of buiten de zone waren.
telefoonnrs zou ik niet meer herinneren, adressen die nu toebehoren tot ouders van vrienden wel
Ik kende vroeger inderdaad ook heel veel nummers uit mijn hoofd, maar aan 21 zou ik toch écht niet meer geraken, hoor! Chapeau!
Goh, ik was dat al vergeten, jong, dat er vroeger geen zonenummers hoefden gedraaid te worden als je binnen de zone belde. En nummers herinneren… ik weet niet of ik aan 21 kom. Het nummer van het lief zit daarentegen wel in mijn geheugen gebeiteld. Mijn eigen nummer daarentegen…
Ik kan mij ook 21 telefoonnummers herinneren hoor. Maar heb je ze gebeld om te testen of ze kloppen? Nee gij, dat heb je niet.
Haha! Die goede oude tijd zonder zonenummers. Toen telefoonnummers nog logica hadden, 371 dat was Nevele, 225 was Gent, 226 was Mariakerke… Geen 329 of nummeroverdrachten of wat dan ook, met 4 nummers en een woonplaats wist je hoe je iemand kon bereiken. Zalig.
Nu ben ik verloren zonder mijn gsm, ik ken nog 2 nummers uit mijn hoofd, De één ben ikzelf, de ander is mijn mama (wiens gsmnummer nog stamt uit de tijd dat het speciaal was om een gsm te hebben, zo een baksteen met een antenne aan, van panasonic ofzo).
091 represent.
Ik had denk ik alleen vrienden binnen onze zone, maar dat waren er lang geen 21. Of toch geen 21 die ik belde. Denk dat ik toen een stuk of vijf, zes nummers van buiten kende. Nu geen enkel meer. Ik moest van mijn ouders wel altijd wachten tot na 18u (later tot na 19u?) om aan daltarief te bellen. 🙂
21! Zo zot jong! @Liza: das juist! En voor te internetten moesten we ook wachten tot in de daluren en dan was het “niet te lang he, want den telefoon is bezet”. We hadden een lijstje met de namen van de gezinsleden waar je dan je tijd naast moest schrijven… en dat vreselijk geluid van de modem die inbelde, net een schreeuwend oud vrouwtje!
Ik kom met moeite aan 2, zelfs het nummer van mijn ex-lief waar ik zowat 5 jaar mee samen ben geweest weet ik niet meer. En zeggen dat ik er in die tijd ook heel straf in was, net als in nummerplaten en verjaardagen onthouden. Ik zal maar denken dat mijn hersenen hun prioriteiten stellen. Het zit blijkbaar vol en de ballast gaat er uit.
Just Animuz! Dan kwam je de dag erna op school en kreeg je te horen: ‘Ik heb u gisteren proberen bellen, maar het was de hele tijd bezet.’
‘Ahja, ik heb gisteren een tijd op internet gezeten.’
😀
Wat verandert de wereld toch snel op korte tijd hè? We staan er amper bij stil…
Ik woonde op een scheidingslijn! Wat betekende dat al mijn vrienden een ander netnummer hadden, en mijn ouders boos waren omdat ik duur belde buiten de zone… Memories…
toch spijtig dat ik dà t niet meer heb meegemaakt (ja, zo jong ben ik dus. of zo oud zijn jullie, dat kan ook)
Ik heb dat ook! Als we onze gsm kwijt raken, kennen we geen enkel nummer meer!
telefoonnummers onthouden is een ramp voor mij…. ik ken die van mijn ouders (sinds 7,5 j verhuisd en nieuw telefoonnummer) nog steeds niet (oud nummer wel nog) ….. de gsm van mijn vrouw wel, maar mijn eigen gsm…. da’s een ramp…. Namen van mensen daarentegen : ik kan nog iedereen bij naam noemen op de klasfoto van het eerste studiejaar… en da’s toch al een 30 tal jaar geleden…
21 is echt wel veel! Ik weet alleen dat van mijn lief, enkele vriendinnen en mezelf nog.
oh wat herkenbaar! (ook de comments) en goede filetip ja, al denk ik niet dat ik aan 21 zou geraken