Nu het werkjaar echtig echtig weer is begonnen, hebben wij hier ten huize al een heuse routine ontwikkeld. Ik vertrek om kwart voor acht naar school, en dat betekent dat ik al ruim voor zeven opsta. De dochter echter, die slaapt tot ergens rond kwart na zeven. Ja, zo gaat dat met dat kind van ons: in de vakantie alle dagen om zes uur vrolijk wakker, en als moeder vroeg moet beginnen opstaan gewoon nog een uurke langer knorren.

Oh well. Ik vind het niet erg eigenlijk. Om twintig voor zeven sta ik dus op en ga muisstil naar beneden om niemand wakker te maken. Ik zet een koffie, haal de krant uit de bus en kan dan doen wat ik het liefst doe vroeg in de ochtend: een kwartier, twintig minuten wezenloos voor me uitstaren en in de krant bladeren zonder echt iets te lezen. Dat zijn kostbare momenten, daar in de absolute stilte van onze halfdonkere woonkamer.

Dan hoor ik het kindje wakker worden, en kan ik haar vrolijk begroeten, want de slaap is al deels uit mijn hoofd. Er volgt een beetje gerommel in de badkamer, zij krijgt een droge pamper aan en ik maak me klaar voor school. Beneden volgt de tweede koffie van de dag (ik), een fles melk (zij — ze drinkt alleen nu, een gemak!) en sesamstraat (wij allebei). Kostbaar moment nummer twee: samen in de zetel, met Pino en Kermit.

Daarna togen de twee generaties vrouwen van ons gezin naar boven, alwaar we de man des huizes met veel kabaal uit zijn bed jagen, die dan de rest van het ochtendgedoe afwerkt: de kleertjes, de boterhammen, het brengen naar de babyfabriek.

Hoera voor rustige ochtendroutine! Hoera voor kinderen die tot kwart na zeven slapen! Hoera voor wederhelften die ‘s ochtends niet naar kantoor moeten!
Als het dit schooljaar altijd zo blijft gaan, dan zie ik het helemaal zitten. En neen, Mira die gaat nooit morsen, ziek worden of humeurig zijn ‘s morgens. Ik heb dat met haar afgesproken, namelijk.