De dochter, die is altijd vroeg wakker, maar ik kan daarmee leven: ze slaapt tenminste door, denk ik dan. Count your blessing, dat is zeer belangrijk als jonge moeder.
Al maanden slaapt ze door, jawel. Behalve zo af en toe, en tegenwoordig zijn er nogal veel af en toe’s. Ze heeft de verkoudheid to end all verkoudheden, en ze krijgt kiezen en heeft daar blijkbaar veel pijn van. Ze kan niet goed eten, schiet ‘s nachts vaak wakker en is dan ontroostbaar. Soms is een flesje de oplossing, maar soms — zoals deze nacht — helpt ook dat niet. En dus zat ik tussen half twee en drie met haar beneden in de zetel. Een dekentje over ons, en met baby-tv op. Baby-tv toont des nachts namelijk van die langzaam bewegende vormen met zachte herhalende muziek, en daar wordt Mira rustig van. En ik ook, niet onbelangrijk in het holst van de duisternis.
Nu, dat is niet geheel ongezellig, zo in het midden van de nacht een beetje met uw éénjarige op schoot in de zetel liggen en over haar hoofdeke wrijven. Count your blessings, again.

Alleen spijtig dat het de volgende ochtend zoveel pijn doet.