Belangrijker dan het vorige is echter dit:
Het is bijna alsof we allemaal niet meer zo in de giving mood zijn tegenwoordig, vindt ge niet? Er was een tsunami, en een aardbeving, en nog een ramp, en dan nog één. En nog een televisie-uitzending en geldinzamelingen en dan een radiostation met muskietnetten. En mensen in de stad met clipboards die om de tien stappen vragen of ge iets wilt geven. Na een tijd heeft iedereen het wel gezien, met dat actie voeren en inzamelen.
En dan is daar opeens: de moeder van alle natuurrampen, en er is precies niemand zo zwaar onder de indruk.
Tijd om daar iets aan te veranderen, peoples.
Echt waar! En geloof mij, overleefjijpakistan geeft je wel een schop onder je kont. Gisteren gedaan en onmiddellijk wat sms’jes gestuurd. Om nog maar eens aan te tonen hoe gemakkelijk het is om een bijdrage te leveren.
Mijn dochter heeft gisteren 30 euro uit haar spaarpot gehaald, en ik heb bijgelegd tot 100. Omdat ik eigenlijk keibeschaamd ben voor mezelf, dat ik nog niks eerder had gedaan.