Ah, Bolivia, how i love you.
Daarnet zaten wij op de lichtbak naar Top Gear te kijken, the bolivia special. De stoere mannen rijden daarin door het schoonste land van heel de wereld en op een bepaald moment krijgen ze serieus te maken met de hoogteziekte. Het ziet eruit alsof ze zwaar overdrijven, maar ik verzeker u: het is nog veel erger dan het daar getoond werd.
Zoals: misselijk tot in de toppen van uw tenen. Zoals: hoofdpijn alsof uw hoofd wordt opengesplijt met een botte bijl, maar dan zeer langzaam en langdurig. Of zoals, mijn persoonlijke hoogtepunt: opeens geen zinnen meer uitgesproken krijgen. Denken in het Nederlands, spreken in een vreemde mengelmoes van Spaans, Frans, Engels en Nederlands. En andere woorden dan ge bedoelde.
Maar: het is het keihard waard. Als ge er ooit eens naartoe kunt: doen.
Met die mannen weet je inderdaad nooit wat je moet geloven, maar hoogteziekte … niet te onderschatten dus!
Ik heb ook zitten genieten van die aflevering gisterenavond. Prachtige landschappen en een paar keer luidop zitten schateren met Jeremy en co 🙂
Vanaf wanneer zou je een kindje zo kunnen meenemen naar de Andes, eigenlijk?
damn right you are…mijn meest indrukwekkende reis tot nu toe vind ik persoonlijk
van hoogteziekte geen last gehad gelukkig…
heb die aflevering helaas gemist
Goh, ik denk dat het altijd kan, maar het moet voor iedereen aangenaam zijn é. Argentinie is qua infrastructuur, hygiene en gezondsheidszorg zoals hier, zo werd me verzekerd, dus zelfs met baby perfect te doen. Ik had het wilde plan om dat deze zomer te doen met Mira, maar ik ga toch wachten: op zindelijkheid, op zelfstandig stappen en op het moment dat ze er zich achteraf ook iets van kan herinneren. Nog een jaar of drie-vier, denk ik 🙂
Bolivia is een ander paar mouwen: ik ben het één en ander gewoon, maar ik vond dat toch heel ruw, primitief en arm in de hooglanden. We hebben natuurlijk volledig ongeorganiseerd gereisd, dus misschien dat het georganiseerd anders is (Jero? is dat?). Maar op basis van mijn eigen ervaring, zou ze dus toch een jaar of tien moeten zijn denk ik.
Peru ligt ertussenin: veel toeristischer en dus veel toegankelijker. Maar iets minder aangrijpend dan Bolivia.
de andes is de andes denk ik…en georganiseerd of niet je slaapt allemaal denk ik in dezelfde onverwarmde “hokjes” zoals de lokale bevolking met dat verschil dat je eventueel mogelijkheid hebt tot warme douche via een aan te sluiten gasfles, en dan mag je blij zijn dat iemand (toevallig een ziekenhuisverpleegster) merkt dat er al enkele uitgeteld in de douche liggen wegens CO en dat de rest die aan het maffen is uiteindelijk toch wakker wordt om iedereen in de vrieskou buiten te dragen vooraleer zelf van het stokje te draaien…
‘t is idd ruw en onherbergzaam…maar ongelofelijk indrukwekkend mooi
voor kindjes is het mss niet ideaal als je eletriciteit en warmte en licht nodig hebt op momenten dat dat niet voorhanden is…
maar er moeten hier en daar ook wel (deftige) hotels zijn vermoed ik.
De steden zoals Sucre , La Paz, Potosà en de laaglanden moeten zeker niet onderdoen qua voorzieningen voor mensen die op luxe gesteld zijn.
Peru check ik over een weekje uit 😉
Als je Bolivia zegt, denk ik altijd aan die panfluitmensjes op de markt hier 🙂 Meer kan ik me er niet bij voorstellen en dat is wegens een totaal gebrek aan kennis over die regio. Argentinië spreekt mij meer aan. Kan je iets nemen tegen die hoogteziekte of moet je het lijdzaam ondergaan ?
Wij hebben 2,5 jaar in Bolivia gewoond en trokken regelmatig naar de hoogvlaktes. Buiten wat overgeven en hoofdpijn heb ik eigenlijk weinig last van de hoogte gehad. Zelfs mijn vader van 70 niet. Er bestaan ook wel pilletjes tegen hoogteziekte die goed zouden helpen. Maar het beste is natuurlijk cocablaadjes kauwen… 😉
We gaan in elk geval zo snel mogelijk een keertje terug met Pia!