Gisteren was ik vaderdagcadeautjes aan het inpakken. Er wordt ondermeer een schone kodak gegeven aan mijn papa, wegens die heeft ook een verjaardag volgende week en dan gooien we dat allemaal samen. Bij de kodak moest ik een geheugenkaartje kopen, en wat blijkt: staat dat ding toch wel twee keer op mijn rekening zeker. Ik ben een nitwit in het uitgeven van geld, en ik had nog andere dingen gekocht ook, dus ik had dat natuurlijk niet gezien, kalle dat ik ben. En als ik nu zelf in de Fnac zou werken, en daar komt iemand een week later vertellen: “ei, ik heb maar één kaartje gekocht, en ge hebt het twee keer gescand”, ik zou het ook niet geloven, eerlijk gezegd.
Maar bon, een neen hebt ge en een ja kunt ge krijgen indachtig, belde ik toch maar eens en liet mij doorverbinden met de foto-afdeling. Ik deed mijn verhaal en ik kreeg – zeer vriendelijk hoor – de reactie die ik had verwacht. En toen kreeg ik de geniale inval om te zeggen “ik weet niet met wie ik nu spreek, maar misschien weet één van uw collega’s nog waarover het gaat. Ik ben namelijk geholpen door een jongen met donker haar, ik weet zijn naam niet meer, maar een paar jaar geleden was hij student bij mij op de lerarenopleiding. Misschien herinnert hij zich nog de aankoop?”

Een lachje aan de andere kant van de lijn: “ah, u bent mevrouw B.? Ja, dat weet ik inderdaad nog. Kom maar langs met uw ticket, dan betalen we het kaartje terug, geen probleem.”

Pretty pleased with myself, ayup.