Ik denk dat het Fons was, die ooit zei:
als ge zelf kinders hebt gaat ge kwaad worden op studenten die zeggen dat ze moe zijn. Moe, moe, gaat ge zeggen, gij weet niet wat moe zijn is.

En het is nu niet dat ik kwaad word als andere mensen zeggen dat ze moe zijn, en studenten die hebben het heden ten dage ook niet gemakkelijk met al dat blokken en samenvatten en dan hebben we het nog niet eens over de hormonen van 20-jarigen en de invloed van de zon daarop. Maar toch: ge weet niet wat moe zijn is, voor ge kinders hebt. Het is ook een ander soort moe. Een chronisch moe. Ik kan mij niet herinneren dat ik de afgelopen tien maand als eens echt, oprecht, volledig uitgeslapen ben geweest.
De miserie is dat kinders zo dikwijls slapen op momenten dat volwassen mensen wakker zijn, en dan *niet* als wij willen slapen. Middagdutje van twee uur een half? No problem sir. Om half negen zonder morren het bed in? Dat is goed, mama. Maar in het weekend een beetje tot acht uur ofzo slapen: ho maar.

Normaal doe ik gewoon keihard mee met die dutjes overdag, en dat maakt alles een stuk draaglijker. Bovendien is mijn dochter zo’n vrolijk kind dat zich al gemakkelijk eens een uurke alleen kan bezighouden. Meestal kan ik dus wel wat werken terwijl ze hier de vloer dweilt met haar propere broek.

Edoch. Het is momenteel weer die tijd van het jaar. Die semesteriële hel van verbeteringen die mij elke keer weer kortstondig naar een andere job doet verlangen. En om te verbeteren moet een mens geconcentreerd zijn, en dus kan dat niet terwijl het kind in vol enthousiasme op een piano aan het rammen is. Met een lege evian-fles.

Ik werk dus terwijl zij slaapt. En ik doe andere dingen terwijl zij wakker is. En ik slaap terwijl… euhm… ik slaap gewoon te weinig.

Vermoeidheid is een permanent deel geworden van mijn zijn. Samen met ochtendhumeur, intelligentie en dazzling beauty, natuurlijk.