Ik haat lichaamsbeweging. There, I said it. Ik ben niet sportief, ik zal het nooit worden en ik heb een ongelooflijke aanleg voor lompe situaties als ik toch iets van sportieve activiteit durf te ondernemen. Zoals:na honderd meter knalrood en naar adem snakkend als een viske op het zand, een collega tegenkomen die gezwind aan haar veertigste rondje rond de watersportbaan begint, bijvoorbeeld. Veertigste rondje van dat uur, natuurlijk.

Of zoals deze week. Er was een klein akkefietje met drie auto’s: nummer 1 (die van mij) was afgekeurd en ik had nog geen tijd gehad om een herkeuring te laten doen. Nummer 2 (die van het lief) was in de garage (daarover meer in een later stukje waarin ik u allen afraad om een Fiat te kopen wegens GIGANTISCHE BROL). Nummer 3 (die van mijn op reis zijnde mama) was nodig om baby mira naar de creche te brengen. Het lief had nog grootmoedig voorgesteld de kleine met de fiets te brengen, maar het kind heeft juist een ooronsteking gehad en het best koud, zo ‘s morgens. Dus besloot ik overmoedig zelf naar school te fietsen.

Ik had al gemerkt dat het een beetje friskes was, toen ik mijn eerste Marlboro van de dag op het terras had gerookt, een uurtje voordien. Dus besloot ik clever dat het kleedske alleen te miniem zou wezen voor de fiets. Gelukkig ben ik vorig jaar eens ferm zwanger geweest en daardoor in het bezit van leggings. Leggings, dat is de basis van elke positie-garderobe: dat rekt mee naar alle kanten. Een beetje gelijk uw vel tijdens een zwangerschap, vandaar waarschijnlijk.

Aniehoew: legging onder het kleedske, en hopla de fiets op. De details van het tochtje zal ik u besparen. Ik hou het op dat ge op de coupure gemakkelijk kunt tellen hoeveel mensen u voorbijsteken, maar dat eens ge hijgend over het stuur gezakt zit, dat ge dan uw tel gemakkelijk kwijtgeraakt. Enfin: ik was traag en ik ben moeten afstappen halverwege de blandijn. Bygones.

Op school aangekomen nam ik de lift naar boven, en wel om twee redenen. Uno: ik had wel genoeg beweging gehad voor die ochtend. Dos: in de lift kon ik de legging uittrekken en zo toch nog geheel fleurig zomers op de vergadering verschijnen. Ik had zo’n twintig seconden om van verdieping nul naar één te gaan en dat is ruim voldoende. Ware het niet dat ik, toen mijn ene been half uit de legging was, per ongeluk mijn gelaarsde voet voor de lichtsensor bewoog, waardoor de lift stil ging staan tussen twee verdiepingen in. In zodanige positie dat ik bovenaan net de voeten van een paar studenten zag door het raampje.

Ik zeg u, als ge daar staat te wankelen, in die vastgelopen lift, met uw legging half naar beneden, ondertussen nog napuffend van de inspanning van het fietsen én met het vooruitzicht dat ge subiet moogt uitleggen aan de mensen die staan te wachten wat er gebeurd is: dan weet ge het wel.

Sport, dat is slecht voor het karma.