You win soms, you lose soms.
Mira is vorig weekend uit logeren geweest, en dat is perfect verlopen. Doodcontent kind, de hele dag en nacht, bij mijn ouders. Lachen en spelen en doorslapen en flink eten: een voorbeeldbaby. Het was dan ook met gerust gemoed dat ik gisteren toezegde om met mijn papa mee te gaan naar het voetbal. Mijn mama doet dan van babysit ondertussen: ze speelt nog een uurtje met haar kleindochter, geeft haar een flesje en stopt haar in bed. Piece of cake, dachten wij, zeker na de logeerpartij van vorige week. Ik was er gerust in, ja.
Ik was zelfs nog min of meer gerust toen mini-rijckaert een keel openzette toen ik mijn jas aantrok. Zo’n dingen duren meestal niet zo lang bij baby’s, schijnt. Eens mama weg, is alles best weer draaglijk en al. Zo niet gisteren, zo niet bij mevrouw mijn dochter: ze heeft het hele huis bij elkaar getierd blijkbaar, en heeft dat tot bedtijd volgehouden.
Er is dus weer sprake van enige verlatingsangst. En enig schuldgevoel bij mij door het verlaten.
Zou dat met de vakantie zijn, en het zoveel bij ons thuis zijn? En zou dat rap weer overgaan? En wat doet u daar eigenlijk mee, met zo’n baby’ke die veel verdriet heeft als moeder er niet is?
Tja moeilijk, die van mij bleit altijd bij het vertrekken maar het is altijd rap gedaan, zo beweren de babysits toch. Maar alleszins: Mira heeft precies al altijd verlatingsangst gehad en nu komt ze in haar verlatingsangstfase. Verlatingsangst in het kwadraat dus. Een kledingstuk met jouw geur helpt zeker niet?
Wij hebben van in het begin ervoor gekozen om zoveel mogelijk daar geen rekening mee te houden: als we ergens naartoe willen gaat hij slapen bij de ouders of komen zussen of vrienden babysitten of gaat hij naar daar. Als we op bezoek gaan bij mensen laten we hem pakken door anderen en zijn we soms eventjes uit het zicht. Ook thuis zit hij al vrij lang soms even voor korte tijd in zijn park, relax of op zijn speelmat terwijl ik een verdiep hoger de was ophang, onder de douche sta of met iets bezig ben. Wel proberen we nu altijd als we weg gaan duidelijk te zeggen ‘dag miniman’ of ‘mama gaat even de was ophangen’ en even zwaaien en dan gaan we weg. Af en toe waren/zijn er momenten dat er geweend werd,veel of weinig, de babysits of omstaanders vonden het nooit heel erg. Maar als je hoort dat ze zo geweend hebben is het natuurlijk nooit leuk. Dus ofwel helpt een beetje gewenning wel, ofwel zijn we voorlopig nog gespaard van de grote verlatingsangst.
Maar bij ons heeft een weekje vakantie en veel aandacht en knuffels toch ook een beetje gewenning gevraagd daarna.
ik kom soms lezen, maar heb nooit eerder gereageerd, maar dit kan wel lastig zijn he
ik denk dat er bepaalde fases zijn waar ze er weer meer last van krijgen, kan zo wat op en af gaan. Hier (zoon van 16 maanden) nooit echt last van gehad, maar heel soms weent hij wel eens ‘s morgens in de creche. Als hij ergens alleen moet blijven, of als er babysit komt, voorzie ik genoeg tijd om samen te acclimatiseren. Ik zeg altijd dat ik wegga (niet stiekem verdwijnen) maar zorg dat er afleiding is, bv met oma de kippen gaan eten geven. Ik heb hem nog nooit huilend achtergelaten eigenlijk. Is ook nog nooit echt aan de orde geweest, maar ik denk niet dat ik het over mijn moederhart zou krijgen. Kan wel een dilemma zijn he. Succes (en zeker babysits blijven nemen, misschien is het volgende week weer voorbij)
Van het hart een steen maken, zeggen ze dan. Makkelijker gezegd dan gedaan maar het werkt wel. Ons oudste Flo heeft eigenlijk niet zoveel last van verlatingsangst, daar werkte het ‘dag zoen knuffel dag zwaai zwaai’ heel erg goed, soms een beetje treuren maar altijd snel gedaan.
Janne daarentegen (nu 21 maanden) houdt het krijsen soms zeer lang vol (driftig en met volle overtuiging) en soms gunt ze me geen blik. Nochtans gebruiken we dezelfde technieken bij haar en bij Flo.
Aard van het beestje zeker. Vooral blijven weggaan, zowel voor jou als vor haar lijkt me dat erg belangrijk! (Al is het echt met pijn in het hartje)